เรือคุณหลวงล่องขึ้นเหนือมาได้เพียงไม่กี่ชั่วยาม ก็ถึงยังพระนครโดยสวัสดี สมิงอ้อยอิ่ง ไม่อยากขึ้นจากท่า จิตใจยังว้าวุ่นนัก ทั้งเจ็บใจอับอายแลเคืองแค้น อ้ายผัวระยำ อ้ายชู้อัปรีย์จัญไร
"คุณหลวงขอรับ หมิงขอไปนั่งอ่านตำราที่ห้องหนังสือได้หรือไม่ขอรับ" สมิงขออนุญาตทำตาน่าสงสาร ด้วยใจยังไม่อยากกลับเรือน แลคิดไว้ว่าจักเลียบเคียงขอขึ้นมาอยู่เป็นบ่าวบนเรือนใหญ่ โดยเอาเรื่องงานเข้ามาอ้าง จักได้ไม่ต้องระเห็จไปนอนเรือนบ่าวให้ขายขี้หน้าเขา ด้วยผัวเปลี่ยนมือเป็นของคนอื่น อันเรือนหรือก็พูดมิได้ว่าเป็นของตนเต็มปาก เขาหยามหยาบ เอาชู้สวาทขึ้นมาเหยียบหน้าถึงบนเรือน
คุณหลวงกำลังจะเอ่ยปากอนุญาต ฤาชาที่ลงเรือนตรงมาที่ท่า ก็พูดแทรกมาเสียก่อน
"กลับเรือนกับพี่ประเดี๋ยวนี้ มีเรื่องต้องเจรจากัน"
สมิงมองขึงตาไม่ยอม แต่ต่อหน้าคุณหลวงเป็นได้เกรงอกเกรงใจ เช่นไรจักไปกล้าเถียงทำตัวไม่งามต่อหน้าท่าน
ฤาชามิรอให้สมิงตอบ
