“งั้น หมอภูมิก็เป็นฮีโร่”
ปฐวียังแดกดันต่อ เขารู้สึกหมั่นไส้เพื่อนขึ้นมาดื้อๆ
“ผมมั่นใจ...เด็กนั่นเกี่ยวพันกับผมแน่” แม้ไม่มีใครยืนยัน แต่สัญชาติญาณบอกปริวัตรเช่นนั้น
“บางครั้งผมก็อยากให้มันไม่ใช่อย่างที่คุณคิดนะ”
เพราะความเวทนา ในฐานะเพื่อนมนุษย์ ปฐวีเลยรู้สึกเห็นใจ หากอรอุษาจะต้องพบกับความยุ่งยาก หลังจากที่เธอผ่านพ้นช่วงทุกข์แสนสาหัสมาแล้ว
“ผมคงต้องใช้เวลาที่เหลือ ชดใช้ให้อุษา”
ปริวัตรกล่าวเสียงหนักแน่น เขาต้องหาวิธีปกป้องหล่อน หลังจากละเลยอรอุษามานาน
“คุณรักเธอเหรอ?”
ปริวัตรเงยหน้ามองเพื่อน เขาตอบเสียงแผ่ว “อืม...คุณก็รู้นี่ดิน ผมผ่านอะไรมาไม่น้อย ทำไมผมไม่เคยลืมอุษาล่ะ”
เป็นข้อเดียวที่ปริวัตรบอกใครไม่ได้ คงเป็นเพราะอรอุษาทำให้เขารู้สึกถึงการเป็นผู้นำ หญิงผู้นั้นยอมอยู่ใต้อาณัติ ไม่เคยมีคำโตแย้ง หล่อนมีแต่ความภักดีเต็มหัวใจ
“คุณซ่อนเธอไว้ในใจมาตลอดงั้นสินะ”
ปฐวีไม่ได้ซ้ำเต้ม
