บทที่ 13
“เดี๋ยวก่อนสิหนูเข็ม” ลินดาตะโกนเรียกดังลั่น ก่อนจะหันมามองลูกชายอย่างโมโห “เดี๋ยวกลับถึงบ้านเมื่อไหร่ เรามีเรื่องต้องคุยกันอีกเยอะ ไทเรลล์” เมื่อคาดโทษลูกชายจบ ลินดาก็รีบวิ่งตามเขมิกาออกไปอย่างรวดเร็ว
ไทเรลล์ถอนหายใจออกมาแรงๆ ทันทีหลังจากประตูห้องทำงานของตัวเองปิดสนิทลง และนั่นก็ทำให้งามระยับได้สติ หล่อนขยับออกห่าง และมองหน้าเขาอย่างต้องการคำตอบ
“ผู้...อำนวยการ กำลังทำอะไรคะ”
และก็อดที่จะยกมือขึ้นลูบแก้มที่ถูกขโมยจูบโดยไม่รู้เนื้อรู้ตัวของตัวเองอย่างลืมตัวไม่ได้
“ฉันก็ไม่อยากทำแบบนี้หรอก แต่ฉันไม่มีทางเลือก”
“ยังไงเหรอคะ”
หล่อนมองร่างสูงใหญ่ที่ทรุดตัวลงนั่งบนโซฟาด้วยท่าทางอ่อนแรงอย่างแคลงใจ และก็อดที่จะนั่งตามลงไปด้วยไม่ได้
“ฉันไม่อยากแต่งงานกับผู้หญิงที่คุณแม่เลือกให้น่ะ”
“เธอก็ดูสวยดีนะคะ ท่าทางเป็นคุณหนูร่ำรวยอีกต่างหาก”
หางเสียงของงามระยับมีอารมณ์ประชดประชันโดยที
