พายุของน้ำค้าง

ทรมานกูก็ยอม ไฟร่านกูมันพร้อมปลดปล่อยออกมาแล้ว”

วันนี้ฉันแต่ตัวเต็มยศ​ สวยเริดมาดมั่น​ มั่นอกมั่นใจ​ ฉันลากกระเป๋าสุดหรูของพี่หมอกออกมาจากห้องข้างในมีแต่เสื้อผ้า

ส่วนพวกพาสปอร์ตฉันไปทำกับยัยน้ำฝนหลายวันแล้วค่ะแล้วก็ผ่านแล้วด้วย ถึงแม้ว่าฉันจะไม่เคยไปเมืองนอก แต่ภาษาของฉันก็ไม่ได้แย่จนสื่อสารกับใครไม่ได้นะคะ

ฉันสามารถสื่อสารกับฝรั่งได้แบบ Snake Snake Fish Fish น่ะค่ะ​ ถ่อมตัวเอาไว้ทั้งที่ฉันโคตรจะเก่ง​ (พูดภาษาอังกฤษ​สำเนียงอีสานอ่ะ)​ แต่ระดับน้ำค้างซะอย่างสวยมั่นอกมั่นใจแค่ฉีกยิ้มให้ผู้ชายก็หลงใหลแล้วค่ะฮ่าๆๆ​ (ไม่ค่อยหลงตัวเองเลยนะเมิงงงงง5555)​

“แต่งตัวอะไรเนี่ย​ ดูชุดซิหนามากทำยังกะจะไปขั้วโลกเหนือ ไปแค่ภูเก็ตภูเก็ตไม่มีหน้าหนาวน้ำค้าง” เสียงพี่สาวของฉันเอ่ยขึ้นในขณะที่ฉันกำลังลากกระเป๋าสุดหรูเดินออกมาจากบ้าน

“แหม่พี่หมอก​ น้ำค้างเห็นชุดมันหนาดีน้ำค้างก็เลยลองใส่ดู ใส่แล้วก็ดูเหมือนสาวเกาหลีไม่น้อยเลยใช่ไหม?”

“เกาลงเกาหลีอะไร? หน้าแกเหมือนจิ้งจกหาวเข้าไปทุกวัน” พี่ฉันนี่ปากคอเราะร้าย​ เอาฉันไปเปรียบเทียบกับจิ้งจกร้ายกาจชะมัด ฉันออกจะสวยขนาดนี้มองด้านข้างเหมือนมีนพีชญา มองข้างหน้าเหมือนแต้วณฐพร หุ่นฉันก็สวยเหมือนอั้มพัชราภา สวยกว่าฉันไม่มีแล้วค่ะฉันมันคนสวยมากๆ​ ถึงแม้ว่าความเป็นจริงก็รู้อยู่เต็มอกว่าไม่ได้สวยเท่าไหร่หรอกฮ่าๆๆ

“พี่หมอกอะ” ฉันหน้าหงิกงอ พร้อมกับค้อนพี่สาว พี่หมอกถึงกับหัวเราะออกมากับท่าทางของฉันค่ะ

“จะไปเที่ยวภูเก็ตแล้วมีเงินหรือเปล่าล่ะ?” เออจริงสิ! มันต้องใช้เงินนี่นา แล้วไปที่สวีเดนมันน่าจะใช้เงินเยอะส่วนพวกตั๋วเครื่องบินก็ไม่แพงเท่าไหร่หรอกค่ะยัยน้ำฝนจัดแจงให้ฉันเรียบร้อยแล้ว

แต่เงินที่ฉันจะไปกินไปอยู่ที่โน่นสิมันต้องเอาไปด้วยเผื่อฉันกับคุณพายุไม่ได้เจอกันง่ายๆฉันก็ต้องมีเงินสำรองเอาไว้กิน ถึงแม้ว่าเพื่อนของฉันจะรวยแต่ฉันก็ไม่จำเป็นต้องใช้เงินมันเพราะพี่เขยของฉันรวยเหมือนกันค่ะ มีพี่เขยรวยเอาไว้ให้เกาะแดกก็ต้องเกาะสิคะฉันมันคนชอบเกาะอยู่แล้วก็พี่เขยแดกค่ะฮ่าๆๆ

“ไม่มี”

“นี่บัตร​รูด​ ส่วนเงินในบัญชีพี่ปั้นจั่นโอนเข้าให้เรียบร้อยแล้ว”

“เท่าไหร่คะ”

“พี่ไม่รู้หรอกนะว่าเป็นเงินจำนวนเท่าไหร่​ แต่พี่ปั้นจั่นบอกว่าโอนให้น้ำค้างแล้ว​ น้ำค้างก็ไปเช็คดูแล้วกันว่าพี่ปั้นจั่นให้เท่าไหร่” พี่สาวของฉันยื่นบัตรให้พร้อมกับพูดแบบนี้ เริ่ดมากเลยค่ะ​ มีพี่เขยที่ดีและสนับสนุนแบบนี้ถ้าได้คนพายุเป็นผัว​ น้ำค้างจะมากราบเบญจางคประดิษฐ์เลยค่ะ ผู้สนับสนุนการเอาผัวของน้ำค้างอย่างเป็นทางการ

“ขอบคุณค่ะ​ พี่หมอกฝากบอกพี่ปั้นจั่นด้วยนะ​ ว่าน้ำค้างขอบคุณที่สุดถ้าน้ำค้างกลับมาจากเที่ยวแล้วน้ำค้างจะมากราบงามๆเลยค่ะ”

“จ้า​ เดินทางปลอดภัยนะหัดระวังตัวไว้บ้าง เป็นผู้หญิงอย่าเที่ยวไปไว้ใจคนอื่นให้มาก บางคนรู้หน้าไม่รู้ใจยังไงก็ระวังตัวไว้ดีที่สุด”

“ค่ะพี่”

“ให้น้าคมสันไปด้วยไหม? จะได้มีคนคอยดูแลเผื่อมีปัญหาอะไรน้ำค้างจะได้ มีคนคอยช่วยอยู่ข้างๆ” ม่ายยย​ น้าคมสันไปด้วยก็จะไปเป็น ​กขค​ ที่ย่อมาจากกองขี้ควายสิคะ

แค่ยัยน้ำฝนไปด้วยกันฉันก็คิดหนักแล้ว ถ้าไม่ติดว่ายัยน้ำฝนช่วยฉัน​ เพราะฉันไม่เคยไปสวีเดนสักครั้ง​ ที่จริงฉันไม่อยากให้ยัยน้ำฝนไปด้วยหรอกค่ะ​ เพราะไม่อยากให้ใครไปขัดขวางความสุขของฉันกับคุณพายุ​ แต่ฉันไปไม่เป็นเลยตั้งพึ่งมัน

“ไม่ค่ะ” ฉันส่ายหน้าปฏิเสธทันทีเรื่องอะไรฉันจะให้น้าคมสันไปด้วยล่ะ ไม่มีทางเด็ดขาด

“น้าเองก็ไม่ว่างครับคุณม่านหมอก​ พอดีน้าต้องไปทำธุระให้กับคุณหนู คุณน้ำค้างโตแล้วน้าว่าคุณน้ำค้างไปเที่ยวเองจะดีกว่า​ ใช่ไหมครับคุณน้ำค้าง” น้าคมสันจ้องหน้าฉันพร้อมกับขยิบตาให้ฉัน ให้มันได้อย่างนี้สิ! รักน้าคมสันก็ตรงนี้แหละ​ ท่านช่วยเหลือทุกอย่างเลยแม้กระทั่งไม่ติดสอยห้อยตามฉันไป​ และหาทางออกให้เป็นอย่างดีโคตรรักเลยค่ะ

“อ๋อ​ค่ะ​ แล้วจะพากันไปแบบไหนขับรถไปหรือว่านั่งเครื่องไป”

“นั่งเครื่องค่ะ”

“งั้นก็ไปเถอะ เดี๋ยวจะตกเครื่องเอาเดินทางปลอดภัยนะ”

“ค่ะ” ฉันพยักหน้าพร้อมกับสวมกอดพี่สาว​ ก่อนจะลากกระเป๋าเดินทางไปที่รถสปอร์ตสุดหรูของตนเองด้วยหัวใจที่ลิงโลดค่ะ อีกไม่นานหรอกฉันก็จะได้เจอว่าที่สามีแล้ว

ฉันขับรถไปจนกระทั่งถึงบ้านของยัยน้ำฝนค่ะ ซึ่งมันก็รอฉันอยู่แล้ว​ ฉันจอดรถไว้แล้วเอากระเป๋าลง​ ลากไปหามัน

“ไปกันเถอะ”

“กูหิวว่ะ”

“เดี๋ยว​ไปซื้อไรกินกันบนรถ​ ลุงเสริม​ขับรถไปส่งฝนหน่อย”

“ครับคุณ​หนู”

“ไปแล้วนะแม่”

“เดินทางปลอดภัย​ ฝากบอกพี่น้ำเหนือด้วยนะว่าแม่คิดถึง”

“ค่ะ”

“น้ำค้างไปแล้วนะคะแม่น้ำจันทร์” ฉันยกมือไหว้ท่าน

“จ้า”

“ไปกันเลย!” ฉันรีบลากกระเป๋าของตัวเองไปขึ้นรถโดยที่มีลูกน้องของยัยน้ำฝนช่วยจัดแจงขนขึ้นรถให้ค่ะ

“จอดรถซื้อของกินด้วยนะลุงเสริม​”

“ครับคุณหนู” รถหรูขับเคลื่อนออกไปอย่างรวดเร็วลุงเสริมจอดซื้อพวกขนมทุกอย่างที่ฉันอยากกินไปตลอดทางเลยค่ะ และแน่นอนคนอย่างน้ำค้างก็สวาปาม​ไปตลอดทั้งทางเหมือนกัน​ กินจนอิ่มแปล้เลยค่ะ กินเน้นๆกินแบบจุกๆไปเลย

“อีห่า​ ปอบลงมึงเหรอแดกซะ!”

“เอิ้ก! ก็มันอร่อย​อะ” ฉันเรอพร้อมกับพูดออกมา

“กูเห็นสภาพมึงเป็นแบบนี้ถ้ากูเป็นลุงนะพายุกูไม่เอามึงเป็นเมียหรอกทุเรศมาก”

“อีสัส! กูบอกว่าไม่ให้เรียกลุง!”

“โถ! อีเพื่อนเวร!”

ผ่านไป30นาที​ รถก็วิ่งไปถึงสนามบินค่ะ​ เมื่อทำการเช็คอินเรียบร้อยแล้ว เราจะได้ Boarding Pass ที่ใช้ในการเดินทาง ตรวจสอบข้อมูลให้เรียบร้อยและเข้าสู่ขั้นตอนในการสแกนสัมภาระ โดยจะมีสิ่งของต้องห้ามในการถือขึ้นเครื่องบินคือ ห้ามนำของเหลวถือขึ้นเครื่องเกินชิ้นละ 100 ml รวมกันไม่เกิน 1000 ml และห้ามนำของมีคม วัตถุไวไฟ อาวุธ ถือขึ้นเครื่อง เช่น กรรไกร มีด ฯลฯ ขึ้นโดยเด็ดขาดรวมไปถึงห้ามนำ Power Bank ใส่กระเป๋าเดินทางโหลดใต้ท้องเครื่อง แต่สามารถใส่กระเป๋าถือขึ้นเครื่องได้ บลาๆ​ หลายอย่างถ้าให้ร่ายมาหมดคงยาวเป็นกิโลค่ะ​ อธิบาย​ไม่หมดหรอก​ พอขึ้นเครื่องเท่านั้นแหละค่ะงานเข้าเลย

“อีฝน” ฉันสะกิดมันค่ะ​ มันนั่งเบาะข้างๆฉัน​ ตอนนี้ฉันเวียนหัวและพะอืดพะอม​มาก​ พวกขนมต่างๆตีขึ้นมาจนถึงคอหอยแล้วค่ะ​ ตอนนี้ฉันเมาเครื่องบิน​

“อะไรของมึง” มันเสียบหูฟังๆเพลง​ นี่มันโคตร​ถึกเลยค่ะ​ มันไม่เมาเครื่องเหมือนฉัน

“มีถุงไหม?”

“ถุงส้นตีนไรของมึง” มันถอดหูฟังออกข้างนึงพร้อมกับจ้องหน้าฉันตอนนี้ฉันหน้าซีดเผือดพร้อมกับเหงื่อไหลออกมาจนชุ่มไรผม

“ถุงๆ​ กูจะอ้วก!”

“ไปห้องน้ำด่วนสิอีผี”

“พากูไปหน่อย​ อึก” ฉันตอนนี้เหมือนหมาขย้อน​อ้วกอ่ะค่ะ​ มันรีบปลดเข็มขัด​พาฉันไป​ พอไปถึงแค่นั้นแหละค่ะ​

“อ้วก! แหวะ!”

“โอ้ยอีเวรเอ้ย!” มันสบถพร้อมกับลูบหลังให้ฉัน​ ฉันอ้วกออกมาหมดไส้หมดพุง​เลยค่ะ

“แฮ่กๆ” ฉันเช็ดปากตัวเองหลังจากอ้วกจนหมดแรง

“ไหวไหม?”

“ไหวสิ​ แต่อาการเมาเครื่องแม่งโคตร​ทรมาน” ฉันพูดพร้อมกับเดินกับมาที่นั่งของตนเอง

“มึงร่านอยากไปหาเขาเอง​ อีบ้านนอก”

“ทรมานกูก็ยอม​ ไฟร่านกูมันพร้อมปลดปล่อยออกมาแล้ว”

“ปากดี”

“มียาดมยาหม่องไหม?”

“อีสัสกูไม่มี​ มึงนี่ภาระเน้นๆเลย”

“อีเพื่อนเวร!”