“อือออ...” ใบข้าวครางเสียงแห้ง พอปรือเปลือกตาขึ้นมอง ก็เห็นหน้าแย้มเป็นคนแรก
“ข้าวเป็นอะไรไปคะป้า?” ใบข้าวพยายามทรงตัวลุกขึ้นนั่ง แม้จะยังรู้สึกมึนงงอยู่
“จะเป็นอะไรได้ละ ก่อนที่จะสลบ ได้เอาอะไรใส่ปากบ้างคะ” แย้มส่งแก้วน้ำเย็นให้ แล้วก็สอดหมอนประคองใต้แผ่นหลัง ใบข้าวจะได้ทรงตัวได้
“ข้าวกินแค่น้ำเย็นแก้วเดียวเองนะคะ” ใบข้าวทวนความจำ เธอดื่มน้ำเย็นเข้าไปอึกเดียวแท้ๆ
“จากนี้ไป หากยังอยู่ใต้หลังคาเดียวกันกับสองแม่ลูกนั่น คุณข้าวห้ามกินอะไรที่สองคนนั่นให้เด็ดขาดเลยนะคะ” แย้มกำชับเสียงขุ่น หากไม่กลัวเรื่องราวใหญ่โตจะเดินขึ้นไปบนตึกและเฉ่งสองแม่ลูกนั่นให้ยับเลย
“พี่บัวคงไม่ทำกับข้าวแบบนั้นหรอกค่ะ”
แย้มพ่นลมหายใจแรงๆ “ลูกไม้ตกไม่ไกลต้นหรอกค่ะคุณข้าว”
“ข้าวเป็นลูกแม่ เป็นน้องสาวของพี่บัวนะคะป้า” ใบข้าวแย้ง เธอไม่มีทางเชื่อว่าพี่สาวกับมารดาจะทำร้ายเธอได้ลงคอ
“คุณข้าวฟังป้านะคะ ที่คุณข้าวเคยถ
