"โอยยยย เจ็บเหลือเกิน โอยยยย"เสียงไอ้อ่ำร้องครวญคราง สติมี มิมีแหล่ อยากจักสลบไสลไปเสียให้พ้นเจ็บ
เมื่อหัวค่ำ ไอ่อ่ำแลพวกกลับมาจากเที่ยวเล่นที่ตลาด จู่ๆไม่มีปี่มีขลุ่ย ก็ถูกฤาชาจับลงหวายมิบอกสาเหตุ แต่ไอ้อ่ำก็พอจะเดาได้ จากท่าทีของสมิง แลเห็นที่เรือนพี่ยังมีผู้มาอยู่ใหม่อีก แต่ที่ไม่รู้ คือคุณฤารู้ได้อย่างไรกันว่ามันเป็นผู้แจ้งแก่สมิง ซึ่งเป็นไปไม่ได้เลยที่สมิงจะบอก หรือการณ์นี้ จักเป็นแค่ถูกระบายอารมณ์เสียกระมัง
ปางตายหลังลายพร้อย เด็กหนุ่มก็ถูกบ่าวฉกรรจ์ตัวโตช่วยหามกลับมาที่เรือนนอนอย่างเวทนา แลสงเคราะห์หาหยูกยามาปันให้
"วันพรุ่งคงจับไข้เป็นแน่ เช่นนั้นหากมันรู้สึกตัว ก็ให้กินยาต้มนี่ดักไว้เสีย จักได้ไม่เป็นหนัก"
"จ๊ะน้า"
"แล้วนี่พวกเอ็งไปเล่นซนกระไรเข้า จึ่งทำคุณฤาโกรธขึงถึงเพียงนี้"
"พวกข้าไม่ได้ทำกระไรหนา อัฐค่าขนมที่ได้ไปเที่ยวเล่นกันก็พี่หมิง เอ๊ย! คุณสมิง เป็นคนให้ มิได้ลักมา
