“ฉลาดดีนี่ที่จะใช้วิธีนี้ แต่โทษทีนะฉันไม่ได้โง่ขนาดนั้น” คนฟังเม้มริมฝีปากก่อนจะเบือนหน้าออกไปอีกทาง เหนื่อยเกินกว่าจะพูดกับคนที่ในหัวของเขาไม่ได้คิดที่จะเปิดรับอะไรทั้งนั้น
“กล้าไปไหมล่ะ ลองไปก็ได้นะ จากที่บีบเธอ ฉันจะได้เปลี่ยนเป้าหมายไปบีบครอบครัวของเธอแทน”
“คนที่บ้านไม่มีใครรู้เรื่องนี้ต่อให้จะพยายามบีบแค่ไหนก็ไม่ได้คำตอบอะไรอยู่ดี”
“ถึงยังไงซะคนอย่างฉันก็ไม่อยู่เฉยเหมือนกัน ถ้าคิดว่าทนได้ลองดูสักตั้งไหมล่ะ”
“พอเถอะสิง จะเอาอะไรกันแน่ ต้องการอะไรบอกมาเลย เลิกพูดแบบนี้เถอะขอร้อง”
“เธอก็รู้ว่าสิ่งที่ฉันต้องการคืออะไร”
“ฉันก็บอกไปแล้วว่าฉันมีเหตุผล นั่นคือสิ่งเดียวที่ฉันให้นายไม่ได้”
“งั้นก็ทนไปดิ ทนอยู่ในที่ที่เธออยากอยู่ อยู่แบบไม่มีความสุข ให้มันสาสมกับสิ่งที่เธอทำกับฉันไง” เสียงตะคอกไม่ได้ทำให้คนฟังหวาดกลัว เธอเห็นภาพนี้จนมันรู้สึกชินตาไปแล้วด้วยซ้ำ
“ห้ามเจอไอ้ธันอีก ห้ามออก
