สามีลงนามใบหย่าให้ข้าด้วย

ตอนที่ 5 มิอาจมอบใจ

หลังจากอดทนรอสามีตลอดทั้งวันหลี่หลินฮวาพยายามข่มความขุ่นเคืองเอาไว้ภายในใจ นางเตรียมอาหารและปรนนิบัติสามีอย่างที่เคยกระทำ เมื่อถึงคราวต้องกลับเรือน

“เหตุใดยังไม่กลับห้องของเจ้า วันนี้ข้าไม่ตามใจเจ้าหรอกนะ หลี่หลินฮวา” เห็นนางยืนกอดอกหน้างอง้ำก็อดถามไถ่ไม่ได้ ปกติ หลี่หลินฮวาไม่แสดงสีหน้าเช่นนี้ใส่เขาแน่

“ท่านพี่ข้าไม่ยอมให้ท่านรับผู้ใดมาเป็นฮูหยินหรืออนุอย่างแน่นอน” นางกล่าวหลังจากไตร่ตรองมาตลอดทั้งวัน

“ท่านย่าก็พูดไปอย่างนั้นเอง” คิดไว้แล้วว่านางต้องขุ่นเคืองเรื่องนี้

แม่ทัพหนุ่มเดินผ่านหน้าฮูหยินของตนมานั่งลงบนเตียง ความจริงเขาไม่เคยคิดมีภรรยาเลยด้วยซ้ำ ข่าวการทาบทามฟู่หรงอันในอดีตเดิมทีก็เป็นท่านย่าที่เป็นผู้จัดการ ชีวิตเขามีเพียงการรบทัพจับศึกเท่านั้น

“ขอให้เป็นอย่างนั้นเถิด ข้าไม่อยากร้ายกว่าที่เป็น ท่านพี่เราแต่งงานกันมาปีกว่าแล้วมีบุตรสักคนดีหรือไม่เจ้าคะ”

ร่างน้อยเดินเข้ามานั่งข้างสามีพร้อมกับส่งสายตาออดอ้อน มือเรียวเริ่มลูบไล้ตามร่างกายผู้เป็นสามี

“ข้าเป็นนักรบชาตินี้มิอาจมอบใจให้เจ้าได้ เรื่องมีบุตรข้ายังไม่ทันคิด” หลี่ต้าหมิงจับมือเล็กที่กำลังปลุกปั่นอารมณ์ไว้ไม่ให้นางก่อกวน

การเป็นนักรบไม่ควรมีรัก ชีวิตของเขาไม่ได้เกิดมาเพื่อสร้างครอบครัวกับผู้ใด เขาเกิดมาเพื่อคนหมู่มากแต่เมื่อได้กราบไหว้ฟ้าดินแล้วก็มิอาจทอดทิ้งฮูหยินได้

“ท่านพี่เป็นนักรบแล้วอย่างไรเจ้าคะ ในเมื่อมีรักไม่ได้ก็ไม่ต้องรับภรรยาเพิ่ม” ผู้ถูกขัดใจลุกขึ้นยืนพร้อมทั้งยื่นคำขาด

“ท่านย่าก็เอ่ยไปอย่างนั้น” การรับภรรยาเพิ่มหาใช่เรื่องน่ายินดี เขาหาใช่คนบ้าตัณหาราคะ

“เอ่ยถึงก็ไม่ได้เจ้าค่ะ ท่านพี่เจ้าขาแม่นางตระกูลฟู่นั่นข้าไม่อยากให้นางมาพบท่าน” นางกล่าวเสียงอ่อนลงจากนั้นเอ่ยกับสามีด้วยเสียงเศร้าเล็กน้อย

คนที่นางเป็นกังวลในตอนนี้คือฟู่หรงอัน

“ความหึงหวงของเจ้าจะทำให้ตระกูลหลี่มีศัตรู”

หลี่ต้าหมิงกล่าวตักเตือนอย่างใจเย็น

“แต่ผู้อื่นสามารถเหยียดหยามเกียรติของข้าได้สินะเจ้าคะ นางอยากเป็นฮูหยินจนตัวสั่นข้ารู้” มองด้วยตาเปล่ายังรู้ว่าฟู่หรงอันคิดอ่านเช่นไร

“…” ดวงตาสีนิลมองฮูหยินที่ยืนหันหลังให้แก่ตน เขาไม่ได้กล่าวตอบโต้แต่ทำเพียงนั่งมองนางอยู่เช่นนั้น

“รักข้าไม่ได้เพราะเป็นนักรบ ข้าเองก็หึงหวงท่านพี่ไม่ได้เพราะตระกูลหลี่ การแต่งงานของเราช่างน่าขันนัก ข้านึกว่าตนเองเป็นเพียงผู้อาศัยหาใช่ฮูหยินของที่นี่ สิทธิ์ที่ภรรยาพึงมีดูเหมือนข้าจะทำไม่ได้” เสียงหวานสั่นเครือด้วยใจที่เจ็บปวด

“เป็นเจ้าที่พาตัวเองมาจุดนี้ ข้าไม่เคยร้องขอแต่เจ้าเลือกทำทุกทางให้ได้อยู่จุดนี้” แม้จะฟังดูใจร้ายแต่หลี่หลินฮวาต้องเข้าใจว่าเขาไม่เคยบังคับให้นางรับตำแหน่งฮูหยินนี้

เขาเสนอทางเลือกมากมายให้แต่นางก็ยังคงตั้งมั่นจะเป็นฮูหยินจวนแม่ทัพ

“ท่านกล่าวมาล้วนเป็นเรื่องจริง ทุกอย่างเป็นข้าที่ตัดสินใจเอง”

เปลือกตาบางปิดลงเพื่อไล่น้ำน้ำตาไม่ให้เอ่อไหล สองมือของนางกุมแน่นเป็นการให้กำลังใจตน ร่างงามก้าวออกจากห้องของสามีด้วยใจแตกสลาย ความร้ายกาจก็เป็นเพียงเปลือกที่ห่อหุ้มความอ่อนแอของนางเท่านั้น

รสชาติความรักที่ใครต่างกล่าวว่าหวานล้ำไยขมขื่นถึงเพียงนี้

นางผิดมาเลยหรือที่มอบหัวใจให้บุรุษที่โอบกอดตนเป็นคนแรก ผิดมากหรือที่นางเดินไปหาเขาในคืนนั้น นางถูกตราหน้าว่าปีนขึ้นเตียงท่านแม่ทัพแต่เหตุใดผู้คนไม่ตระหนักบ้างว่ามือนั้นตบข้างเดียวย่อมไม่ดัง

นางยั่วยวนหรือเพราะบุรุษหักห้ามตัณหาของตนไม่ได้กันแน่