ผ่านไปเกือบสามชั่วโมง นิลลนานั่งทอดอาลัยมีเพียงนาเดียคอยช่วยเหลือเก็บเสื้อผ้าให้ แม้สงสารแต่ข้ารับใช้ต่ำต้อยแค่นี้จักทำอะไรได้ เมื่อผู้สั่งคือกษัตริย์แห่งประเทศซากวัย
“ไปกันเถอะค่ะคุณนิลลนา ป่านนี้คงมีคนมารับเราแล้ว” นาเดียบอกเสียงแผ่ว
นิลลนาไม่ตอบลุกยืนแล้วก้าวเดินอย่างเงียบๆ ด้านหน้าตำหนักเห็นสตรีรูปร่างท้วมรออยู่ มีนางกำนัลขนาบกายสองคนท่าทางเป็นมิตร
“เจ้าสองคนใช่ไหมที่ฝ่าบาทรับสั่งให้ไปเป็นนางกำนัลตำหนักสุริยะ” เธอถาม แล้วจ้องมองนางกำนัลใหม่ทั้งสองไม่วางตา
“ใช่แล้วเจ้าค่ะคุณกีเยาะห์” นาเดียเรียกชื่อเพราะเคยได้ยินมานานแล้ว
“ถ้าเช่นนั้นก็ไปกันเถอะ ที่ตำหนักยังมีงานต้องทำอีกมาก ข้าไม่รู้หรอกนะว่าพวกเจ้าเคยอยู่ในฐานะอะไรมาก่อน แต่เวลานี้พวกเจ้าสองคนคือนางกำนัล ข้าจำเป็นต้องทำตามรับสั่งของฝ่าบาทหวังว่าคงเข้าใจ”
“ข้าเข้าใจ ไม่ต้องห่วง ข้าไม่ใช่คนคิดเล็กคิดน้อย หรือสนใจกับยศถาบรรดาศักดิ์
