ตอนที่ 4: แขนเป็นฟ ขอเป็นแฟน
1089 คำ
ไม่รู้ว่าทุกคนเคยเป็นไหม? แต่สำหรับฉัน กับพี่ไม้ให้ความรู้สึกลงตัวไปซะหมดทุกอย่าง ทั้งเวลาที่เราเจอกัน หรือ ช่วงเวลาที่จะคุยโทรศัพท์ก่อนนอน ทุกเรื่องมันดูง่าย ไม่ต้องพยายามชวนคุย ไม่ต้องปรับตัวเยอะ ฉันยังคงเป็นตัวของตัวเองได้ เราซิงค์กันได้ทุกหัวข้อสนทนาเลย ฉันนึกว่าตัวเองจะเป็นคนน่าเบื่อในสายตาผู้ชายซะอีก แต่กับพี่ไม้ฉันเริ่มชอบพี่เขามากขึ้นทุกวันแล้วละสิ!
ในโรงอาหารคณะบริหาร เวลา 16.00 น.
“น้องพราวครับ”
“…..” ฉันที่กำลังนั่งตักบิงซู กินอยู่กับ แทนใจ ก่อนกลับบ้านเพราะวันนี้มันขอให้นั่งรอพี่ชายมันเลิกเรียน (หน้าเหวอไปเลยซิคะ)
จะให้อธิบายเป็นภาพก็คือ ผู้ชายที่หล่อมากคนหนึ่งอย่างพี่ไม้ เดินเข้ามาพร้อมลูกโป่งใหญ่เท่าความสูง 160 cm. ของฉัน และมันใหญ่มากกกกกเลย ฟีลเหมือน โดนขอแต่งงานอะ เข้าใจเปล่า? (อายก็อาย แต่มันก็...ดีใจอ่า)
“พี่รู้ว่าน้องพราว อาย แต่พี่อยากแสดงความจริงใจ”
“พี่ชอบน้องพราวมากนะครับ อยากขอน้องพราวเป็นแฟน ในเมื่อวันนี้ครบรอบ2เดือนจากวันที่เราคุยกันครั้งแรก”
“พี่อยากขอน้องต่อหน้าคนอื่น ๆ ในคณะบริหาร”
“อยากให้น้องพราว เห็นว่า... ตัวพี่ จริงจัง จริงใจ พี่ยกใจให้น้องพราวคนเดียว คนอื่น จะได้รู้ว่าพี่ไม้คนนี้มีแฟนแล้วนะ”
“:D” พี่ไม้พูดมาเยอะมากแต่ฉันหูดับจ๊ะ
“…” (แสดงรอยยิ้มแบบผู้ดีหวานสุดในชีวิตส่งให้พี่ไม้) ฉันพูดไม่ออกได้แต่ยิ้ม เพราะมันเขินหนักมาก เพราะนอกจากจะมีลูกโป่งแล้ว ยังมีดอกกุหลาบสีขาวขนาดมหึมา ยื่นมาให้ตรงหน้าอีกด้วย
“ดอกไม้ สีขาวบริสุทธิ์ เหมือนกับใจพี่เอง และรวมถึงความรักของเราสองคนด้วยไงครับ”
“ขอบคุณค่ะ” (คำพูดเชยมาก แต่เห็นถึงแววตาที่จริงใจ)
ฉันพูดพร้อมกับยื่นมือออกไปรับดอกไม้มาดม (เฮ้อ วาสนาของคนสวยจริง ๆ เลยยย)
“รับดอกไม้แล้ว ยอมรับพี่เป็นแฟนด้วยได้ไหมครับ” ถามพร้อมส่งยิ้มและสายตาเยิ้มมาให้พริบพราว
“…” (แหมอีพี่ไม้ เล่นใหญ่ขนาดนี้ ไม่ปล่อยให้แกหน้าแตกหรอกย่ะ ไม่รับก็อายคนอื่น รับก็อายอยู่ดี งั้นรับก็ได้) ^^
“รับอยู่แล้วค่ะ”
“งั้นพราว…ขอรับทั้งหมดนี่เลยน้า นี้ นี้ นี้” ฉันชี้ไปที่ ดอกไม้ ลูกโป่ง และพี่ไม้ (เขินนนนน)
“คนหล่ออุตส่าห์แบกของมาให้ขนาดนี้”
“ถือมาคนเดียวหนักไหมคะ?”
“เดินมาจากไหนคะเนี่ย” ถามไปงั้นล่ะเดาได้ว่าคงไปเอามาจากรถ ใครจะบ้าถือมาตั้งแต่เช้า...
“เล่นใหญ่มาก” แซวพี่ไม้ไปหนึ่งกรุบ (ยิ้มจนปากจะฉีกอยู่แล้ว)
“ไม่ไกลครับ เดินมาจากลานจอดรถคณะเรา”
“พี่แชตมาถามแทนใจ ว่าเราอยู่ไหน อยากเซอร์ไพรส์
“ดอกกุหลาบสีขาวทั้งหมดนี้ 100 ดอกพอดี”
“หมายถึงเต็ม 100% ทั้งใจ” คนหล่อพูดแล้วก็ส่งรอยยิ้มพระอาทิตย์พิฆาตใจส่งมาให้ (อุ้ยแสบตาจัง แพ้ ออร่าคนหล่อ)
“อ่อออ… ก็ว่า”
“ทำไมยัยแทนใจให้อยู่รอพี่ชายเป็นเพื่อน” ปกติ ไม่เห็นเคยชวนเดินไปด้วยสักครั้ง ขี้จุ๊หลายเพื่อนฉัน พี่ชายมันก็ไม่เคยได้เห็นหน้าค่าตาเลย สวนกันไป สวนกันมา ไม่เคยเจอแบบจัง ๆ ซักที
“ไอ้เราก็นึกว่าเพื่อนไม่อยากนั่งรอคนเดียว นาน ๆ” ยิ้มให้แทนใจแล้วกระแทกไหล่เพื่อนสาวสุดที่รักไปพร้อมสายตาขอบคุณอย่างจริงใจ
“ที่แท้ก็เพราะพี่ไม้นี่เอง”
“ขอโทษทีแก พี่ไม้เค้าอยากได้โมเมนต์ขอแกเป็นแฟนจริง ๆ พึ่งรู้เมื่อตอนบ่ายนี้เอง” แทนใจอธิบายให้ฟัง และเสียงโทรศัพท์มือถือมัน ก็ดังขึ้น...
ตู้ดด ตู้ด ตู้ด….. เพื่อนฉันรีบกดรับสาย คุยอยู่สักพักแล้วทำหน้าตาตื่น
“พราว พี่ชายฉัน เลิกแล้ว ไปก่อนนะ” แทนใจวางสายแล้วรีบกุลีกุจอเก็บของอย่างรวดเร็วเหมือนอยากจากตรงนี้ไปใจจะขาด…
“อ่าว... ไหนพี่แกวะ?”
“ไปเลยเหรอ”
“ไปแล้วแก พี่ฉันบอกมาถึงนานแล้ว เสียงดูหงุดหงิดมากด้วย กลัวจะกินหัวฉันอีก ไปละบายยยย”
“เจอกัน” ยัยเพื่อนรักมันรีบวิ่ง 4X100 ไปอีกทาง ด้วยสีหน้าแบบคนรีบร้อนสุด ๆ มองตรงไปทางนั้นเห็นไม่ชัดเท่าไหร่…
“โอเค พรุ่งนี้เจอกันน้า” ยิ้มหวานหยุดโลก โบกมือ ลาเพื่อนสุดสายตา
“เดี๋ยววันนี้ขออนุญาตไปส่งแฟนหมาด ๆ คนนี้ที่บ้านได้ไหมคะ?” พี่ไม้นั่งลงข้าง ๆ ฉันพร้อมกับ ทำหน้าตาออดอ้อนเหมือนหมาใหญ่ตัวหนึ่ง
“ได้อยู่แล้วค่ะ คุณแฟน” ตอบรับพี่ไม้ พร้อมกับนั่งยิ้มคุยกันหนุงหนิงไปสักพักหนึ่ง ก่อนที่พี่ไม้จะขับรถไปส่งฉันที่บ้าน
.
.
.
IG >> PPRAW (ลงรูปถือดอกไม้ยืนหน้ากระจกแล้วใส่ข้อความทิ้งไว้)
ขอบคุณค่ะ
.
.
.
TK Part
ไอ้ความรู้สึกที่ว่า… จะเรียกว่ารักแรกพบได้รึเปล่านะ? รู้สึกเหมือนเคยเจอกันมาก่อน ทำไมหน้าคุ้น ๆ ครั้งแรกที่เดินผ่าน ตอนเธอเงยหน้าขึ้นมามองทางผม “น่ารักจัง” คำนี้ดังขึ้นในหัวทันที ก็หน้าเธอ มันอมชมพู ปากเล็ก ๆ ดูจิ้มลิ้ม ตากลม ที่พอเวลายิ้มคุยกับเพื่อน มันหยี น่าเอ็นดูสุด ๆ เลยครับ
ผู้หญิงบางคน ก็แค่ชื่นชมเขาที่หน้าตาดี มีเสน่ห์ มันจะมีความรู้สึกแตกต่างกันไป เวลาเรามองคนสวยหลายสไตล์ แบบ เซ็กซี่ น่ารัก แต่กับคนนี้ ไม่อยากปล่อยผ่านไปเลยวะ! อยากเข้าไปทำความรู้จักตอนนี้เลยดีไหม?
ตอนที่เราเดินสวนกัน เธอเงยหน้าขึ้นมาสบตาผม โหยยย ต้องหาโอกาสมาเจอเธออีกครั้งแล้วซิ อยู่ใกล้กันขนาดนี้
ครั้งแรกที่เราเดินสวนกัน... ใบหน้าหวาน จมูกรั้น ๆ หน้าเชิด ๆ ของเธอ พอบังเอิญได้สบสายตา... มันเกิดความรู้สึกแปลกประหลาดที่ไม่เคยเกิดขึ้นเลยในชีวิตผม ขนหัวลุก แปลก ๆ วะ~
“หึหึ”
- ผู้เขียน
