คนถูกถามจำต้องหยุดนิ่งอยู่กับที่ เธอก้าวขาแทบไม่ออก หัวใจเต้นเร็วและเหมือนมีบางอย่างหมุนคว้างเต็มไปหมดในหัว เธอได้ยินเสียงฝีเท้าของเขาก้าวเข้ามาหยุดด้านหลัง มีนาไม่กล้าแม้แต่จะขยับทว่าสุดท้ายก็จำต้องรวบรวมกำลังใจหันกลับไปมองเขาในที่สุด
บุรุษร่างสูงใหญ่ หล่อเหลาอย่างร้ายกาจและดูสง่าในชุดสูทสีเงิน เรือนผมสีน้ำตาลประกายทองแดงเข้ม ใบหน้าของเขาคมคร้าม จมูกโด่งรับกับริมฝีปากหยักหนา และสิ่งที่เธอยังไม่ได้เห็นตอนรุ่งสางของเมื่อคืนคือดวงตาสีมรกตเป็นประกาบวาววามยามจับจ้องมายังเธอ ร่างเล็กกลืนน้ำลายอย่างยากลำบากเมื่อเขาแนะนำตัวด้วยน้ำเสียงอันเยือกเย็น
“ผมชื่อแม็กเซ็น เป็นประธานของไพรเมอร์ รีคอน ชิพ...คุณคือมีนา เลขาคนใหม่ของผมใช่ไหม?”
“ค่ะ...ฉันคือ มีนา สิวาภรณ์...ขอโทษด้วยค่ะ คือ...ฉันมาที่นี่ก็เพื่อจะบอกคุณว่า”
ขอลาออก...หญิงสาวกำลังจะหลุดคำพูดนั้นหากบานประตูไม่ถูกผลักเข้ามาอีกหน
“ขอโทษครับพี่
