บทที่ 6 แฟนใหม่ของแฟนเก่า
946 คำ
เวลาต่อมา...
แทนไทยังไม่ตอบข้อความของฉัน มันแย่มากที่ฉันกำลังนั่งรอข้อความจากผู้ชายที่เพิ่งเจอกัน แต่ยัยนัตตี้บอกว่าเราสองคนเคยเจอกัน เพราะน้องเขาอยู่บ้านติดกับยัยนัตตี้และฉันก็ไปบ่อย แต่ก็นั่นแหละ ฉันไม่เคยสนใจผู้ชายคนไหนนอกจากควินตัน เราคบกันมานาน และเขาก็ขี้หวงมาก
หลังเลิกเรียนฉันก็มาทำตามที่ยัยนัตตี้คิด นั่นคือมาหาควินตันที่คณะวิศวะฯเพื่อขอให้เขากลับไปอยู่ชมรม ฉันเพิ่งสังเกตว่าคณะวิศวะฯอยู่ติดกับคณะทันตแพทย์ แทนไทเรียนที่นี่แน่ ๆ
...บ้าหน่า
ใครจะเดินไปดูกัน แต่เอ...ทำไมฉันมาอยู่ที่คณะทันตะฯได้ล่ะ อึกอักเล็กน้อยหลังจากรู้ตัวว่าเผลอเดินมาที่คณะทันตะฯแล้ว สายตาหลายคู่กำลังมองมาที่ฉัน ซึ่งฉันเหมือนกับตัวสัตว์ประหลาด ถ้าจะว่าอย่างนี้ก็ไม่ผิด
...ฉันอยู่ในชุดนักศึกษากระโปรงทรงเอสั้นจุดจู๋ และย้อมผมสีแดง แปลกแยกจากคนที่นี่ที่มักแต่งกายด้วยระเบียบของมหา’ลัยทั้งชุดนักศึกษาเรียบร้อยบางคนก็ใส่เสื้อกาวน์ด้วย
ทว่า
“โอ๊ะ! อยู่ที่นี่จริงด้วย” ฉันอุทานเสียงหลงเมื่อมองเห็นใครบางคนที่ฉันอยากเจอ แทนไท...ผู้ชายตัวสูงอยู่ในชุดนักศึกษา เขาดูหล่อสะอาดสะอ้านเหมือนลูกคุณชายประมาณนั้น แต่งตัวเนี้ยบตามฉบับของแพทย์
ถ้าฉันเดินเข้าไปหาเขา เขาจะคิดว่าฉันมาตามเขาหรือเปล่า รู้งี้น่าจะลากยัยนัตตี้มาด้วย แต่ยัยนั่นก็ติดแฟน ทว่า
“นี่ใช่แฟนเก่าพี่ควินตันไหมวะ มาทำไมที่นี่อ่ะ”
“แก...เลิกกันไม่ดีเลย ฉันเห็นพี่ควินตันลบรูปนางออกหมดเลยนะ”
เสียงซุบซิบนินทาดังเข้าหู ทำให้ฉันหมดอารมณ์ที่จะอยู่ที่นี่ก็เลยหมุนตัวเดินกลับ ทว่าวินาทีนั้นเองที่หางตาของฉันมองเห็นว่าแทนไทมองเห็นฉันแล้ว แต่เอาเถอะ...ไว้วันหลังก็แล้วกัน
ฉันเดินกลับมาที่คณะวิศวะฯแล้วก็เจอควินตัน...กับนังผู้หญิงหน้าด้านคนหนึ่ง
“เจนนี่...” ควินตันเห็นฉันก่อน ผู้ชายตรงหน้าเป็นลูกครึ่งอังกฤษ เขาหล่อมากพอที่จะได้เป็นพระเอกและกำลังดัง ควินตันมองฉันด้วยแววตารู้สึกผิด ซึ่งผู้หญิงข้าง ๆ เขาก็เป็นดาราที่ดังอยู่แล้ว
“ฉันมีธุระอยากขอคุยกับควินตันหน่อย” ฉันว่าเสียงเรียบ ควินตันไม่มีคุณค่ามากพอให้ฉันร้องไห้คร่ำครวญ เขาเป็นคนนอกใจฉันกับนังผู้หญิงคนนี้ และฉันไม่จำเป็นต้องเซ้าซี้
“ควินตัน เค้าว่าอย่าเลยดีกว่านะ เค้าเป็นห่วงควินตันน่ะ” นางผู้หญิงข้าง ๆ เขาว่าน้ำเสียงออดอ้อน ให้ตายเถอะฉันจะอ้วก
“ไม่เป็นไรหรอก เจนนี่ไม่ใช่คนใจร้ายหรอก”
“หึ...” ฉันแค่นหัวเราะออกมา ตอนนี้เราสามคนยืนอยู่บนฟุตบาทหน้าตึกคณะวิศวกรรม
“แต่ดูเธอเหมือนจะโกรธพี่อยู่นะคะพี่ควินตัน”
“โอ๊ย! ปลอมแค่หน้าก็พอนิสัยไม่ต้องปลอมด้วย!!” ฉันโพล่งเสียงออกมาอย่างคนเหลืออด ทำเอาผู้หญิงตรงหน้าสะดุ้ง มากไปกว่านั้น...ควินตันก็มองฉันด้วยสายตาไม่พอใจอีกด้วย
“ไม่ต้องมองหน้าฉันแบบนั้น ฉันแค่จะมาบอกให้นายกลับไปอยู่ที่ชมรมของฉัน ถ้ายังคิดว่าที่ผ่านมาเราเคยรักกัน” ฉันรีบพูดให้จบ ๆ แววตาของควินตันทำให้ฉันเกลียด ก่อนที่
“ฉันไม่อนุญาตหรอก เธอเป็นแฟนเก่า เธอคิดว่ามันเหมาะสมนักหรือไงที่จะมาชวนแฟนคนอื่นไปทำกิจกรรมร่วมกัน”
“อ้อ แล้วมันเหมาะสมนักหรือไงที่เธอมาแย่งเขาไปจากฉัน ส่วนไอ้นี่ก็เลวมากเหลือเกินนะ ถ้าจะเลิกกับฉันก็หาผู้หญิงดี ๆ กว่าฉันหน่อยไม่ได้หรือไง นี่อะไร...”
“แก...”
“ปลอมทั้งตัว”
เพี๊ยะ!
ใบหน้าของฉันสะบัดทันที ความเจ็บแปล๊บใบหน้าไม่เท่าเจ็บใจ ฉันหันไปมองควินตันที่ยังคงยืนนิ่งปล่อยให้อีผู้หญิงคนนี้ตบหน้าฉัน
ทว่า
ปิ๊ด!
เสียงบีบแตรรถก็ทำให้ฉันสะดุ้ง ก่อนจะรู้ตัวว่าตัวเองได้ถอยลงมาที่ถนนแล้ว ทว่าคนที่อยู่ในรถนั้น
“แทนไท” ฉันพึมพำชื่อเจ้าของรถยนต์ออดี้นี้ และเขาก็รอให้ฉันขึ้นไปบนฟุตบาท วินาทีนั้นเองที่ฉันคิดจะทำอะไรบางอย่าง รีบยื่นมือไปตบหน้าแฟนใหม่ของควินตัน
เพี๊ยะ!
“กรี๊ดด!!” ก่อนจะรีบวิ่งไปเปิดประตูรถคันหรูของแทนไท ทำเอาเจ้าของรถตกใจดวงตาเบิกกว้างทันที
“ขับไปก่อน!”
“ทำบ้าอะไรของเธอ” เขาไม่ขับไปตามที่ฉันบอก ฉันก็เลยยื่นมือไปดึงพวงมาลัยรถของเขาอย่างถือวิสาสะ “เธอ!”
“ไปเถอะขอร้องล่ะ ฉันอยากให้ผู้หญิงคนนั้นหัวเสียที่เอาคืนไม่ได้” ฉันส่งสายตาอ้อนวอนเขา กระทั่งเขายอมขับรถออกไปในที่สุด เห็นอย่างนั้นฉันก็เลยกดปุ่มเลื่อนกระจกลงแลบลิ้นให้กับแฟนใหม่ของควินตันด้วยความสะใจ ซึ่งอีกฝ่ายกำลังโวยวายกับควินตัน ราวกับกำลังทะเลาะกันอยู่ เห็นอย่างนั้นก็ยิ่งสะใจ แต่พอหันหน้ามามองคนขับรถนั้น
“อุ้ย!...” เขาก็มองฉันด้วยความไม่พอใจ แทนไทมีสีหน้าหงุดหงิดมาก ๆ หงุดหงิดชนิดที่ว่าใบหน้าของเขาคงไม่เคยสัมผัสคำว่ามีความสุขมาก่อนในชีวิต...
- ผู้เขียน
