พี่แดนทิ้งฉันลงบนเตียงอย่างแรงจนจุกไปหมด พอจะลุกหนีเขากลับตรึงฉันให้นอนราบลงกับเตียงพร้อมเข้ามาจ้องหน้าใกล้ๆ ฉันไม่เข้าใจจริงๆ ว่าเขาต้องการอะไรจากฉันกันแน่ ทั้งที่เมื่อกี้ทำท่าทางรังเกียจไม่อยากให้เข้าใกล้ ทั้งปากหมาๆ นี่ที่พ่นออกมาแต่ละคำจนอยากหารองเท้ามาอุดไว้ เขาเปลี่ยนไปเปลี่ยนมาจนฉันตามไม่ทันแล้ว
"ทำไม? อยู่กับฉันมันอึดอัดมากเหรอ"
"ว่างๆ ไปตรวจสมองด้วยนะคนหรือปลาทองถึงจำคำพูดที่ตัวเองตะโกนไล่คนอื่นเมื่อไม่กี่นาทีก่อนไม่ได้"
"พอฉันไปตรวจเธอก็จะรีบไปกอดกับไอ้นั่นอีกงั้นสิ?"
"มันเรื่องของฉัน จำสิ่งที่พี่ทำไว้วันนี้ให้ดีนะ ถ้าความจำกลับมาเมื่อไหร่คนที่เสียใจมันก็คือพี่..โอ๊ย!!"พี่แดนบีบข้อมือฉันซึ่งมีแผลอยู่ใกล้ตรงนั้นพอดี มันเจ็บมากจนน้ำตาคลอ แต่ถึงอย่างนั้นตอนนี้มันก็ไม่มีอะไรเจ็บไปเท่าหัวใจของฉันแล้วล่ะ..
"ฉันจำอะไรไม่ได้เธอก็หาทางฟื้นความจำให้ฉันสิ! ไม่ใช่มาเชิดหน้าเดินหนีแบบนี้
