“น้าซูเจิน” ทันทีที่ลงจากรถ จิวเจ๋อก็วิ่งเข้าไปหาซูเจินที่ยืนรออยู่พร้อมสาวใช้อีกคนด้วยความดีใจ
“จิวเจ๋อกลับมาแล้ว ทำไมวันนี้กลับมืดเลย” ซูเจินอ้าแขนรอรับเด็กชายตัวน้อยที่วิ่งเข้ามาอยู่ในอ้อมกอด
“ปาป๊าพาไปกินไอติมครับ พาไปเล่นสวนสนุก แล้วก็พาไปทานอาหารที่มาเก๊าทาวเวอร์ เห็นที่ทำงานของปาป๊าด้วยครับน้าซูเจิน” เสียงใสเจื้อยแจ้วบอกเล่า รู้ได้ในน้ำเสียงว่ามีความสุขมากขนาดไหน ซูเจินช้อนตามองร่างสูงของฟลินต์ที่มีแขนเล็กเกาะเกี่ยวแขนแข็งแรงของเขาไว้อย่างแนบชิด พาฝันเชิดหน้าน้อยๆ อย่างเย่อหยิง เมื่อแววตาของอีกฝ่ายไม่เคยแสดงความเป็นมิตรกับเธอเลย อีกทั้งยังแสดงออกให้เห็นว่าพึงพอใจฟลินต์ของเธอ
“น่าสนุกจัง จิวเจ๋อไม่เห็นชวนน้าซูเจินบ้างเลย” สีหน้าของซูเจินแสดงออกมาชัดแจ้งว่าน้อยใจที่ตนไม่ได้ไปกับเด็กน้อย
“พี่พาฝันเพิ่งบอกตอนไปรับจิวเจ๋อที่โรงเรียนครับ”
“พี่พาฝัน…” ความไม่พอใจเก็บซ้อนไว้ภายในใจ แต่
