อาจารย์คนนี้คือที่รักของฉัน

เพื่อนของน้อง

กวิตาเอาแต่จ้องมอง เมื่อชั่วโมงนี้อาจารย์ที่เข้าสอน คือพี่ชายของยัยสอง!

ปากเรียวสวยคู่นั้นขยับบรรยายเนื้อหาที่กำลังเป็นหัวข้อในการเรียนการสอนอยู่ในตอนนี้ ตาคมคู่นั้นกวาดมองกลุ่มนักศึกษาไปทั่วห้อง แต่เธอก็ไม่เห็นว่าเขาจะหยุดนิ่งที่คนหนึ่งคนใด นักศึกษาสาวหลายๆ คนเลือกที่จะไม่เข้าใจเนื้อหา และพยายามเสนอหน้าตั้งคำถาม ทั้งๆ ที่เนื้อหาที่อาจารย์ศรัณย์กำลังสอน มันไม่ได้ซับซ้อนแต่อย่างใด แต่ก็เป็นอันรู้กัน ว่านักศึกษาสาวพวกนั้นต้องการอะไร

ที่ถาม เพียงเพราะอยากจ้องตากับอาจารย์นานๆ มุกเก่า ที่มีมาค่อนข้างจะนมนาน แต่ตอนนั้นเธอไม่ได้สนใจ แต่เห็นทีตอนนี้จะละเลยไม่ได้ เพราะทันทีที่คำถามถูกตั้งออกไป อาจารย์หนุ่มก็หันมาสนใจนักศึกษาคนนั้นทันที

"ยัยนี่ ชอบพี่ฉันแน่ๆ"

คนที่กำลังมองพูดขึ้นเบาๆ เธอมองเพื่อนร่วมห้องตั้งแต่หัวจรดเท้า จากนั้นสาวเจ้าก็ตวัดสายตามาหาคนข้างกาย

"เธอจะชักช้าไม่ได้นะยัยเกมส์ เห็นๆ กันอยู่ว่าพี่ฉันฮอตแค่ไหน"

"อย่างยัยชะอม พี่หนึ่งของเธอไม่มีทางชายตาแลหรอก"

เธอหันมองไม่ชอบใจ จริงๆ ยัยชะอมที่เธอเรียกมีชื่อว่า 'ชะเอม' นางเป็นผู้หญิงหน้าคม นมมหาลัย ความฮอตของยัยนี่ จริงๆ มันน้อยซะเมื่อไหร่ แต่ถ้าให้เอายัยนี่มาเทียบกับเธอ พี่หนึ่งของยัยสอง ก็ต้องมองเธอ

รอยยิ้มบางๆ ผุดขึ้นมาให้กับความคิดของตัวเอง กวิตายังมองอาจารย์หนึ่งไม่วางตา มองทุกๆ อิริยาบถของเขานั่นแหละ ไม่ว่าเขาจะเดินไปทางไหน สายตาของเธอก็จะรีบมองตามไป และเสี้ยววินาที ที่สายตาคู่นั้นเลื่อนมาหยุดที่เธอ

และเธอก็ตั้งใจจะฉีกยิ้มให้กว้างกว่าเก่า แต่ไม่ทันที่จะได้กระทำ สายตาคู่นั้นก็ดึงกลับไป

เธอได้แต่ฮึดฮัดในลำคอไม่พอใจ อย่างเธอ สมควรมีผู้ชายหยิ่งใส่ซะเมื่อไหร่ หรือเธอรุกเขาน้อยไป เขาเลยไม่รู้ตัวว่าเธออยากได้ ไม่สิ เขาเลยไม่รู้ตัว ว่าเธอชอบเขา!

"เย็นนี้ฉันขอเปลี่ยนแผนใหม่ ฉันไปกินข้าวบ้านเธอดีกว่า"

"บ้านฉัน?"

ศิริลักษณ์ทำหน้าเหลอหลา และทำการอธิบายให้เพื่อนสาวเข้าใจโดยทั่วกัน

"แต่พี่ชายฉันไม่ชอบให้พาใครเข้าบ้าน"

เรื่องนี้เป็นเรื่องที่อาจารย์หนุ่มห้ามโดยเด็ดขาด ห้ามพาเพื่อนหรือใครเข้ามาในพื้นที่ส่วนตัว พี่ของเธอเป็นคนที่มีโลกส่วนตัวสูง ไม่ชอบความวุ่นวาย ไม่ชอบให้คนที่ไม่รู้จักย่างกรายผ่านไปผ่านมา เรื่องนี้เป็นเรื่องที่พี่ชายของเธอย้ำนักย้ำหนา

"แต่เขาห้ามพาเข้าตอนเขาอยู่ไม่ใช่เหรอ เราก็เข้าไปตอนเขาไม่อยู่ไง"

คนพูดยิ้มร้าย แค่คำสั่งไม่เด็ดขาดแบบนั้น ไม่เห็นจำเป็นต้องสนใจ เธอรู้วิธีรับมือก็แล้วกัน

"พี่หนึ่งจะโกรธฉันน่ะสิ วิธีนี้ไม่โอเค"

ศิริลักษณ์คัดค้าน ใครจะไปเคยคิดล่ะ ว่าพี่ชายของเธอที่นิ่งๆ แบบนั้น ถ้าได้กริ้วขึ้นมา จะน่ากลัวปานไหน

"แต่ฉันเป็นเพื่อนรักของเธอนะยัยสอง เป็นเพื่อนที่รักมากๆ สนิทมากๆ อาจารย์ต้องเข้าใจ ว่าคนเราทุกคน ต้องมีเพื่อนเป็นธรรมดา"

"เธอจะให้ฉันขัดคำสั่งพี่หนึ่งหรอกเหรอ"

"ก็คนนี้เธอเลือกให้ฉันเองไม่ใช่เหรอ เลือกให้แล้ว ก็ต้องช่วยกันสิ หรือเธอจะปล่อยให้คนอื่นคาบพี่ชายเธอไป ส่วนสวยๆ อย่างฉัน ก็ต้องถูกผู้ชายหน้าใหม่แยกตัวไปอีกที เอางี้เหรอ"

ในเมื่ออีกคนเลือกที่จะเล่นไม้นั้น มีเหรอที่อีกคนจะหาทางปฎิเสธได้

รถหรูวิ่งเข้ามาในตัวบ้าน ในเวลาที่ช้ากว่าปกติค่อนข้างนาน วันนี้ที่มหาวิทยาลัยมีการประชุมสังสรรค์ จริงๆ เขาไม่ชอบงานประเภทนี้เท่าไหร่ ถ้าไม่ติดที่ว่า เนื้อหาที่จะต้องสนทนากัน เป็นเรื่องที่ต้องรับรู้ร่วมกัน เขาก็คงจะไม่มีทางไป อาจารย์หนุ่มมองว่า การประชุม ควรเกิดที่ห้องประชุมของมหาวิทยาลัยมากกว่าที่ไหนๆ แต่เขาก็มักจะได้ยินเหตุผล ที่ถูกหยิบยกขึ้นมาอ้าง ด้วยประโยคที่ว่า 'ไปเพื่อผ่อนคลาย' แบบนั้นอยู่ร่ำไป

ร่างสูงชะงักอยู่กับที่ เพราะทันทีที่ก้าวขาเข้ามาในบ้าน เขาก็เจอนักศึกษาคนหนึ่งยืนอยู่ ทั้งๆ ที่มันไม่ใช่ที่ๆ เธอควรมาอยู่

เขาหรี่ตามอง เหมือนจะคุ้นๆ ว่าเธอเป็นใคร แอลกอฮอล์ที่ดื่มลงไป ทำให้เขาเผลอสำรวจเรือนร่างของคนตรงหน้าอย่างไม่ได้ตั้งใจ

หุ่นมาตรฐานถือว่าใช้ได้ มีรูปมีร่าง เสื้อนักศึกษาที่เธอสวมใส่มันฟิตเสียจนรังดุมจะปริออกจากกันได้ แล้วมันก็แมตช์กับกระโปรงสั้นๆ ที่เธอสวมใส่ มันสั้นพอที่จะอวดเรียวขาขาวสวยให้ใครต่อใครหันมอง เขาเลื่อนสายตาไปหยุดที่ใบหน้างดงามนั่นใหม่ ใบหน้าใสๆ ถูกตบแต่งด้วยเครื่องสำอางพองาม และสิ่งที่เขาเห็นมากกว่านั้น คือเธอกำลังยิ้มยั่วเขาอยู่!

อาจารย์หนุ่มรีบสลัดความคิดของตัวเองออกไป เขารู้ตัวเสมอ เมื่อฤทธิ์แอลกอฮอล์เดือดพล่านในร่างกายเมื่อไหร่ อารมณ์หยาบแบบนี้มักจะถ่ายทอดออกมาอย่างเหนือการควบคุม เพราะเหตุนี้ เขาถึงเลี่ยงที่จะดื่มบรั่นดีเสมอมา แต่ทว่า ครั้งนี้เขาเลี่ยงการดื่มไม่ได้ แต่พอได้ดื่ม เขาก็จำเป็นต้องตั้งสติแล้วกลับบ้านโดยไว ไม่ยอมให้ความรู้สึกประเภทนั้นถ่ายทอดออกมาแต่อย่างใด

"พี่หนึ่งทานข้าวมารึยังคะ พอดีวันนี้เกมส์กับยัยสองช่วยกันทำอาหาร ตอนนี้โต๊ะพร้อมแล้วค่ะ เกมส์ช่วยถือกระเป๋านะคะ"

เธอถือวิสาสะเข้ามาใกล้ ก่อนที่มือเล็กจะแย่งกระเป๋าออกจากมือของเขาไป

"ศิริลักษณ์!"

เขาตะโกนเรียกแบบไม่มีปี่มีขลุ่ย ตาคมกวาดมองไปรอบๆ ตัวบ้าน เช่นเดียวกับการเดินหา

"ยัยสองขึ้นไปเข้าห้องน้ำที่บนห้องค่ะ"

เธอรีบเดินตามหลังเขา ไม่ทันได้ดูว่าเขาจะหยุดเดิน ร่างเล็กๆ เลยชนแผ่นหลังแกร่งเข้าเต็มๆ

"อ๊ะ..."

เนินเนื้อนุ่มๆ ที่สัมผัสกับแผ่นหลัง ทำให้คนโดนกระทำรู้สึกหงุดหงิดในใจ

"เป็นผู้หญิง ควรรักษาเนื้อรักษาตัวมากกว่านี้ไหม คิดจะเอาหน้าอกมาชนใครเล่นก็ได้รึไง"

อีกคนอ้าปากชะงักค้าง เธอตั้งใจจะขอโทษอย่างคนที่มีมารยาท แต่เขากลับตวาดใส่เธอฉอดๆ

"บ้านของฉันไม่ใช่ที่ที่ใครจะมาเดินเล่นได้ง่ายๆ ไม่มีธุระก็ออกไป"

ในเมื่อเขาเอาแต่แสดงท่าทีที่ผู้ชายไม่ควรแสดงออกใส่ผู้หญิงแบบนี้ เธอก็กล้าพอที่จะต่อปาก

คิดได้ไง ว่าเธอจะเอาหน้าอกไปชนใครเล่นง่ายๆ

"ไม่กลับหรอกค่ะ ยัยสองก็เคยไปกินข้าวที่ห้องเกมส์บ่อยๆ ทำไมเกมส์จะมากินข้าวที่บ้านยัยสองไม่ได้ จะกินให้เรียบเลย!"

เธอพูดจากำกวมอย่างจงใจ ก่อนจะใช้สายตาเพ่งมองไปที่ร่างอาจารย์หนุ่มแบบซึ่งๆ หน้า

ศรัณย์มองเพื่อนของน้องสาวอย่างไม่เชื่อสายตา เธอกล้าเฉียดตามองเป้ากางเกงของผู้ชาย อย่างหน้าไม่อายแบบนี้ได้ยังไง