EPISODE1 โคตรวิบัติ1/2
814 คำ
เด็ดปีกวาโย
(No.1 Bad Guy)
EPISODE1 โคตรวิบัติ
“นี่...พี่สูงเท่าไหร่เหรอคะ หืม...หนูดึงเสื้อพี่หลุดแล้วอะ”
“...” เงียบ
“พี่สุดหล่อพี่หนักเท่าไหร่คะ หนูว่าใต้เสื้อนี่ต้องมีขนมปังแน่ ๆ”
“...” เงียบ
เพราะความเบื่อหน่ายทำให้ฉันชวนเขาคุยไปเรื่อย หวังว่าเขาจะเข้าสู่ภาวะประสาทแดกและปล่อยฉัน แต่เปล่าเลย พี่วาโยยังคงเงียบและยังคงล็อคฉันติดอยู่กับตัวเขาอยู่ดี ไอ้พี่บ้านี่มันเป็นอะไรมากไหมเนี่ย
“พี่..พี่สุดหล่อ”
“...” เงียบ
“หนูเหมือนคนที่จะขาดอ็อกซิเจนในห้า...สี่...สาม...สอง...”
“เธอจะเลิกปัญญาอ่อนกี่โมง?” เสียงดุ ๆ ของคนที่คลายวงแขนออกนิดหน่อยให้ฉันได้เงยหน้าขึ้น ทำให้ฉันเบะปากใส่เขา ก็มันช่วยไม่ได้นี่นา ฉันต้องไปเรียนนะ ไม่ได้มีเวลามาอยู่ตรงนี้นาน ๆ นี่
“แล้วพี่จะปล่อยหนูกี่โมง เอ๊ะ! เพื่อนพี่ล่ะ พี่ไวน์พี่เจ๋ง! พี่สุดหล่อสองคนนั้นไปไหนแล้ว ทำไมเหลือแค่พี่กับหนูล่ะ” ฉันถามเขาอย่างตกใจ เมื่อตรงนี้มันเหลือแค่ฉันกับเขาแล้ว
“ท่าทางในสายตาเธอผู้ชายทุกคนคือคนหล่อหมดเลยสินะ”
“ก็แหม...จะให้บอกว่าเพื่อนพี่ขี้เหร่แล้วพี่หล่ออยู่คนเดียว หนูก็กลัวพี่เขาจะเสียใจนี่คะ” ฉันตอบเสียงอ้อน ๆ ทำให้พี่วาโยหรี่สายตามองมาราวไม่เชื่อที่ฉันพูดสักนิด ขอร้องอย่ามาอวดฉลาดตอนที่ฉันอวยสิ
“เธอนี่พูดเก่งนะ” เขาว่า ทำให้ฉันระบายยิ้มหวานใส่ไปอีกดอก
“พี่ก็หล่อมากค่ะ งั้นตอนนี้พี่สุดหล่อจะปล่อยหนูได้ยังคะ” ฉันชมเขาไปอีก แล้วทำตาปริบ ๆ ใส่ ทำให้อีตาพี่วาโยยอมคลายวงแขนออกสักที เหอะ! ยิ้มจนเหงือกจะแห้งอยู่แล้วเนี่ย
“ท่าทางเธอคงจะอวยแฟนคลับจนชิน ถึงได้พูดอวยพี่ไม่หยุด แต่โทษทีพี่ไม่มีอะไรเปย์เธอ” เขาว่ามา นั่นทำให้ฉันได้แต่แยกเขี้ยวใส่เขาในใจ คิดว่าฉันอยากให้เขาเปย์มากมั้ง ไม่ต้องค่ะ แค่เอฟซีที่มีโมนาคนนี้ก็รับของขวัญไม่หวาดไม่ไหวแล้ว
“พี่สุดหล่อไม่ต้องเปย์หนูเลยค่ะ แค่เห็นหน้าพี่หนูก็มีกำลังใจในการไลฟ์แล้ว ในเมื่อพี่ไม่มีอะไรจะพูดอีก งั้นหนูไปเรียนก่อนนะคะ สวัสดีค่ะ” ฉันบอกลาเขารัว ๆ แล้วลุกขึ้นหมุนตัวเตรียมชิ่งหนี ทว่าคอเสื้อกลับถูกไอ้พี่วาโยคว้าไว้ได้เสียก่อน ถามจริง! นั่นแขนหรือไม้สอยมะม่วง จะยาวไปไหน ให้ฉันเดินอีกสักสี่ห้าก้าวไม่ได้รึไง
“เธอรีบ? เรายังไม่เคลียร์ปัญหากันเลยนะ” เขาเอ่ย สายตาจ้องเขม็งมายังฉันราวคนที่พร้อมคิดบัญชีกันสุด ๆ
“เรื่องกระจกรถเหรอคะ ถ้าเรื่องนั้นหนูจ่ายค่าซ่อมให้ก็ได้ค่ะ”
“ไม่ใช่แค่กระจก เธอซัดไปทั่วจนมันเยินหมดแล้ว พี่ต้องใช้รถคันนั้นลงสนาม แต่เธอทำให้พี่เสียเงินก้อนใหญ่ในการแข่งครั้งหน้า”
“อ๋า...แล้วจะให้หนูทำยังไงคะ พี่เอารถหนูไปใช้ไหม” ฉันถาม
“รถเธอ?” เขาเลิกคิ้ว แล้วรุกคืบเข้ามาใกล้ ทำให้ฉันยกมือขึ้นยันอกแสนกำยำของพี่วาโยไว้ เพื่อรักษาระยะห่างระหว่างกัน
“ค่ะ เจ้าสมศรีรัศมีเรืองแสง หนูให้พี่ยืมไปใช้ก่อนระหว่างรถพี่ซ่อม” ฉันเงยหน้าขึ้นตอบเขา และเห็นเพียงแววตาคู่คมของพี่วาโยที่หลุบมามองราวมีปัญหาสุด ๆ ทำไมอะ! ข้องใจกับชื่อลูกรักของฉันงั้นเหรอ
“ชื่อรถเธอแม่งโคตรน่าเกลียดเลย!” เขาเอ่ย แล้วทำหน้ายี้ใส่ ดูไอ้พี่มันทำตัวดิ นี่ถ้าไม่เห็นว่าอยู่ปี 4 โมนาคนนี้จะไม่เคารพเลย
“ออกจะน่ารัก” ฉันพึมพำเถียง
“พี่ไม่ต้องการรถเธอ”
“งั้นพี่ต้องการอะไร ค่าซ่อมหนูก็ออกให้แล้ว ขอโทษไปแล้วด้วย”
“ต้องการอะไร...อืม! ช่วงนี้พี่เรียนหนัก อยากได้เบ๊สักคนคอยปรนนิบัติ เธอเองก็ดูว่างนี่” เขาตอบมาหน้านิ่ง ๆ ทำให้ฉันถึงกับกรีดร้องในใจ จะให้สาวสวยสุดคิ้วท์อย่างฉันเป็น ‘เบ๊’ เนี่ยนะ นี่ไอดอลนะยะ!
“พี่สุดหล่ออย่าล้อหนูเล่นแบบนี้สิคะ” ฉันทำเสียงอ้อน แล้วลูบมือลงที่กล้ามอกของเขาเบา ๆ ก่อนจะช้อนสายตาลูกแมวน้อยขึ้นสบตาเขาเป็นเชิงขอความเห็นใจ ร้อยทั้งร้อยต้องใจอ่อนให้ฉันทั้งนั้น
- ผู้เขียน
