สามีลงนามใบหย่าให้ข้าด้วย

ตอนที่ 4 หลานสะใภ้น่าชัง

โฉมงามบิดกายบนเตียงกว้างที่ตนใช้หลับนอนตลอดทั้งคืน ความนุ่มของมันทำให้นางไม่อยากตื่น ห้องนอนของหลี่ต้าหมิงน่านอนเช่นนี้นางถึงได้อยากมานอนด้วยทุกวัน เรือนของนางต้องหรูหราแต่ที่นอนไม่นุ่มถึงเพียงนี้ ใช้คนออกไปหาซื้อก็ไม่มี

หลี่หลินฮวาลุกขึ้นจากเตียงหันมาด้านข้างก็พบอาภรณ์ที่ถูกเตรียมเอาไว้ให้เรียบร้อย นางคลี่ยิ้มอย่างพอใจ แม้สามีจะเฉยเมยแต่ก็ไม่เคยให้นางลำบาก หลี่ต้าหมิงบ่นบ้างเวลานางอยากได้สิ่งของมากมายแต่ท้ายที่สุดก็ยอมตามใจนาง

ปากบอกว่าไร้รักแต่ทำเช่นนี้ไม่ให้นางหวั่นไหวได้อย่างไร ท่านพี่เป็นบุรุษปากแข็งเสียจริง

หลี่หลินฮวารีบแต่งกายด้วยอาภรณ์ที่สามีเตรียมไว้ให้ ใบหน้าถูกแต่งเติมด้วยเครื่องประทินโฉมชั้นดี ผ่านไปไม่นานร่างงามก็เดินออกจากห้องมาหาสามีในห้องทำงาน

“ท่านพี่ตื่นก่อนแต่เหตุใดไม่ยอมปลุกข้า” นางส่งเสียงหวานเรียกสามีด้วยอารมณ์สดใส นานแล้วที่ตนไม่ได้ใกล้ชิดสามีเพียงนี้

หลี่หลินฮวาก้าวเข้ามาด้านในก็ต้องชะงักส่งยิ้มแหย่ให้ หลี่หลิงเฟยที่กำลังนั่งตักอาหารให้หลี่ต้าหมิง หลี่หลิงเฟยเป็นประมุขของตระกูลหลี่มีศักดิ์เป็นท่านย่า ท่านเทียวไปเทียวมาระหว่างเรือนของตระกูลกับจวนแม่ทัพแห่งนี้อยู่บ่อยครั้งเพราะเป็นห่วงหลานชาย

ยิ่งกว่านั้นคือหลี่หลิงเฟยไม่เคยยอมรับนางเป็นหลานสะใภ้ คนที่ท่านหมายมั่นปั้นมือไว้คือฟู่หรงอันผู้เดียว

“เหอะ น่าชังนัก สามีตื่นแต่ตะวันยังไม่ขึ้นภรรยานอนเสียสายโด่งมีอย่างที่ไหน” หลี่หลิงเฟยปรายหางตามองหลานสะใภ้แสนชังของตน

นางไม่เคยพอใจที่หลานชายคว้าหญิงสาวบ้านยากไร้ผู้นี้มาเป็นฮูหยิน นอกจากความงามหลี่หลินฮวาแทบไม่มีสิ่งใดเหมาะสมกับหลานชายที่เป็นถึงแม่ทัพได้ หากคืนนั้นหลานชายสติดีคงไม่พลั้งพลาดคว้าสตรีเช่นนี้มาเป็นภรรยาของตน

หลี่ต้าหมิงส่งสายตาให้ฮูหยินของตนรีบมานั่งด้วยขี้เกียจฟังท่านย่าบ่น

“ขออภัยท่านย่าเจ้าค่ะ ข้านอนดึกไปหน่อยจึงตื่นสาย ท่านย่าอย่าได้โกรธเลยนะเจ้าคะ” คนตื่นสายคลานเข่าเข้ามาขอโทษด้วยกิริยาอ่อนน้อม แม้รู้เต็มอกว่าท่านย่าไม่ชอบแต่นางก็ไม่ได้เก็บมาใส่ใจ

“อย่ามาประจบประแจง ต้าหมิงรีบกินเข้าเถอะวันนี้เจ้าเข้าวังไม่ใช่หรือ” หลี่หลิงเฟยสะบัดหน้าหนีพร้อมกับหยิบชาขึ้นมาจิบ

“ขอบคุณท่านย่าที่ห่วงใย ท่านย่ากับหลินฮวากินพร้อมกันเถิด”

แม่ทัพหนุ่มชักชวนจากนั้นหันไปพยักหน้าให้สาวใช้ในจวนยกข้าวเข้ามาให้ท่านย่าและฮูหยิน

ระหว่างรอสาวใช้หลี่หลินฮวาส่งยิ้มประจบท่านย่าอยู่บ่อยครั้งก่อนจะนึกบางอย่างขึ้นได้

“ท่านย่าวันนี้สวมอาภรณ์สีเหลืองแล้วงดงามมากเลยเจ้าค่ะ หูย กำไลท่านย่าก็งามมากข้าไม่เคยเห็นมาก่อนเลย”

หลี่หลินฮวาชื่นชมหญิงชราด้วยสีหน้าตื่นเต้น ตาเรียวงามเบิกกว้างมองประมุขของตระกูล

“เจ้าช่างมากเล่ห์เพราะแบบนี้สินะหลานชายข้าถึงได้พลาดพลั้ง” แม้ไม่ชอบหลานสะใภ้แต่ก็อดแสดงสีหน้าภาคภูมิใจในตนเองไม่ได้

หลี่หลิงเฟยเป็นสตรีรักสวยรักงามมาตั้งแต่เป็นดรุณีน้อย ยามมีผู้คนชื่นชมว่างดงามก็รู้สึกอารมณ์ดีขึ้นมาได้ทุกที

“ข้าเปล่าเจ้าเล่ห์นะเจ้าคะ ท่านย่างดงามจริง ๆ”

นางกล่าวด้วยรอยยิ้มและหันไปหาสามีที่ส่ายหน้ากับความร้ายกาจของนาง

ตลอดการกินข้าวเช้ามีเสียงหลี่หลินฮวาพูดคุยเจื้อยแจ้วทั้งชมและเถียงท่านย่าบ้างแต่ไม่ถึงกับทะเลาะรุนแรง นางแย้งในเรื่องที่เห็นว่าไม่สมควรเท่านั้น อย่างเช่นเรื่องการรับฮูหยินรองกับอนุภรรยา

ท่านย่าก็ท่านย่าเถิดนางไม่ยอมเรื่องนี้เป็นอันขาด

นางไม่ยอมให้หลี่ต้าหมิงมีภรรยาเพิ่มอย่างแน่นอน หากมีนางเพียงคนเดียวไม่ได้ เห็นทีว่าชีวิตคู่ครานี้คงต้องจบลง

แค่มีนางผู้เดียวยังไม่เคยหาเวลามาหลับนอนด้วย ปล่อยนางแห้งเหี่ยวมาแสนนาน หากมีรับฮูหยินรองกับอนุนางได้เป็นบ้าพอดี