บทที่ 27
เช้าวันต่อมา หล่อนสามารถกลับบ้านได้แล้ว หลังจากนอนให้น้ำเกลือที่โรงพยาบาลมาตลอดทั้งคืน หล่อนขออนุญาตไทเรลล์ไปเยี่ยมบิดา ก่อนจะตามเขากลับบ้าน
“คุณไทเรลล์ไม่ทำงานเหรอคะวันนี้” หล่อนเอ่ยถามเมื่อทั้งสองคนเดินขึ้นมาบนห้องนอนพร้อมกัน
คนตัวโตส่ายหน้าน้อยๆ ก่อนจะประคองหล่อนให้ไปนั่งบนเตียง และโน้มตัวลงมาเล็กน้อย เพื่อมองหน้าหล่อน
“วันนี้ลาพักร้อนน่ะ”
“เพราะงามหรือเปล่าคะ”
ไทเรลล์ระบายยิ้ม ยกมือขึ้นยีเส้นผมดำขลับของหญิงสาวด้วยความมันเขี้ยว
“ก็ต้องใช่น่ะสิ เธอยังไม่แข็งแรง ฉันก็ต้องอยู่ดูแล”
“แหม ไม่เห็นต้องแสดงละครตลอดเวลาแบบนี้เลยนะคะ”
“ทำไมล่ะ ไม่ชอบหรือ”
หล่อนถอนหายใจออกมาเบาๆ ดวงตาสบประสานกับเขา “เพราะบางครั้งก็ทำให้งามอดคิดไม่ได้ว่าคุณไทเรลล์โกหก”
“โกหก? ฉันโกหกอะไรเธอ” เขาทรุดตัวลงนั่งข้างๆ และจ้องหน้าในระยะกระชั้นชิด จนหล่อนต้องเอนศีรษะไปด้านหลังเพื่อเพิ่มช่องว่างระหว่างก
