ที่ชาญเรือนเช่า ในเพลาดึกสงัด ร่างสันทัดเพรียวงาม ยังมานั่งหมองหม่นเหม่อมองท้องฟ้ายามอยู่คนเดียว พระจันทร์คืนนี้ แลดูสุกใสพราวแสงสกาวนัก ไม่เหมือนคืนก่อนที่คลึ้มหมอกมืดมัว แต่ไม่ว่าอยู่ในบรรยากาศแบบใด สมิงก็ให้คิดกังวล วกกลับไปถึงคนผู้เดียว จนเบื่อหน่ายตนเองนัก ทั้งด่าว่าโง่ก็แล้ว ปลอบใจตนเองอย่างไรก็แล้ว ยังมิหยุดอาทรคนชั่วช้าเช่นนั้นอีก
ป่านฉะนี้ผัวที่เคยรักจะทำกระไรอยู่หนา จักสำนึกเสียใจสักน้อยหรือไม่ หรือสุขสำราญใจที่ไม่มีตนอยู่ขวางทางรัก ยิ่งคิดยิ่งจมดิ่ง อยากจะพ้นจากความระทม แต่เหมือนห้วยความอาดูรนี้จะไม่มีขอบฝั่ง สุดท้ายแล้ว เขาคงจมจ่อมแลตายลงไปอย่างช้าๆอยู่ในความหนาวเหน็บที่ดำมืด
ทรมานนัก ผู้ใดโปรดช่วยข้าจากความรู้สึกขื่นข่มนี้ที
"นอนไม่หลับหรือเจ้า"เสียงทุ้มถามทั้งที่ก็รู้คำตอบอยู่
"ขอรับ"สมิงหน้าตื่น สะดุ้งขึ้นเล็กน้อย แต่พอคิดได้ว่ามิได้ทำกระไรผิด ก็จึ่งเลิกตื่นกลัว
"เช่นนั
