"มีเรื่องกับนักเลงตลาดน่ะพ่อ มันคิดลักของหมิง เลยได้วางมวยกัน นี่มันหรือก็เจ็บมิใช่น้อยดอกหนา พ่อก็รู้หมิงนิสัยเช่นไร ไม่ได้ทำผิดเสียอย่าง มิปล่อยให้ย่ามใจเอาเปรียบดอก"สมิงโกหกพ่อเป็นตุเป็นตะ ว่ารอยช้ำที่หน้าได้มาจากนักเลงตลาด
"เพลาหน่อยเถิดวะ ไอ้นิสัยไม่ยอมคน อันใดยอมได้ก็ยอมผ่อนผ่านไปเสีย หากไม่หนักหนากระไร ดีกว่ามาเจ็บตัว นี่ดีว่ามันไม่เอามีดแทงเสียให้ตายหนา เบี้ยอัฐเพียงน้อยก็ปล่อยให้มันเอาไปเถิด" พ่อทั้งดุทั้งห่วงลูก
สมิงรินน้ำชาแลปลอกผลหมากลูกไม้ที่ซื้อมาจากตลาดบางอิน คราติดสอยไปเจรจาที่โรงมีดกับคณะคุณหลวงวันนี้ ทั้งขนมต้มแลผ้าผ่อนอีกหลายตับ จนพ่อตำหนิว่าสิ้นเปลืองนัก
"หมิงรู้ดอก ดูตัวมันรึก็ไม่กินกันเท่าไหร่ หากเจอที่สู้ไม่ได้ มีหรือหมิงจักยอมเสียท่าเจ็บตัว"คนลูกว่าเสียงสดใส ไม่มีรอยหมองใจให้พ่อได้เห็น
"เช่นนั้นก็ดี อย่าทำกระไรให้คุณหลวงท่านหนักหน่ายใจเล่า"
"รู้แล้วน่า ว่าแต่พ่
