“ปาป๊า” ร่างสูงของฟลินต์ยืนอยู่หน้าโรงเรียน จิวเจ๋อยิ้มกว้างทันทีที่เห็นว่าใครมารับกลับบ้าน วิ่งมาหาด้วยความดีใจ กระโดดตัวลอยอยู่ในอ้อมแขนแข็งแรง
“จิวเจ๋อดีใจ ปาป๊ามารับ คิดถึงปาป๊า ปาป๊าไม่กลับบ้าน แต่จิวเจ๋อเข้าใจ ปาป๊างานเยอะ” รอยยิ้มละมุนปรากฏบนใบหน้าหล่อเหลา รอยยิ้มที่ไม่ค่อยมีใครได้เห็น หัวใจแกร่งอ่อนยวบยาบเพราะความช่างอ้อนของเด็กชายที่รักปานลูกแท้ๆ แม้จะไม่มีสายใสทางสายเลือด แต่ก็เป็นสายใยของความผูกพันที่เลี้ยงดูกันมา
“จิวเจ๋อคนเก่งของปาป๊า” ฟลินต์หอมแก้มเป็นรางวัลสำหรับเด็กน้อยที่มีเหตุผล ก่อนพาขึ้นไปนั่งในรถ วันนี้เขาทำหน้าที่คนขับด้วยตนเอง
“ปาป๊าครับ”
“ว่าไงครับคนเก่ง”
“จิวเจ๋อคิดถึงพี่พาฝัน ถิงถิงก็คิดถึง ปาป๊าบอกให้พี่พาฝันมาหาจิวเจ๋อกับถิงถิงบ้างสิครับ”
“วันนี้ปาป๊าจะพาจิวเจ๋อไปรับพี่พาฝันที่มหาวิทยาลัย แล้วเราไปฮ่องกงกัน”
“ไปฮ่องกง จิวเจ๋อจะได้ไปโอเชี่ยนพาร์คไหมครั
