นับจากวันที่ทะเลาะกันวันนั้น ก็ไม่มีใครเริ่มพูดกับใครก่อนเลย อยู่ที่บ้านก็เหมือนไม่มีตัวตนในสายตาของกันและกัน พออยู่ที่ทำงานยิ่งแล้วใหญ่ สิงหาไม่เคยให้ความสำคัญอะไรในตัวเธออยู่แล้ว ไม่มีอะไรต้องคุย แบบนั้นระยะห่างก็ยิ่งไกลออกไป
จนกระทั่งช่วงเย็นที่พระพายกลับมาถึงบ้าน ทั้งที่เห็นรถที่สิงหาใช้งานเป็นประจำจอดอยู่ทว่าเธอกลับไม่พบตัวเขา จนกระทั่งแม่บ้านเดินออกมาหา
“คุณพายกลับมาแล้วเหรอคะ”
“ค่ะ แต่พายขอยังไม่รับมื้อเย็นนะคะ ถ้าสิงหิวก็ให้ทานก่อนได้เลยค่ะ”
“คุณสิงก็ตอบแบบนี้เหมือนกันค่ะ ติดที่รายนั้นไม่ใช่ไม่หิวนะคะ แต่เหมือนจะป่วยน่ะค่ะ”
“ป่วย?”
“จริงๆ คุณสิงกลับมาตั้งแต่บ่ายแล้วค่ะ กลับมานอนพัก ป้าถามว่าทานข้าวกลางวันหรือยังก็ตอบว่ายังแต่พอป้าจะหาอะไรให้ทานก็บอกว่าไม่หิว บอกแค่ว่าปวดหัวอยากนอนพักน่ะค่ะ”
“งั้นเหรอคะ”
“นี่ก็เห็นเงียบไปหลายชั่วโมงแล้ว หลายวันมานี้คุณสิงอารมณ์ไม่ค่อยดีเท่า
