ตอนที่ 6 หยุด
1706 คำ
“สวัสดีครับ”
“สวัสดีค่ะคุณนภพงศ์”
ฟ้าครามทรุดตัวนั่งลงตรงข้ามกับหญิงสาว มือใหญ่โบกไล่พนักงานที่ยืนรอคำสั่งเขา พนักงานที่นี่ทุกคนรู้ดีว่า ถ้าเขาทำงาน จะไม่ดื่มเด็ดขาด นอกจากวันไหนที่ต้องชิมเครื่องดื่มใหม่ ก็จะดื่มบนห้องทำงาน ไม่ลงมาข้างล่างแบบนี้
“คุณดูคุ้นเคยกับพนักงานที่นี่จังเลยนะคะ”
“ที่นี่คือผับของครอบครัวผมครับ”
“อ๋อ ค่ะ งั้นเริ่มเลยนะคะ” ลดาหน้าเสียไปเล็กน้อย แล้วเปลี่ยนเรื่องชวนคุยเรื่องงาน
“เชิญครับ”
การคุยงานผ่านไปอย่างราบรื่น เขาตกลงที่จะร่วมงานกับเธอ ลดาส่งคนมาติดต่อพบกับเขา เธอต้องการมาลงทุนที่โรงแรมของเขาในจำนวนหุ้นหลายเปอร์เซ็นต์ แต่สำหรับครอบครัวของเขาแล้ว มันไม่ได้ถึง 5 ในร้อยของจำนวนหุ้นของคนในครอบครัวเลยด้วยซ้ำ
“คุณฟ้าครับ” ระหว่างที่กำลังสนทนาใกล้จะจบลง เจนภพ ผู้จัดการผับเข้ามากระซิบอะไรบางอย่างกับเขา แล้วกลับออกไป
“คุณชื่อเล่นฟ้าเหรอคะ”
“ครับ”
“ถ้างั้นลดาเรียกชื่อเล่นคุณได้ไหมคะ”
“ผมอนุญาตให้คนในครอบครัวกับลูกน้องที่สนิทเรียกเท่านั้นครับ”
“อ่อ ค่ะ”
“งั้นผมขอตัวก่อนนะคะ”
“เชิญค่ะ”
นภพงศ์แยกตัวออกมา พร้อมกับทับทิมที่ขอตัวกลับเลย ก่อนที่ร่างสูงของชายหนุ่มจะเดินตรงขึ้นไปยังชั้นบน เพื่อไปยังห้องทำงานของเขา
“คุณฟ้า นี่ครับ เอกสารที่มีปัญหา”
“ตรวจสอบรายละเอียดหรือยัง”
“เรียบร้อยแล้วครับ ไม่ใช่ทุจริตครับ พนักงานใส่ตัวเลขผิดพลาดจริงๆครับ”
“อืม คุณคิดว่าไง”
“คนนี้ทำงานดีครับ ขยัน ซื่อสัตย์ จากที่ผมดูกล้อง เป็นวันที่เขาไม่อยู่ที่โต๊ะ แล้วมีคนมาเขียนแทนเขา ผมว่าเขาโดนแกล้งมากกว่าครับ”
“อืม งั้นจัดการได้เลย”
“ครับ”
ชายหนุ่มตรวจสอบเอกสารอยู่หลายชั่วโมง ถึงออกจากห้องทำงานลงมาที่บาร์
“เหมือนเดิมนะครับ”
“อืม”
“วันนี้ยัยเพลงยัยพลอยมาไหม”
“ไม่ได้มาครับ”
ร่างสูงพยักหน้ารับรู้ ดื่มเครื่องดื่มอยู่สักพัก ใจคิดไปถึงคนที่เพิ่งแยกกันเมื่อวาน พลางกดโทรศัพท์ในมือเช็กบางสิ่ง ก่อนจะถอนหายใจออกมา
“ลดาขอนั่งด้วยนะคะ”
“…..”
“คุณมาบ่อยไหมคะ”
“แล้วแต่วันครับ”
“งั้นลดาขอมาที่นี่บ่อยๆได้ไหมคะ”
“ถ้ามาในฐานะลูกค้า ก็ยินดีต้อนรับครับ”
“แล้วถ้าฐานะอื่นล่ะคะ”
“…..”
“ลดาล้อเล่นค่ะ”
“ครับ ผมขอตัวก่อนนะครับ ถ้ายัยพลอยมา โทรไปบอกฉันด้วยนะ หรือโทรไปตามให้ไอ้กันย์มารับยัยพลอยกลับ”
“ครับผม”
ร่างสูงเดินออกไปโดยไม่ได้มองหญิงสาวที่มาขอนั่งด้วยแม้แต่น้อย เขาตรงไปที่จอดรถ ขึ้นนั่งประจำที่ และขับออกไปด้วยความเร็ว
บนเตียงขนาดใหญ่ เจ้าของเรือนร่างสวยงามกำลังนอนหลับพักผ่อนอย่างสบายใจ ชุดนอนกระโปรงที่ยาวถึงต้นขา บัดนี้มันร่นขึ้นมากองอยู่ที่ขอบแพนตี้สีดำลายลูกไม้ตัวสวย ขายาวเรียวสวยขยับถีบผ้าห่มออก เมื่อรู้สึกรำคาญมัน ร่างบางพลิกตัวไปมา ส่งผลให้กระดุมชุดนอนหลุดออกไปหลายเม็ด อวดก้อนเนื้อขาวผ่องที่อวบใหญ่เต่งตึงน่ามอง
แกร๊ก
เสียงประตูปิดลงแผ่วเบา เจ้าของร่างสูงมองภาพตรงหน้าพลางกัดฟันแน่น เขาอยากจับหญิงสาวตรงหน้ากินแทบบ้า แต่ก็ต้องข่มใจตัวเอง ตราบใดที่เธอยังไม่ได้รักเขา หรือยินยอมพร้อมใจ เขาจะไม่ทำอะไรเธอถึงขั้นนั้นเด็ดขาด
ร่างสูงถอนหายใจ ก่อนจะเข้ามาห้องนี้ เขาเข้าไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าที่ห้องของดาราภัสเรียบร้อยแล้ว ตอนนี้ร่างสูงอยู่ในชุดเสื้อยืดสีขาวกับกางเกงนอนขายาว พร้อมที่จะพักผ่อนร่างกายที่อ่อนล้า หลังจากโหมทำงานอย่างหนักมาทั้งวัน
ขอบเตียงยุบลงเล็กน้อย เมื่อร่างสูงใหญ่ทรุดตัวลงนั่ง แล้วเคลื่อนขยับร่างมาที่บริเวณกลางเตียง ที่มีเรือนร่างขาวผ่องกำลังหลับใหลอยู่อย่างสบายใจ ก่อนที่เธอจะสะดุ้งเฮือกขึ้น เมื่อรู้สึกถึงแรงกอดรัด
“พี่ฟ้า…มาทำไมคะ”
“มานอน”
“ก็ไปนอนห้องพลอยสิคะ”
“เงียบ แล้วนอนซะ”
มือใหญ่จัดเสื้อผ้าของหญิงสาวให้เข้าที่เข้าทาง ก่อนจะดึงเธอมากอดเอาไว้หลวมๆ หลับตาลงช้าๆ และหลับสนิทไปในนาทีต่อมา
ประทานพรที่สะดุ้งสุดตัวเมื่อคนตัวใหญ่เข้ามากอดรัดเธอถึงเตียงนอน แต่เขาไม่ได้ทำอะไรเธอมากไปกว่านั้น เขาทำเพียงจัดเสื้อผ้าเธอให้เข้าที่ โอบกอดเธอเอาไว้เบาๆแล้วหลับไป หญิงสาวใจสั่นกับการกระทำของคนตัวใหญ่ไม่น้อย อีกทั้งเขาก็รู้อยู่แก่ใจว่าเธอไม่ใส่บรา แต่เขาก็ทำเพียงแค่ติดกระดุมให้เธอเท่านั้น
ร่างเล็กมองคนตัวใหญ่ที่หลับไปเรียบร้อยแล้ว แววตาเธออ่อนแสงลง ไม่ได้ต่อต้านเขาอย่างเช่นทุกครั้ง วันนี้เขาดูเหนื่อยล้ามากกว่าที่เธอเคยเห็นเวลาเขาแกล้งเธอ หญิงสาวขยับตัวขลุกขลักเพียงเล็กน้อย ก่อนจะหลับสนิทลงไปอีกครั้ง
เช้าวันต่อมา
“อื้อ อย่ากวน จะนอน”
มือเล็กปัดสิ่งรบกวนอย่างรำคาญใจ ก่อนจะนึกได้ว่าเมื่อคืนเธอไม่ได้นอนคนเดียว ดวงตากลมโตลืมตาขึ้น
“แอบเข้าห้องเพลงอีกแล้วนะพี่ฟ้า!!!” คนตัวเล็กโวยวายเสียงดัง เมื่อลืมตาขึ้นมาพบคนตัวสูงกำลังคร่อมร่างของเธออยู่
“แอบที่ไหน เข้ามาให้เห็นเลย”
“ให้ตายเถอะ ทำไมเป็นคนแบบนี้เนี่ย!!”
ชายหนุ่มไม่สนใจเสียงโวยวายของคนใต้ร่างแม้แต่น้อย เขาซุกใบหน้าไปที่ลำคอระหง สูดดมกลิ่นหอมแป้งเด็กที่ติดตัวของหญิงสาวอย่างโหยหา ริมฝีปากแนบกับผิวเนื้อขาวผ่อง
“วันนี้ไปไหนไหม”
“ไม่ไปค่ะ”
“งั้นไปบริษัทด้วยกัน”
“ไม่ไปค่ะ เพลงอยากพัก”
“จะไปด้วยกัน หรือจะนอนอยู่บนเตียงไปอีกหลายชั่วโมง”
“พี่ฟ้า!!”
ประทานพรได้แต่อ่อนใจกับความเอาแต่ใจตัวเองของคนตัวใหญ่ การที่เขาถึงเนื้อถึงตัวเธอ หรือเข้าห้องนอนเธอโดยพละการ ไม่ใช่ว่าเธอจะไม่เคยห้าม แต่เธอห้ามจนเหนื่อยเขาก็ยังทำเหมือนเดิม จนตอนนี้เธอปล่อยให้เขาทำตามใจตัวเองไปเลย อย่างน้อยเขาก็รู้ลิมิตไม่มากเกินไปกว่านี้
“หอม…”
“…..”
“ขอชิมมื้อเช้าหน่อย”
“ไม่ได้ค่ะ ลุกออกไปเลย เอามือออกไปจากชุดนอนเพลงด้วย”
คนตัวใหญ่ไม่ฟังเสียงห้ามของหญิงสาวแม้แต่น้อย ริมฝีปากที่กำลังแนบจุมพิตที่ลำคอขาวเพิ่มแรงขบเม้มมากขึ้น พร้อมกับกัดไปที่หัวไหล่มนแรงๆ มือหนาวุ่นวายอยู่กับกระดุมชุดนอน อยากจะปลดมันออกแต่ก็กลัวจะหยุดตัวเองไม่ได้ เขารู้ตัวเองดีว่าถ้าเขาเริ่มแล้วจะหยุดยาก เขาเป็นคนที่มีความต้องการทางเพศสูง ที่สำคัญเรื่องบนเตียงของเขาค่อนข้างซาดิสม์ ออกจะป่าเถื่อนรุนแรง เขาไม่อยากทำให้คนตัวเล็กกลัว
นภพงศ์ถอนหายใจหนักๆ ทิ้งตัวลงทาบทับคนใต้ร่าง ดูดเนื้ออ่อนที่ลำคอขาวผ่องแรงๆราวกับต้องการใช้มันเป็นที่ระบายอารมณ์ของตัวเองในขณะนี้ ร่างสูงพยายามห้ามใจตัวเองอย่างหนัก คนตัวเล็กเองก็เหมือนจะรับรู้อารมณ์ของเขา เธอนอนนิ่งไม่ได้ผลักไส เพราะยิ่งเธอดิ้นรนผลักไส อารมณ์ของเขาก็จะยิ่งเพิ่มมากขึ้น มือเล็กยกขึ้นลูบหลังเขาเบาๆ
“พี่ฟ้า…เพลงเจ็บแล้วค่ะ” หญิงสาวนิ่วหน้า บอกเขาเสียงแผ่ว แรงที่เขาดูดเนื้ออ่อนที่ลำคอเธอ มันเริ่มแรงมากขึ้นจนเธอเจ็บ
“ฉันพยายามหยุดมันอยู่”
“…ตรงอื่นได้ไหมคะ ตรงนั้นเพลงเจ็บแล้ว” ประทานพรกลั้นใจบอกคนบนร่างออกไป เธอไม่ได้ห้าม แต่ขอให้เขาเปลี่ยนที่ มันเจ็บจนเธอคิดว่าครั้งนี้ รอยมันอาจจะอยู่นานและหายยากกว่าทุกครั้ง
“ขอโทษนะ ขอมากกว่าทุกครั้งหน่อยก็แล้วกัน”
มือใหญ่พยายามปลดกระดุมชุดนอนของคนใต้ร่าง แต่มือของเขาเริ่มสั่น ตอนนี้เขาเริ่มไม่สามารถควบคุมอารมณ์ตัวเองได้ คนตัวใหญ่ตัดสินใจดึงกระชากชุดนอนตัวสวยอย่างแรงจนกระดุมหลุดกระเด็น สาบเสื้อถูกเปิดแยกออกจากกัน ดวงตาคมดุมองภาพตรงหน้าพลางกัดฟันแน่น ก้มหน้ากดริมฝีปากกับก้อนเนื้อขาวผ่องแนบแน่น ดูดดุนขบเม้มมันอย่างรุนแรง
“อ๊ะ เจ็บ!!”
ข้อมือเล็กถูกจับรวบขึ้นไปไว้เหนือศีรษะด้วยมือเพียงข้างเดียว อีกข้างตะปบก้อนเนื้อข้างที่ว่างอยู่บีบเคล้นมันเต็มแรง อารมณ์กระหายเริ่มรุนแรงมากขึ้น ปากหยักใช้ฟันกัดไปที่ผิวเนื้อจนร่างเล็กสะดุ้ง ก่อนจะงับเม็ดบัวที่ชูชันแข็งเป็นไตจากการปลุกเร้าของตัวเอง
ประทานพรครางสะอื้น ปลายเท้าเกร็งแน่นเมื่อนภพงศ์ใช้ลิ้นตวัดเลียยอดทรวงของเธอสลับกับดูดมันแรงๆ ก้อนเนื้ออวบเต็มไปด้วยรอยมือและรอยแดงที่เขาตั้งใจทำเอาไว้
ขาเรียวสวยโดนคนตัวใหญ่ใช้เข่าดันแยกมันออกจากกัน ประทานพรผวาเกร็งร่าง เธอเริ่มกลัวว่ามันจะเลยเถิดไปมากกว่านี้
“พี่ฟ้า…”
“อืม ไม่ต้องกลัว ฉันจะหยุดมันลงแค่นี้”
นภพงศ์หยุดทุกอย่างลง ทำเพียงแค่ซบใบหน้าลงกับเต้าทรวงนุ่มที่เขาทิ้งร่องรอยเอาไว้ ทิ้งน้ำหนักตัวทับร่างเล็กนิ่ง เสียงกัดฟันกรอดดังขึ้น เขารู้ว่าเธอกลัว แต่ตัวเขาเองก็ต้องทรมานในการหยุดมันลงเช่นกัน
- ผู้เขียน
