บทที่ 12
ไทเรลล์นั่งถอนหายใจแรงๆ หลายต่อหลายครั้งด้วยความหงุดหงิด ใบหน้าของเขาเคร่งเครียดกว่าทุกวัน
“คนงกอย่างเธอไม่น่าจะขาดงานได้นะ งามระยับ” คิ้วหนาดกขมวดมุ่นตลอดเวลา ทั้งสับสน มึนงง และสงสัยแน่นอก “หรือว่าเธอได้งานใหม่แล้ว”
ในขณะที่ยังหาคำตอบให้กับตัวเองไม่ได้เลย ประตูห้องทำงานก็ถูกเคาะเสียก่อน เขาเงยหน้าขึ้นมอง ก่อนจะเอ่ยอนุญาต เพราะคิดว่าเป็นแคทเธอรีน
“เข้ามา”
คนที่ก้าวเข้ามาไม่ใช่แคทเธอรีน แต่เป็นคนที่ทำให้เขาหงุดหงิดมาครึ่งค่อนวัน
“งามระยับ...”
เขามองหล่อนในชุดเด็กปั๊มยับๆ ด้วยความแปลกใจ ก่อนจะเอ่ยถามเสียงกระด้าง
“นี่เธอออกไปทำงานเด็กปั๊มเต็มตัวแล้วหรือ”
งามระยับเดินมาหยุดตรงหน้าของเขา ก่อนจะส่ายหน้าน้อยๆ ดวงตาแดงก่ำ
“งาม...ยังไม่ได้เปลี่ยนชุดเลยค่ะตั้งแต่เมื่อคืน”
“ทำไม เกิดอะไรขึ้น” ความหงุดหงิดจางหายไปจากใจทันที เมื่อเขาเห็นหยาดน้ำตาใสๆ คลอสองหน่วยตาของงามระยับ หัวใจขอ
