ผมขับรถออกมาจากบ้านของซัมเมอร์ใช้เวลาประมาณเกือครึ่งชั่วโมงจนมาถึงที่ลานกว้างในเขตชานเมือง
"มึงมาช้าไปไหมวะไอ้พายุ" ไอ้ฟิมล์คนที่ติดต่อมาหาผมก่อนหน้านี้เดินเข้ามาหาทันทีที่ผมก้าวลงจากรถด้วยใบหน้าฟกช้ำอยู่บนใบหน้า
"มึงรีบทำไมไม่โทรมาตั้งแต่เมื่อวาน" ผมตอกกลับอย่างไม่สบอารมณ์ที่มันโทรไปรบเร้าไม่ยอมหยุด
"ถ้ากูรู้ว่าวันนี้มันจะมีเรื่องกูคงโทรไปหามึงมึงตั้งแต่ปีก่อน" ไอ้ฟิมล์ตอบกลับพร้อมกับเช็ดเลือดที่มุมปากอย่างไม่แยแสนัก
ผมปาดมองไปยังร่างกายของมันที่สบักสะบักสะบอมพอตัวด้วยแววตาเรียบเฉย
"มันอยู่ไหน" ผมถามออกไปเสียงเย็น เพราะดูจากสภาพไอ้ฟิมล์พวกมันคงมีไม่ต่ำกว่าสิบ
"นู่นไง" ไอ้ฟิมล์พยักเพยิดหน้าไปอีกทางที่มีกลุ่มรถแข่งเฟอร์รารี่หลายคันที่จอดอยู่
ผมเหยียดยิ้มขึ้นอย่างนึกสนุกในทันที ยิ่งอารมณ์ที่ยังคงหลงเหลือความหงุดหงิดอยู่ก็นับว่านี่เป็นเรื่องดีที่ผมจะได้ปลดปล่อยความหงุดหงิดให้หายสักที
