“หายป่วยแล้วหรือคะคุณมะลิ”
ร่างอรชรของมัลลิกาชะงักเล็กน้อยกับคำทักทายเรียบๆ ของนาเดีย หญิงสาวหมุนตัวกลับไปเผชิญหน้าก่อนจะฝืนยิ้ม
“ค่อยยังชั่วแล้วล่ะจ้ะ ขอบคุณมากนะที่เป็นห่วง”
รอยยิ้มของนาเดียดูเฉยชามากๆ ในวันนี้ เฉยชาจนมัลลิกาอดที่จะแปลกใจไม่ได้ หล่อนกำลังจะถามออกไป แต่ก็ถูกนาเดียที่จ้องมองที่ลำคอของหล่อนอยู่ก่อนหน้าแล้วชิงถามออกมาเสียก่อน
“ยุงคงจะหลงเข้าไปในห้องนอนของคุณมะลิสินะคะ”
มัลลิกาหน้าตื่น รีบยกมือขึ้นแตะต้องรอยดูดที่คิลเลียนทิ้งเอาไว้บนลำคออย่างรวดเร็ว พลางรีบรับสมอ้างที่นาเดียยัดเยียดให้
“ชะ ใช่ค่ะ... ยุง... ต้องเป็นยุงแน่ๆ”
พูดตอบเสียงสั่น ก่อนจะหมุนตัวจะเดินหนี แต่เสียงเรียบๆ ของนาเดียก็ยังคงดังตามหลังมา
“คงจะยุงตัวใหญ่มากสินะคะ รอยแดงถึงได้กว้างแบบนี้”
มัลลิกาหยุดเดิน ก่อนจะฝืนใจหันกลับไปเผชิญหน้ากับคนพูด หล่อนพยายามยิ้มขบขันให้เนียนที่สุดเท่าที่จะทำได้
“ใช่... ต้อ
