แย้มยกมือเท้าเอว แม้จะปล่อยมือจากผมของส่งศรีแล้ว แต่ความเจ็บของส่งศรีเพิ่งเริ่มต้นขึ้น “กูควรทำแบบนี้นานแล้ว”
“อีๆ” ส่งศรียกมือชี้หน้า
แย้มลอยหน้าใส่ “จะทำไมกูอีกอีคุณนาย”
“กูไล่มึงออก” ส่งศรีตะคอก
“กูไม่ออก ถ้าอยากให้กูออก จ่ายเงินกูมา” แย้มตะโกนสวนพร้อมทั้งแสยะยิ้ม
“อีข้าว อีลูกไม่รักดี” ส่งศรีเลยเปลี่ยนเป้าหมาย นางหันไปตวาดใส่ใบข้าวแทน
“ข้าวต้องยอมใช่ไหมคะแม่ ข้าวถึงจะได้เป็นลูกรักของแม่”
ใบข้าวย้อนเสียงปนสะอื้น น้ำตาเธอไหลริน นึกเกลียดตัวเองที่ยังไม่วายเคารพหญิงตรงหน้า แม้ในใจของส่งศรีจะเต็มไปด้วยความเกลียดชังตนเอง
“เออสิวะ กูเลี้ยงมึงมา ชีวิตมึงควรเป็นของกูสิ”
“เอาความคิดเพี้ยนๆ นั่นมาจากไหนหะอีคุณนาย!!” แย้มตะโกนเสียงหลง ส่งศรีทวงบุญคุณหน้าด้านๆ “อย่าไปฟังอีคุณนายมันค่ะคุณข้าว ไปกับอีแย้มเถอะ ไม่ทงไม่ทนมันแล้ว เก็บเอาเงินที่ติดค้างอีแย้มไว้เผาตัวเองนะคุณนาย”
“ป้าคะ” ใบข้าวก
