ตอนที่ 8
1549 คำ
คนตัวโตด้านนอกเงียบกริบ เงียบจนน่าสงสัย มัลลิกาแนบหูกับบานประตูเพื่อฟังเสียงความเคลื่อนไหว แต่ทุกอย่างก็ยังคงเงียบไร้เสียงใดเช่นเดิม
“เขาคงไปแล้ว...”
มัลลิกาพึมพำออกมาอย่างโล่งอก ตั้งใจจะหมุนตัวกลับไปยังเตียงนอนอีกครั้ง แต่ยังไม่ทันได้ขยับเท้าเลย ประตูห้องก็ถูกไขจากด้านนอก และถูกผลักเข้ามาเสียก่อน หญิงสาวตกใจจนหน้าซีดเผือด เมื่อคนที่ยืนอยู่หลังบานประตูคือ...
“คุณคิลล์...”
หญิงสาวถอยหลังกรูดด้วยความตกใจ ท่ามกลางความมืดมิด ผู้ชายที่ฟุ้งไปด้วยกลิ่นแอลกอฮอล์ตรงหน้านั้นช่างน่าหวาดกลัวยิ่งนัก หล่อนถอยหลัง ถอยไปเรื่อยๆ ตามสัญชาตญาณเอาตัวรอด ในขณะที่เขาก็ย่างสามขุมเข้ามาหาช้าๆ ด้วยท่าทางโซซัดโซเซ
“คิดหรือว่าฉันจะยอมให้เธอขัดคำสั่งน่ะ”
“คุณคิลล์ มีอะไรกับมะลิหรือคะ”
หญิงสาวทำใจดีสู้เสือ ถามด้วยน้ำเสียงนอบน้อมมากขึ้น
ชายหนุ่มที่ถูกแอลกอฮอล์ควบคุมสติเอาไว้ทั้งหมด หัวเราะหึหึในลำคอด้วยท่าทางไม่ผิดจากปีศาจจากขุมนรก
“ท่าทางเธอเหมือนกลัวฉัน”
ใช่... ตอนนี้หล่อนหวาดกลัวคิลเลียน คาร์ตันสุดหัวใจ แต่กระนั้นก็ไม่สามารถตอบความรู้สึกที่แท้จริงออกไปได้
“ปละ เปล่าค่ะ มะลิแค่ โอ๊ย...”
หญิงสาวร้องอุทาน เมื่อข้อมือเล็กถูกคว้าเอาไว้ด้วยฝ่ามือใหญ่ที่แข็งแรงราวกับคีมเหล็ก จากนั้นเขาก็ลากร่างบางที่พยายามโก่งตัวหนีเข้าหา มันง่ายดายมากสำหรับผู้ชายตัวโตแบบคิลเลียน
“คุณคิลล์ ปล่อย... ปล่อยมะลิเถอะค่ะ มีอะไรพรุ่งนี้ค่อยคุยกัน”
“ทำไม... ทำไมต้องรอให้ถึงพรุ่งนี้ ในเมื่อวัตถุประสงค์ที่เธอก้าวเข้ามาในชีวิตของฉันก็เพื่อมาเป็นตัวแทนของไอรีน ไม่ใช่หรือ... ใช่ไหม นี่คือสิ่งที่อยู่ในหัวสวยๆ ของเธอใช่ไหม มัลลิกา”
ร่างอรชรถูกเขย่าแรงๆ ด้วยความอำมหิตของคนตัวโตที่กำลังเมาได้ที่
“ปล่อย... ปล่อยมะลิก่อนค่ะ คุณคิลล์...”
“ไม่ปล่อย... ผู้หญิงอย่างเธอมันแพศยา... คิดหรือว่าแค่หน้าตาเหมือนไอรีน เหมือนผู้หญิงที่ฉันรัก แล้วเธอจะมีสิทธิ์มาอยู่ในชีวิตของฉัน ไม่มีทาง...”
ชายหนุ่มพูดไปหัวเราะไปราวกับคนบ้า ไม่... คิลเลียนไม่ได้บ้าหรอก แต่เขากำลังเมามายอย่างรุนแรงต่างหาก
“เธอมันก็แค่ขยะ ขยะเน่าๆ ที่ไม่สมควรอยู่ในโลกใบนี้”
“คุณคิลล์...”
หญิงสาวน้ำตานองหน้า ความเสียใจทำให้หล่อนไม่สามารถทำเป็นอ่อนแอได้อีก หล่อนเม้มปากแน่นก่อนจะโต้ตอบเขาออกมาด้วยความปวดร้าว
“ใช่ค่ะ ฉันยอมศัลยกรรมใบหน้ามาเพื่อเงิน ยอมเอาตัวเข้ามาแลกก็เพื่อเงิน ทุกสิ่งทุกอย่างฉันทำเพื่อเงิน... เงินเท่านั้นที่ฉันต้องการ”
กรามแกร่งของคิลเลียนขบกันจนนูนเป่ง นัยน์ตาสีเทาลุกโชนไปด้วยโทสะ
“แพศยา! ความจริงคนที่ตายจากไปควรจะเป็นเธอ ไม่ใช่ไอรีนเมียของฉัน”
“งั้นก็ฆ่ามะลิเลยสิคะ จะได้สมใจของคุณไง”
“อย่าท้าฉันนะ มัลลิกา!”
หญิงสาวเชิดหน้าท้าท้ายทั้งน้ำตา คิลเลียนกัดฟันแน่น ก่อนจะเลื่อนมือสีแทนแข็งแรงขึ้นมากุมที่ลำคอระหง
“อยากตายนักใช่ไหม”
ถ้าเขาอยากจะฆ่า... ฆ่าหล่อนแล้วสบายใจก็ตามสบาย มัลลิกาคิดอย่างเจ็บปวด หลับตานิ่ง หยาดน้ำตายังไหลรินไม่หยุด
คิลเลียนมองดวงหน้าสวยหวานที่ไม่แตกต่างไปจากไอรีนผู้หญิงที่ตัวเองรักเลยอย่างพิจารณา เขาอยากจะฆ่ามัลลิกาให้ตาย อยากจะทำให้หล่อนหายไปจากโลกนี้ซะ แต่ก็ทำไม่ได้ เมื่อหล่อนเหมือนกับเมียรักผู้ลาจากไปราวกับแกะ สุดท้ายก็ต้องปล่อยมือ และถอยหลังออกห่าง
“ความตายมันสบายเกินไปสำหรับผู้หญิงหน้าเงินแบบเธอ”
มัลลิกาลืมตาขึ้น มองผู้ชายตรงหน้าผ่านม่านน้ำตา เขาใจร้าย คิลเลียนใจร้ายได้อย่างไม่น่าเชื่อ
“ตายทั้งเป็นมันทรมานกว่า”
“คุณคิลล์ ทำไมคุณจะต้องต่อต้านด้วยค่ะ ฉันมาที่นี่เพื่อช่วยให้คุณก้าวขึ้นจากขุมนรกที่จองจำคุณเอาไว้ถึงสองปีเต็มๆ คุณควรจะให้ความร่วมมือกับฉันนะคะ... ให้ความร่วมมือเพื่อความสุขของตัวคุณเอง คุณคิลเลียน คาร์ตัน” มัลลิกาวิงวอนผู้ชายผมยาวหนวดเครารกรุงรังตรงหน้า วิงวอนทั้งน้ำตา แต่เขากลับไม่คล้อยตามเลยแม้แต่นิดเดียว เขาหัวเราะเยาะหยันจนเห็นไรฟันขาวสะอาดเรียงตัวกันอย่างเป็นระเบียบ
“ก้าวขึ้นจากขุมนรกหรือ... ไม่มั้ง มัลลิกา ฉันว่าฉันกำลังจะลากเธอลงไปในนรกต่างหาก”
“คุณคิลล์...”
“เธอจะไม่มีวันได้ในสิ่งที่เธอต้องการจากฉันแม้แต่เซ็นต์เดียว มัลลิกา”
กลีบปากสีกุหลาบเม้มสนิทเข้าหากันจนเป็นเส้นตรง คิลเลียนมองท่าทางของมัลลิกาแล้วก็แสยะยิ้มออกมา นอกจากหน้าตาแล้วผู้หญิงคนนี้ไม่มีอะไรเหมือนไอรีนเลย โดยเฉพาะหัวใจ
“มะลิไม่เคยต้องการเงินของคุณค่ะ ค่าจ้างที่คุณดีนให้ ก็มากพอแล้ว”
“ฉันรู้ว่าพี่ดีนจ่ายหนักมาก และเพราะเหตุผลนี้ไง ฉันถึงไม่ยอมให้เธอยกเลิกสัญญาง่ายๆ ในเมื่อเธอได้เงินจากพี่ชายฉันไปแล้วแม้จะยังไม่เต็มจำนวนก็ตาม ดังนั้นหน้าที่ของเธอคือต้องทรมานอยู่กับฉันจนกว่าฉันจะพอใจ”
“คุณคิลล์คะ เลิกมองมะลิเป็นศัตรูสักทีเถอะค่ะ มะลิเหมือนคุณไอรีนขนาดนี้ ทำไมคุณถึงไม่ใจดีกับมะลิบ้างล่ะคะ เพื่อตัวของคุณคิลล์เอง...”
หญิงสาวตัดสินใจเดินเข้าไปหาผู้ชายตรงหน้า แม้ความหวาดหวั่นจะอัดแน่นเต็มหัวอกก็ตาม
“ดูสิคะ... หน้าตาของมะลิ เหมือนคุณไอรีนแค่ไหน ถ้าคุณคิลล์จะสบายใจ จะเรียกมะลิว่าไอรีนก็ได้ จากนั้นเราก็จะใช้ชีวิตด้วยกันอย่างมีความสุข คุณคิลล์จะได้เลิกดื่มเหล้าสักที”
ดวงหน้างดงามของหญิงอันเป็นที่รักลอยอยู่ตรงหน้า คิลเลียนนิ่งอึ้งไป ความทรงจำในอดีตไหลบ่าเข้ามาในหัวราวกับน้ำป่าเชี่ยวกราก
“ไอรีน...”
“ค่ะ ไอรีน...”
นิ้วแกร่งยกขึ้นลูบไล้ใบหน้านวล ตั้งแต่หน้าผาก ดวงตา ปลายจมูก พวงแก้ม ก่อนจะมาหยุดอ้อยอิ่งที่ริมฝีปากสีกุหลาบอวบอิ่ม
“กลับมาหาผมแล้วหรือไอรีน... กลับมาหาผมแล้วหรือ...”
หยาดน้ำตาของลูกผู้ชายหลั่งรินออกมา มัลลิกาเห็นแล้วก็สะเทือนใจยิ่งนัก ยิ่งเห็นคิลเลียนเศร้าหมองเพียงใด หล่อนก็ไม่อาจเกลียดเขาลงได้ ผู้ชายคนนี้จมอยู่กับความเจ็บปวดที่เกิดจากความสูญเสีย เขาน่าสงสารมาก และต้องได้รับการเยียวยาอย่างเร่งด่วน
“ฉันกลับมาแล้วค่ะ คิลล์...”
“ไอรีน...”
อ้อมแขนของคิลเลียนรัดร่างของหล่อนแน่น แน่นจนหล่อนแทบจะหายใจไม่ออก แต่หล่อนก็ไม่ขัดขืนยินดีที่จะอยู่ในอ้อมแขนของผู้ชายหัวใจพิการคนนี้ไปตลอดทั้งคืน
“ผมคิดถึงคุณเหลือเกิน ไอรีน...”
“ฉันก็คิดถึงคุณค่ะ คิลล์... คิดถึงมาก”
ฤทธิ์แอลกอฮอล์ทำให้คิลเลียนไม่สามารถแยกแยะได้อีก เขากอดรัดร่างของมัลลิกาแน่น ก่อนที่ริมฝีปากร้อนจัดจะพรมจูบไปทั่วทั้งดวงหน้านวล จนสุดท้ายก็มาหยุดชิมความหวานจัดจากกลีบปากอิ่ม ตะโบมจูบด้วยความหิวกระหาย โหยหา และต้องการแทบขาดใจ มัลลิกาไม่ขัดขืนปล่อยกายปล่อยใจให้คิลเลียนนำทางไป
และทุกอย่างก็คงจะเลยเถิดไปจนถึงปลายทาง หากไม่มีเสียงอุทานของนาเดียดังขึ้นที่หน้าประตูห้อง
“คุณคิลล์...”
คิลเลียนได้สติเงยหน้าขึ้น และเมื่อเห็นว่ากำลังกอดหล่อนอยู่ก็ผลักออกห่างเต็มแรง จากนั้นก็หมุนตัวเดินโซเซออกไปอย่างไม่ไยดี ทิ้งให้มัลลิกายืนตัวแข็งทื่ออยู่เพียงลำพัง
“เกิดอะไรขึ้นน่ะคุณมะลิ”
“ไม่มีอะไรหรอกค่ะ ว่าแต่คุณเถอะยังไม่นอนอีกหรือคะ”
นาเดียส่ายหน้าน้อยๆ พลางเดินเข้ามาหยุดตรงหน้า
“ดิฉันได้ยินเสียงเอะอะน่ะค่ะ เลยรีบขึ้นมาดู เป็นห่วงเกรงว่าคุณคิลล์จะทำอะไรคุณเข้า แต่จากที่เห็น ต้องขอโทษนะคะที่มาขัดจังหวะ”
คำพูดของนาเดียทำให้สีแก้มของมัลลิกาแดงปลั่งขึ้น
“ไม่ใช่อย่างที่คุณคิดหรอกค่ะ มันก็แค่... เรื่องบังเอิญ”
นาเดียไม่ได้พูดอะไรออกมาอีก นอกจากเดินออกไป มัลลิกามองตามร่างของนาเดียไปจนลับสายตา จากนั้นก็รีบวิ่งไปปิดประตูให้แน่นหนา และเดินกลับมาทรุดฮวบลงกับเตียงนอน นิ้วเรียวยกขึ้นแตะกลีบปากบวมช้ำอย่างลืมตัว
“จูบ... นี่หรือคือการจูบจริงๆ ใช่ไหม...”
สองมือเล็กยกขึ้นลูบใบหน้าอย่างเรียกสติ ก่อนจะล้มตัวลงนอน พยายามข่มตาให้หลับ แต่ก็ไม่สามารถทำได้ หญิงสาวจำต้องนอนตาแข็งคิดถึงรสจุมพิตของคิลเลียนต่อไปตลอดทั้งค่ำคืน
- ผู้เขียน
