เมื่อถึงเวลาทานอาหารค่ำ คิลเลียนเดินมาทรุดตัวนั่งลงบนเก้าอี้ตัวเดิมของตน เขาส่งสัญญาณให้แม่บ้านเสิร์ฟอาหารได้ ก่อนจะตั้งหน้าตั้งตาทานต่อไปเงียบๆ ทำเป็นไม่สนใจว่าภายในห้องอาหารนี้ขาดเงาของใครบางคนไป
ใช่... เขาไม่ควรจะใส่ใจ ไม่ควรจะคิดให้รกสมองด้วยซ้ำว่าผู้หญิงนรกคนนั้นจะอยู่หรือจะไม่อยู่ หล่อนมันก็แค่ผู้หญิงหน้าเงิน ผู้หญิงที่ทำทุกอย่างได้เพื่อเงิน แม้แต่การขายเงาของตัวเอง แม้จะพยายามคิดแบบนี้ แต่ความรู้สึกลึกๆ ภายในใจกลับต่อต้านอย่างรุนแรง ไม่ใช่เพราะมัลลิกามีหน้าตาที่เหมือนกับไอรีนเมียรัก แต่เป็นเพราะ... เพราะ...
ศีรษะทุยสวยที่เส้นผมยาวรุงรังสะบัดแรงๆ ก่อนที่เสียงกระด้างที่ราวกับเค้นออกมาจากจิตวิญญาณจะเล็ดลอดออกไปจากริมฝีปากบางเฉียบแต่สวยจัด
“แม่นั่นหายหัวไปไหน”
นาเดียยืนนิ่งไม่ตอบ ยิ่งทำให้คิลเลียนเป็นฟืนเป็นไฟ
“หูแตกหรือไงนาเดีย ฉันถามว่ามัลลิกาไปไหน”
คนถูกตวาดหน้าซีดลงถนัดตา ก่อน
