“ว้าย!” หญิงสาวหวีดร้องเสียงแหลม เธอถูกคนบนเตียงกระชากเข้าหาตัว เพราะว่าไม่ได้ตั้งตัว อรอุษาเลยตัวปลิวเพราะแรงรั้งของคนไข้คนนั้น เธอถลาลงไปนอนบนเตียงตั้งใจจะพลิกตัวหนี แต่คนป่วยไม่รู้จักหน้า เขาคลุมผ้าห่มไว้บนร่างกาย กระโจนคร่อมทับเธอไว้เสียก่อน
“ดิฉันจะร้องนะคะ หากคุณตั้งใจทำร้ายดิฉันแบบนี้”
อรอุษากล่าวเสียงสั่น
“ใครทำร้ายเธอล่ะอุษา...ฉันแค่อยากมีเวลาคุยกับเธอ”
ชายผ้าตกลงบนพื้น เปิดให้อรอุษามองเห็น คนไข้ที่เธอเข้าใจผิด คือคน คนเดียวกันกับที่เธอ หลบหน้า
“คุณวัตร!” พยาบาลสาวอุทานเสียงหลง
“ใช่ ฉันเอง ฉันนึกว่าเธอลืมฉันไปเสียแล้ว” ปริวัตรแดกดัน
“ปล่อยอุษาค่ะ ที่นี่ที่ทำงานของอุษา ไม่ใช่เทพศิรินะคะ”
มือเรียวเล็กยกผลักแผ่นอกของคนตรงหน้า
ปริวัตรเหยียดยิ้ม เขาโน้มตัวลงไปอีก จนอรอุษาต้องรีบเบือนหน้าหลบ เมื่อปลายจมูกของปริวัตรเฉียดใบหูของเธอไป แบบเส้นยาแดงผ่าแปด เขาจงใจเธอรู้
“ฉันรู้ ที
