ตอนที่ 9
1151 คำ
นาเดียมองร่างสูงของคิลเลียนที่นั่งดื่มกาแฟอยู่ริมระเบียงชั้นล่างด้วยสายตาประหลาดใจ ปกติเวลานี้เจ้านายของหล่อนจะต้องไปนั่งอยู่ริมสระน้ำ หรือไม่ก็ริมระเบียงชั้นบน และเริ่มต้นดื่มแอลกอฮอล์อย่างเอาเป็นเอาตายอีกครั้ง แต่วันนี้กลับไม่ใช่ คิลเลียนแปลกไป
“คุณคิลล์... แน่ใจนะคะว่าต้องการกาแฟอีกแก้ว”
เจ้าของชื่อตวัดนัยน์ตาสีเทามองเขม็ง
“ทำไม... ฉันจะดื่มกาแฟถ้วยที่สองแล้วมันผิดตรงไหน”
“เอ่อ ไม่... ไม่ผิดหรอกค่ะ ดิฉันจะให้เด็กไปชงให้เดี๋ยวนี้แหละค่ะ”
คิลเลียนหันกลับไปอีกทาง ในขณะที่นาเดียกำลังจะหมุนตัวเดินออกไป แต่สุดท้ายก็ต้องชะงักเมื่อถูกเรียกด้วยสุ่มเสียงกระด้าง
“แล้วแม่นั่นหายหัวไปไหน”
“แม่นั่น?”
นาเดียทวนคำด้วยความมึนงง คิลเลียนเห็นแล้วก็ตวาดลั่น
“ก็แม่มัลลิกาคนดีของเธอยังไงล่ะ ไปมุดหัวอยู่ที่ไหน สายตะวันโด่งแบบนี้แล้วยังไม่ลุกขึ้นมาอีก”
“ดิฉัน... ไม่ทราบค่ะ แต่จะไปตามให้ค่ะ”
“จะไปไหนก็ไปเลย น่ารำคาญ”
คิลเลียนกระแทกลมหายใจออกมาอย่างหงุดหงิด ก่อนจะผุดลุกขึ้นยืน
“นั่นคุณคิลล์จะไปไหนคะ”
“ฉันจะไปริมสระ ยกเหล้าไปให้ฉันด้วย”
นาเดียตกใจจนหน้าซีด
“ไหนคุณคิลล์บอกว่าต้องการกาแฟยังไงล่ะคะ”
“ฉันบอกว่าจะเอาเหล้า หูแตกหรือไง นาเดีย!”
“ค่ะ ค่ะ... ดิฉันจะรีบยกไปให้ค่ะ”
คิลเลียนขบกรามแน่น และกระแทกเท้าเดินจากไป ซึ่งก็เป็นจังหวะเดียวกันที่มัลลิกาก้าวลงมาจากบันไดพอดี และทันได้เห็นแผ่นหลังกว้างของชายหนุ่มไวๆ
“นั่น... คุณคิลล์เขาจะไปไหนเหรอคะ”
นาเดียปรายตามองคนพูดด้วยสายตาที่อ่านความรู้สึกไม่ออก
“ดื่มเหล้าค่ะ ขอตัวนะคะ”
มัลลิกาคว้าข้อมือนาเดียเอาไว้ ก่อนจะเอ่ยถามขึ้น
“คุณจะไปไหนคะ นาเดีย”
“ฉันจะไปเตรียมเหล้าให้กับคุณคิลล์ ขอตัวค่ะ”
นาเดียบิดข้อมือของตัวเองจนหลุดจากฝ่ามือเล็กของมัลลิกา กำลังจะเดินไป แต่มัลลิการีบเดินไปขวางหน้าเอาไว้เสียก่อน
“ให้ฉันยกไปให้คุณคิลล์เถอะค่ะ บางที... หน้าตาที่เหมือนกับคุณไอรีนของฉันอาจจะช่วยให้คุณคิลล์เลิกดื่มเหล้าได้บ้าง”
“คุณคิดว่าจะได้ผลหรือคุณมะลิ”
มัลลิกาส่ายหน้าน้อยๆ แต่สายตากลับเต็มไปด้วยความมุ่งมั่น
“ไม่มีอะไรแน่นอนหรอกค่ะ แต่ฉันจะพยายามให้ถึงที่สุด อย่าลืมสิคะว่าฉันมาที่นี่เพื่อดึงคุณคิลล์ให้ขึ้นจากนรก ดังนั้นกรุณาไว้ใจฉันเถอะค่ะ”
รอยยิ้มบางๆ ผุดบนริมฝีปากของนาเดีย
“งั้นคุณยืนรออยู่ตรงนี้ เดี๋ยวดิฉันจะไปยกถาดใส่เหล้ามาให้”
ร่างของนาเดียเดินจากไปแล้ว มัลลิกาจึงค่อยๆ ผ่อนลมหายใจออกมาจากปากอิ่มแผ่วเบา หล่อนมองไปรอบๆ ห้องโถง ไปหยุดที่รูปของไอรีนอีกครั้ง
“ได้โปรดอวยพรให้ฉัน... ช่วยสามีของคุณให้ได้ด้วยนะคะ คุณไอรีน”
รอยยิ้มของผู้หญิงในภาพที่ตอนนี้เหมือนกับหล่อนราวกับคนๆ เดียวกันเหมือนมีชีวิตขึ้นมา แต่พริบตาเดียวก็กลายเป็นภาพถ่ายเช่นเดิม
หล่อนคงตาฝาดไป...
มัลลิกากำลังจะหมุนตัวกลับ แต่แล้วก็ต้องตกใจเมื่อนาเดียมาหยุดอยู่ด้านหลังเงียบๆ
“อุ๊ย... คุณทำฉันตกใจหมดเลยนะคุณนาเดีย”
“ขอโทษค่ะ ดิฉันแค่จะนำชุดใหม่มาให้คุณเปลี่ยน ก่อนที่จะยกเหล้าไปให้คุณคิลล์น่ะค่ะ”
“ชุดใหม่?”
นัยน์ตากลมโตที่ถูกเคลือบทับด้วยเลนส์สีเขียวมรกตหรี่มองชุดสวยในมือของนาเดีย ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองเจ้าของร่าง
“ทำไมฉันถึงต้องเปลี่ยนชุดด้วยล่ะ”
“เหตุผลที่ต้องเปลี่ยนก็เพราะว่าคุณมะลิจะได้เหมือนกับคุณไอรีนตั้งแต่หัวจรดปลายเท้ายังไงล่ะคะ”
“คุณแน่ใจนะ นาเดียว่าจะได้ผล”
“เชื่อใจดิฉันเถอะค่ะ”
มัลลิกามองหน้านาเดียและเสื้อผ้าในมือขาวสะอาดนั้นอย่างชั่งใจ ก่อนจะตัดสินใจรับมันมาไว้ในอ้อมแขน
“ก็ได้ค่ะ ฉันจะใส่มัน คุณรอตรงนี้สักครู่นะคุณนาเดีย”
“ค่ะ ดิฉันจะรอคุณมะลิอยู่ตรงนี้”
ท่าทางยิ้มแย้มเป็นมิตรของนาเดียทำให้มัลลิกาเลือกที่จะก้าวเดินตรงไปยังห้องน้ำชั้นล่างสุดที่อยู่ใกล้ๆ เสื้อผ้าชุดเก่าที่เป็นเดรสแขนกุดถูกเปลี่ยนออกไปจากกาย โดยมีเสื้อตัวสวยแขนตุ๊กตา คอมีลูกไม้ระบาย สวยหวานแบบคุณหนูสวมลงมาแทนที่ นี่หรือสไตล์การแต่งตัวของไอรีน คาร์ตัน
มัลลิกาหมุนตัวอยู่หน้ากระจกเงา พิศมองตัวเองที่ถูกปรุงแต่งจนไม่เหลือเค้าอยู่นาน ก่อนจะตัดสินใจเดินกลับออกมาหานาเดียที่รออยู่ เมื่อมาถึงก็เห็นรอยยิ้มพึงพอใจของนาเดียผุดพรายขึ้นเต็มดวงหน้า
“โอเคใช่ไหมคุณนาเดีย”
“ค่ะ ตอนนี้คุณเหมือนคุณไอรีนทุกกระเบียดนิ้วเลยค่ะ”
มัลลิกาก้มลงมองสำรวจตัวเองอีกครั้ง ก่อนจะพูดออกมาอย่างอึดอัด
“ฉันหวังว่าทุกอย่างจะจบสิ้นโดยเร็ว เพราะฉันอึดอัดมากที่ต้องมาสวมบทเป็นคนอื่นที่ไม่ใช่ตัวเอง”
“คุณทำเพื่อเงินนี่คะ ดังนั้นต้องอดทน”
นาเดียพูดทิ้งท้ายเอาไว้แค่นั้นก็ส่งถาดเหล้าใส่มือของหล่อน และเดินจากไป มัลลิกามองตามร่างเล็กของนาเดียไปด้วยความไม่เข้าใจ
“เจ้านายก็ขี้โมโห ส่วนลูกน้องก็อารมณ์ขึ้นๆ ลงๆ แปลกกันจังคนบ้านนี้”
หญิงสาวบ่นจบก็ตัดสินใจประคองถาดใส่เหล้าตรงไปยังริมสระน้ำขนาดใหญ่ ตรงที่มีคิลเลียนนั่งคอยอยู่ หล่อนตัวสั่นเทาขึ้นมาน้อยๆ เมื่อเดินมาหยุดที่ด้านหลังของเขา
“ทำไมช้านักนาเดีย”
เมื่อคู่สนทนาไม่ตอบ คิลเลียนจึงหันกลับมามอง เพราะต้องการจะระเบิดอารมณ์ใส่ แต่แล้วก็ต้องชะงักตาค้างเติ่ง
“ไอรีน...”
มัลลิกาบังคับให้กลีบปากที่กำลังสั่นระริกคลี่เป็นรอยยิ้มออกมา แต่ก็ยิ้มได้เพียงแค่เสี้ยววินาทีก็ต้องเปลี่ยนเป็นอุทานด้วยความตกใจสุดขีด
“แพศยา! ใครอนุญาตให้เธอแตะต้องชุดของไอรีน!”
หญิงสาวหน้าซีดเผือด ตัวสั่นเทา และสุดท้ายถาดที่พยายามประคองเอาไว้ในอ้อมแขนก็ตกลงกระแทกกับพื้นจนเศษแก้วแตกกระเด็น
“คุณคิลล์...”
- ผู้เขียน
