กษัตริย์ทรงนั่งเช่นเดิม ข่มพระทัยไม่เอาความต่อคำพูดบาดพระกันต์ นิลลนาต้องแบกรับอะไรอีกมากจากนี้ ตอนนี้เท่าที่รู้นางก็ถูกมองราวกับตัวประหลาด มีเพียงนาเดียที่คอยดูแลเป็นห่วงเป็นใย หากเจอนางได้ยินคำพูดเหล่านี้คงทำใจได้ยาก อาจคิดกลับบ้านเมืองตนเองทุกวันก็เป็นได้
“ข้าจะทำตามที่พวกเจ้าต้องการ แต่... ข้าต้องการสืบหาความจริงในเรื่องนี้เสียก่อน”
“นางกำนัลหลายคนเห็นตำตา ฝ่าบาทยังทรงปกป้องพระสนมอีกเหรอพะยะค่ะ” อาริกมันทูลค้าน
“สิ่งที่ข้าทำคือการให้ความยุติธรรมแก่นาง จะลงโทษตอนที่ผลออกมาคงยังไม่สายไม่ใช่หรืออาริกมัน ระหว่างสืบสวนข้าจะปลดพระสนมเป็นนางกำนัลเสีย อีกสองอาทิตย์ข้าจะบอกแก่พวกเจ้าว่าพระสนมนิลลนาผิดจริงหรือไม่”
บรรดาขุนนางหันมองหน้ากัน อาริกมันกังวลขึ้นมาแต่เชื่อว่าคงไม่มีใครกล้าพูดความจริง
“กระหม่อมรับด้วยเกล้าพะยะค่ะฝ่าบาท ถ้าหากฝ่าบาทต้องการเช่นนั้นกระหม่อมไม่มีสิ่งใดขัดแย้ง”
ขุนนาง
