จะร้ายให้มากกว่ารัก

บทนำ พิมพ์ใจขาสั่นแทบไม่มีแรงเดิน ในตอนที่ก้าวเข้าไปยืนอยู่ในห้องทำงานกว้างของท่านประธานบริษัท แล้วเธอก็แทบกลั้นหายใจ ในตอนที่สบตาคมดุของเขา เสียงประตูที่ปิดลงทำให้คนที่ยืนนิ่งสะดุ้งตกใจ เลขาของเขาที่เป็นคนพาเธอเข้ามาพบเขาออกจากห้องไปแล้ว ตอนนี้ในห้องมีเพียงเธอกับเขา มันยิ่งทำให้ใจดวงน้อยสั่นไหวยิ่งขึ้นไปอีก พิมพ์ใจกลืนน้ำลายลงคอ สูดลมหายใจลึก เธอก้มหน้า แล้วเดินไปหยุดยืนตรงหน้าโต๊ะทำงานตัวใหญ่ อารัญเอนหลังพิงพนักเก้าอี้ด้วยท่าทีสบาย ๆ ตาคมกวาดมองผู้หญิงที่ขอเข้าพบเขาตั้งแต่หัวจรดเท้า เขายิ้มเยาะเย้ยก่อนจะเอ่ยปากบอกเธอว่า “แนะนำตัวหน่อยสิ” พิมพ์ใจเงยหน้าขึ้น เธอมองเขาอย่างไม่เข้าใจว่า ทำไมเขาต้องให้เธอแนะนำตัว ทั้งที่เธอกับเขารู้จักกันมานาน และรู้จักกันดี เพราะเธอกับเขาเป็นมากกว่าคนรู้จักกัน ...เธอกับเขาเป็นคนเคยรักกัน “ดิฉันชื่อพิมพ์ใจค่ะ อายุยี่สิบสองปี กำลังเรียนอยู่ชั้นปีสี่ คณะ...” “ฉันไม่อยากรู้ข้อมูลเน่า ๆ พวกนี้ ฉันอยากรู้ข้อมูลเชิงลึกเกี่ยวกับตัวเธอ เพื่อประกอบการตัดสินใจว่า สิ่งที่จะนำมาแลกเปลี่ยนกัน มันคุ้มกับที่สิ่งฉันจะให้หรือเปล่า” “พิมพ์ไม่เข้าใจค่ะ” พิมพ์ใจไม่เข้าใจจริง ๆ ว่า เขาต้องการรู้อะไรเกี่ยวกับตัวเธอ เพราะเขารู้ทุกอย่างเกี่ยวกับเธอหมดแล้ว รวมถึงเธอเอง ก็รู้ข้อมูลทุกอย่างของเขาด้วย เขาคือ อารัญ หรือพี่รัญที่เคยแสนดีของเธอ เขาเป็นชายหนุ่มวัย 26 ปี เรียนจบปริญญาโทจากเมืองนอก ปัจจุบัน...เขาเป็นประธานบริหารบริษัท AT กรุ๊ป ซึ่งเป็นบริษัทที่ประกอบธุรกิจอสังหาริมทรัพย์รายใหญ่ เขาเป็นนักธุรกิจหนุ่มไฟแรงและมากความสามารถ แม้อายุยังน้อย และเพิ่งเข้ารับตำแหน่งประธานบริหารเพียงปีเดียว แต่เขาก็ประสบความสำเร็จในการบริหารองค์กรใหญ่ได้อย่างน่าทึ่ง อารัญยิ้มร้าย เขาขยับตัวนั่งไขว่ห้าง กอดอก และจ้องมองหญิงสาวด้วยสายตาดูแคลน “เธอเอาตัวเองมาแลกเปลี่ยนกับผลประโยชน์มหาศาล ดังนั้น เธอก็ควรพรีเซนต์ตัวเองให้ฉันรู้หน่อยว่า เธอมีอะไรน่าสนใจบ้าง อย่างเช่นสัดส่วนเท่าไร นมใหญ่มั้ย หัวนมสีอะไร ขนตรงนั้นเกลี้ยงเกลาน่าลงลิ้นหรือเปล่า แล้วก็...เธอเคยผ่านผู้ชายมากี่คนแล้ว” พิมพ์ใจกัดฟัน กำมือแน่น ใจเต้นแรงด้วยความโกรธกรุ่น แต่เธอก็พยายามซ่อนความไม่พอใจเอาไว้ ตอนนี้เธอเป็นรองเขา หากเธอทำให้เขาไม่พอใจ เขาอาจจะไม่ยอมรับข้อเสนอของเธอ “ว่าไง...พร้อมจะพรีเซนต์ตัวเองหรือยัง ถ้ายังไม่พร้อมก็เชิญกลับไปได้ ฉันไม่มีเวลามานั่งมองหุ่นยนต์ไร้ชีวิตชีวาแบบเธอนาน ๆ หรอกนะ” พิมพ์ใจสูดลมหายใจลึก แล้วระบายออกช้า ๆ หญิงสาวก้มหน้าหลบตาคม ในตอนที่เริ่มบอกสิ่งที่เขาอยากรู้ด้วยน้ำเสียงสั่น ๆ ทั้งอายและกระดากปาก แต่ก็ต้องพูดมันออกไป “หน้าอก...สามสิบหก เอว...ยี่สิบสี่ สะโพก...สามสิบห้าค่ะ เอ่อ...หัวนมสีชมพู แล้วก็...เลเซอร์ขนตรงนั้นแล้วค่ะ และดิฉันยังไม่เคยมีเพศสัมพันธ์กับใครค่ะ” อารัญเลิกคิ้วสูง เขาไม่อยากจะเชื่อว่า ผู้หญิงร้ายกาจอย่างเธอยังเวอร์จิ้นอยู่ “โกหกหรือเปล่า ผู้หญิงเลว ๆ ขี้โกหก ชอบปั้นน้ำเป็นตัวอย่างเธอ ไม่น่าเชื่อว่ายังเวอร์จิ้นอยู่ น่าจะโดนเอาจนหลวมไปหมดแล้วมั้ง” ถ้อยคำไม่น่าฟังและน้ำเสียงเยาะเย้ยถากถางของเขา ทำให้พิมพ์ใจแทบน้ำตาร่วง เธอบอกกับตัวเองว่า ผู้ชายคนนี้ไม่ใช่พี่รัญแสนดีของเธออีกต่อไป และที่เขาต้องกลายเป็นแบบนี้ ก็เพราะเธอเองที่เป็นคนทำให้เขาเปลี่ยนไป พิมพ์ใจยอมรับในความผิดร้ายแรงที่ตัวเองก่อไว้ ยอมรับบทลงทัณฑ์จากเขา ดังนั้น ไม่ว่ามันจะหนักหนาสาหัสแค่ไหน เธอจะยอมรับมันไว้ จะไม่ปริปากบ่นสักคำ “พิมพ์ยังไม่เคยจริง ๆ ค่ะ” อารัญหัวเราะในลำคอ เขาลุกขึ้นยืนเต็มความสูง 188 เซนติเมตร ชายหนุ่มเดินอ้อมโต๊ะตัวใหญ่ไปหยุดยืนด้านหลังของผู้หญิงตัวเล็กที่สูงแค่อกของเขาเท่านั้น พิมพ์ใจกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก หญิงสาวเอาแต่ยืนก้มหน้า ไม่กล้าหันไปมองเขา ใกล้กันขนาดนี้ เธอได้กลิ่นน้ำหอมผู้ชายจากเขาอบอวลอยู่รอบตัว อารัญยิ้มร้าย ก่อนจะก้มลงกระซิบชิดใบหูเล็กจากข้างหลัง “ของอย่างนี้พูดปากเปล่าได้ยังไงกัน มันต้องพิสูจน์กันหน่อย” “พะ...พิสูจน์ยังไงคะ” พิมพ์ใจหันไปมองเขาด้วยดวงตาตื่นตระหนก อารัญขยับยืนตรง เขาล้วงมือข้างหนึ่งลงในกระเป๋ากางเกง แล้วเดินกลับไปนั่งที่เก้าอี้ตามเดิม เขานั่งไขว่ห้าง เอนหลังพิงพนักเก้าอี้ วางสองแขนกับที่วางแขน ตาคมจับจ้องร่างบางไม่วางตา “ถอดเสื้อผ้าออกให้หมด ฉันต้องการเช็กของ” พิมพ์ใจทำหน้าราวกับจะร้องไห้ ดวงตามีน้ำใส ๆ มาเอ่อคลอ หญิงสาวสูดลมหายใจลึก ยืนนิ่งอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะพยักหน้าน้อย ๆ “ค่ะ” เสียงที่พูดออกไปนั้น ทั้งสั่นและเบาหวิว มือที่เริ่มแกะกระดุมเสื้อนักศึกษาเม็ดบนสุดสั่นเทา ใจเต้นแรงขึ้นเรื่อย ๆ ทั้งอาย ทั้งประหม่า แต่เธอไม่มีทางเลือกอื่น เพราะตอนนี้สถานะทางการเงินของครอบครัวเธออยู่ในกำมือของเขา หากเธอไม่ทำตามที่เขาบอก กิจการของครอบครัวจะล่มสลาย พ่อเลี้ยงกับแม่ของเธอจะถูกฟ้องล้มละลาย