“จิวเจ๋อน้อย เฮียจิวเจ๋อ จิวเจ๋อน้อย เฮียจิวเจ๋อ…” แม้ยามหลับ จิวเจ๋อก็ยังเอาแต่ละเมอด้วยถ้อยคำเดิม ฟลินต์วางลูกชายบุญธรรมลงบนเตียงอย่างเบามือ ณ ห้องพักที่ดีที่สุดของโรงแรมหรูใจกลางฮ่องกง พาฝันมองคนตัวสูงทำหน้าที่พ่อ ซึ่งเขาสามารถทำได้อย่างสมบูรณ์แบบในสายตาของเธอ ถอดชุดนักเรียนอนุบาลออก เช็ดตัวเพื่อให้หลับได้อย่างสบายตัว และตามด้วยใส่ชุดนอน ใส่ใจทุกรายละเอียด เหมือนเมื่อครั้งตอนดูแลพาฝันในวัยเท่านี้
“พาฝันว่าเราต้องทำจิวเจ๋อน้อยแล้วละ จิวเจ๋อจะได้เป็นเฮียจิวเจ๋อสมใจ” ร่างเล็กบอบบางนั่งอยู่ปลายเตียงเอ่ยขึ้นขณะคนตัวสูงก้มลงจรดปลายจมูกโด่งคมสันกับหน้าผากเล็กของเด็กชายตัวน้อยที่หลับสนิท
“เรา? ผมกับคุณหนูเหรอครับ” ฟลินต์เงยหน้าสบตาพาฝันที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความปรารถนาอย่างโจ่งแจ้ง
“คุณหนูอีกแล้วนะ” ใบหน้างามงอง้ำอย่างแสนงอน ก่อนลุกขึ้นแล้วเยื่องย่างกายเข้าไปหย่อนสะโพกกลมกลึงนั่งลงบนตักแกร่ง แข
