คำพูดของปูนิ่มทำให้ใบหน้าของมีนาซีดลงในทันใด หญิงสาวซึ่งยังอยู่ในชุดกระโปรงสีชมพูกุหลาบกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก มือเท้าเย็นเฉียบหากก็พยายามรักษาอาการให้เป็นปกติไว้ไม่ให้เพื่อนจับสังเกตได้
“เอ้อ...มีนจ๊ะ เธอกลับมาได้อย่างปลอดภัยก็ดีแล้ว ถ้าอย่างนั้นก็รีบอาบน้ำแต่งตัวเลยนะ”
มีนาย่นคิ้ว “อาบน้ำแต่งตัว?”
“อ้าว!...นี่มีนจำไม่ได้หรือว่าวันนี้ต้องไปเริ่มงานเลขาที่บริษัท ไพรเมอร์ รีคอน ชิพ มีนเป็นคนบอกปูนิ่มเองนะเมื่อวานนี้”
ดวงตาคู่สวยบนใบหน้างามเบิกกว้างขึ้นเล็กน้อย ความสำนึกได้แล่นวาบเข้ามาท่ามกลางความสับสนใจชั่วขณะ ใช่แล้ว วันนี้เธอต้องไปเริ่มงานกับบริษัทที่ตอบรับเธอเป็นที่แรกตั้งแต่มาถึงลอสแองเจลิส และหญิงสาวก็เต็มใจจะรับตำแหน่งเลขาซึ่งเป็นงานที่ตรงกับสายการเรียนที่จบมา มีนาพยักหน้ารับรู้หงึก ๆ
“จ้ะ...ปู ถ้าอย่างนั้นฉันขอไปอาบน้ำก่อนนะ”
เธอบอกเพื่อนสนิทก่อนพาร่างกายที่ยังอ่อนเปลี้ย
