สองชายหญิงนั่งอยู่บนบ้านท่ามกลางแสงเทียนที่จุดเพิ่มความสว่าง ในขณะด้านนอกชายคาเรือนยังมีเม็ดฝนโปรยลงมาไม่มีวี่แววจะหยุด อีกทั้งสายลมเย็น ๆ ยังคงพัดผ่านเข้ามาในตัวบ้านไม่ว่างเว้น
...ในเวลาเดียวกันชายหนุ่มนั้นยังคงนั่งมองหญิงสาวด้วยสายตาเอ่อล้นเต็มไปด้วยความรักใคร่และเอ็นดู
“ยากไหม?”
“ยากค่ะ”
“จะยากกว่าปกติ เพราะต้องเรียนรู้และทำความเข้าใจด้วยตัวเอง”
“ใช่ค่ะ” แก้วตาเบะปากคว่ำพูดด้วยสีหน้าเศร้า ๆ เพราะเธอไม่คิดว่าจะยากขนาดนี้ จนเธอเริ่มไม่แน่ใจแล้วว่าจะรอดไหม เนื่องจากการอ่านหนังสือแล้วทำความเข้าใจด้วยตัวเองต้องใช้ความอดทนสูงมากอีกทั้งยังต้องเรียนรู้ด้วยตัวเอง ไม่มีอาจารย์มาคอยบอกหรือสอนเหมือนมหาวิทยาลัยทั่วไป
“ถ้าสงสัยตรงไหนก็ถาม ไม่ต้องเกรงใจ” แต่พอได้ยินคำพูดและประโยคถัดมาของคนที่นั่งอยู่ด้านหน้าก็มีความหวังมากขึ้น
“งั้นต่อไปหนูไม่เกรงใจแล้วนะคะ”
“ดีมาก” พูดจบตาคมก็ละจากใบหน
