“อาเฉินไปรับไปส่งนายน้อยที่โรงเรียนเป็นปกติทุกวันครับ แล้วก็ถามหาบอสทุกวัน ฮุ่ยหลิงดูแลนายน้อยอย่างดีไม่ขาดตกบกพร่อง แม้จะเกรงๆ ซูเจินอยู่บ้าง ส่วนซูเจินก็สงบเสงี่ยม ยังคงดูแลเรื่องเสื้อผ้าและอาหารของนายน้อยครับ” หรงซิ่งรายงานเรื่องทางบ้านกับคนเป็นนาย ที่เอาแต่คร่ำเคร่งอยู่กับงาน ขลุกตัวอยู่กาสิโนมาสามวันแล้วนับตั้งแต่วันนั้น
“อืม” ฟลินต์ตอบรับเพียงสั้นๆ ยังคงทอดสายตามองทัศนียภาพของเมืองมาเก๊าเบื้องหน้าจากห้องพักส่วนตัวบนตึงสูงของกาสิโน
“คุณหนูพาฝัน…” หรงซิ่งเอ่ยชื่อของหญิงสาวที่อยู่ในห้วงความคิดของเจ้านายตลอดสามวันที่ผ่านมา เว้นจังหวะเพื่อสังเกตอาการ เขาไม่รู้หรอกว่าเพราะเหตุใดเจ้านายของเขาจึงเอาแต่ขลุกตัวอยู่ที่นี่ รู้แต่เพียงว่าคนเป็นนายต้องการหลบหน้าคุณหนูพาฝัน
“ทำไม คุณหนูพาฝันเป็นอะไร” น้ำเสียงกระตือรือร้นบ่งบอกถึงความห่วงหาอาทร
“คุณหนูพาฝันสบายดีครับ” หรงซิ่งอมยิ้มรับรู้ได้ถึงคว
