อาจารย์คนนี้คือที่รักของฉัน

ความคิดบ้าๆ

หน้าสวยเชิดขึ้นเล็กน้อย เมื่อเห็นเขาจับจ้องไม่วางตา อาจารย์หนุ่มแสดงกิริยาไม่ไว้หน้า นั่นคือการเพ่งสายตามองสำรวจไปตามร่างกาย แต่เชื่อเถอะว่า จริงๆ แล้วศรัณย์ไม่ใช่คนแบบนั้น เขาไม่มีทางเหยียดหยามใครผ่านทางสายตา นอกจากกรณีที่อยู่ตรงหน้า

ที่นักศึกษาหน้าไม่อาย ตามมาอ่อยผู้ชายจนถึงที่บ้าน รู้ไปถึงไหน ก็คงจะอายไปถึงนั่น!

"หัวเราะทำไมคะ"

เสียงหัวเราะที่ถูกแค่นออกมา ทำให้เธอรีบตั้งคำถามกลับไปไวๆ ใบหน้าดูดี เผยรอยยิ้มที่มุมปากอย่างตั้งใจ จริงๆ หน้าของเขามันชวนให้หลงใหลจนเธอสามารถหุบปากลงไปได้ง่ายๆ ถ้าไม่ติดที่ว่า เขายิ้ม ในตอนที่เหยียดสายตามองมาที่เธอ

"ทำตัวให้สมกับที่พ่อแม่ส่งเสียมาเรียนดีกว่าไหม?"

"เกมส์ตั้งใจเรียนค่ะ พี่หนึ่งเป็นอาจารย์ พี่หนึ่งรู้ดีนี่คะ ว่าผลการเรียนของเกมส์เป็นแบบไหน ไม่เคยเหลวไหล และไม่เคยทำตัวออกนอกกรอบแต่อย่างใด"

"แล้วที่ทำอยู่นี่คืออะไร?"

เขาถามไว ไม่เถียงหรอก ว่าเพื่อนศิริลักษณ์คนนี้ ผลการเรียนอยู่ในเกณฑ์ดี แต่ที่ศรัณย์ไม่เข้าใจ หน้าตาอย่างเธอ สมควรตามตื้อผู้ชายอย่างนั้นหรอ

"หว่านเสน่ห์ใส่พี่หนึ่งอยู่มั้งคะ"

เธอยิ้มร่า วูบหนึ่ง ที่ความรู้สึกบางอย่างแทรกเข้ามา ยัยนักศึกษาหุ่นเอ็กซ์นี่ สนใจเขาอีกคนอย่างนั้นสิ แต่แค่แว๊บเดียวเขาก็สลัดความคิดนั้นทิ้งไป และเขาก็ยังยืนยันว่าเธอช่างหน้าไม่อาย เสียดายหน้าตา เสียดายผลการศึกษา เธอจะรู้ตัวไหมว่า ตัวเองกำลังทำอะไรลงไป

"ถ้าเสน่ห์ในตัวเธอมี เธอคงไม่ถูกไล่แบบนี้ถูกป่ะ"

"ถ้าอย่างเกมส์ไม่มีเสน่ห์ พี่หนึ่งก็คงจะเป็นเกย์แล้วล่ะค่ะ"

"เอาอะไรมาวัด ว่าฉันใช่ ฉันแค่รังเกียจผู้หญิงหน้าไม่อาย"

"ไม่จริงหรอกค่ะ"

นักศึกษาสาวตั้งใจขยับเข้าหา และเลือกจะพูดประโยคต่อมา

"ที่พยายามไล่ เพราะกลัวจะหวั่นไหวมากกว่า อย่างเกมส์ใครอยู่ใกล้ เป็นต้องหลงรักนะคะ เผื่อว่าพี่ไม่รู้"

เธอเขย่งปลายเท้า ขยับเข้าไปพูดใส่หน้า ในขณะที่เขาแค่นเสียงหัวเราะออกมา ผู้หญิงคนนี้ไปเอาความมั่นอกมั่นใจมาจากที่ไหน ศรัณย์เคยเจอผู้หญิงมามากหน้าหลายตา ส่วนมากคนที่เข้ามาหา จะมีท่าทีเอียงอายเสียมากกว่า และพอโดนเขาปฏิเสธซึ่งๆ หน้า พวกเธอเหล่านั้นก็จะเกิดความรู้สึกกระดากขึ้นมาบ้าง และที่ผ่านๆ มา ก็ไม่เห็นว่าจะมีใครใจกล้าแบบนี้

หรือเธอคิดว่า ตัวเองมีอภิสิทธิ์เหนือคนอื่น เพราะยัยสองยอมเปิดทางให้ หรือที่ผ่านมาเธอไม่เคยโดนผู้ชายปฏิเสธเลยก็เลยได้ใจ ถ้าอย่างนั้น เขาจะเป็นผู้ชายคนแรกให้ดู

"นี่คือมาเพื่ออ่อยใช่ไหม?"

"คงงั้นมั้งคะ"

เธอลอยหน้าลอยตาตอบ และไม่ยอมขยับใบหน้าออกไปไหน พอปลายเท้าของเธอหยุดเขย่ง ร่างเล็กๆ ก็แทบจะซุกอกเขาให้ได้

แต่แปลก ที่ครั้งนี้ ศรัณย์ไม่ยอมถอยกายออกห่าง เขาเฉียดตามองเจ้าของร่างบาง และนึกหาวิถีทาง ที่จะทำให้ยัยเด็กนี่ ออกไปจากบ้านของเขาเสียที

"ไม่สำเร็จหรอก เธอไม่ใช่สเปคฉัน"

"ไม่ใช่สเปค?"

รอยยิ้มแห่งความมั่นใจค่อยๆ หายไป เธอก้มมองตัวเองอย่างพิจารณา ก่อนจะเงยขึ้นมาสบตากับเขาใหม่

"สเปคที่ว่าเป็นแบบไหนเหรอคะ"

"ไม่ใจกล้าหน้าด้าน ไม่เข้าบ้านผู้ชายดึกๆ ดื่นๆ ไม่มีความคิดตื้นๆ ที่อยากได้ จนทำตัวไร้ค่า"

"สงสัยเราคงมองกันคนละมุมมั้งคะ เกมส์ไม่เคยทำตัวไร้ค่า ที่ทำแบบนี้ เพราะชอบหรอกค่ะ"

เธอเปิดเผยความรู้สึกออกมาง่ายๆ และจ้องตาเขาแบบไม่ละไปไหน

"บางที คนที่ไม่ใช่สเปคคนนี้ อาจจะทำให้พี่หนึ่งใจเต้นแรงขึ้นมาก็ได้"

"ฉันไม่ใช่คนใจง่าย"

"ลองดูไหมล่ะคะ"

เธอยิ้มท้าทาย แต่บอกไว้เลย ว่าไอ้การกระทำแบบนี้ ศรัณย์ไม่ได้ชอบใจ

"ให้เดา เธอก็คงจะไม่เคยถูกใครปฏิเสธเลยสินะ ถึงได้มั่นอกมั่นใจอะไรมากมาย"

อาจารย์หนุ่มมองไม่เห็น ว่ายัยนักศึกษาหุ่นเอ็กซ์นี่ มีดีตรงไหน นอกจากหน้าตาที่พอจะใช้ได้ เขาก็มองไม่เห็นความสำคัญที่ใครต่อใครจะต้องให้ความสนใจ ยั่วเก่งแบบนี้ ใครได้เป็นแฟน คงปวดหัวตาย

"หน้าแบบนี้ ผู้ชายที่ไหนจะกล้าปฏิเสธล่ะคะ"

กวิตายิ้มยั่วใส่ เชื่อเถอะ ผู้ชายร้อยทั้งร้อย ก็ชอบผู้หญิงสวยๆ ทั้งนั้น อาจารย์ศรัณย์ก็คงจะเหมือนๆ กัน เธอเชื่อของเธอแบบนั้น

"ฉันนี่แหละ จะเป็นคนแรกเอง"

เขาเกรี้ยวกราดใส่ แต่อีกคนกลับยิ้มหน้าบานไม่ทุกข์ไม่ร้อนอะไร

"คนแรก ครั้งแรก เกมส์ยกให้พี่หนึ่งเลยค่ะ"

อาจารย์หนุ่มกัดฟันกรอดไม่พอใจ ผิดเอง ที่เขาใช้คำพูดผิดไป แค่จะบอกว่า เขาจะเป็นคนแรกที่กล้าปฏิเสธผู้หญิงไร้ยางอาย ไม่ได้หมายความน่าเกลียดอะไรแบบนั้นสักนิดเลย

สักวันเถอะ เห็นทีเขาจะอดไม่ได้ คงต้องเพิ่มแผนการสอนใหม่ ย้ำสอนเรื่องประเพณีอันดีงามของไทย ให้นักศึกษาพวกนี้ รู้จักรักนวลสงวนตัวเห็นจะดี!

"กลับมาแล้วเหรอคะ"

ศิริลักษณ์ทำทีเป็นพึ่งก้าวขาลงจากบันไดมา หลังจากที่กะระยะเวลา ให้เพื่อนได้คุยกับพี่ชายพอหอมปากหอมคอ

"ยัยสองมาพอดี ไปกินข้าวกันค่ะ"

กวิตาทำเรื่องที่ศรัณย์ไม่ทันได้นึกคิด นั่นคือการคว้าแขนของเขาไปกอดเอาไว้ แขนแข็งแรงเลยเฉียดกับเนินเนื้อภูเขาไฟทรงใหญ่ที่ล่อตาล่อใจแบบไม่ได้ตั้งใจ

ในเมื่อเขาก็เป็นผู้ชาย การถึงเนื้อถึงตัวแบบนี้ คิดว่าเขาจะไม่มีปฏิกิริยาอะไรเลยรึไง

"ฉันไม่ได้หมายความว่าแบบนั้น ฉันแค่พูดไม่ทันได้จบ"

มือนิ่มของอาจารย์หนุ่มคว้าหมับที่มือขาวผ่องของอีกคนเอาไว้

"ไม่ต้องพูดอะไรหรอกค่ะ เป็นอันว่า รู้กัน"

เธอรวบรัดมัดมือชกง่ายๆ ก่อนจะออกแรงดึงแขนอาจารย์หนุ่มไปที่โต๊ะอาหารโดยไว

"ฉันไม่ได้รู้กัน หรืออะไรกับเธอทั้งนั้น"

เขารีบปฏิเสธ และใช้น้ำเสียงที่เบาแทบกระซิบ เพราะไม่อยากให้คนเป็นน้องได้ยิน

"อะไรนะคะ"

ร่างเล็กกว่าหยุดก้าวขาเสียง่ายๆ เธอเอียงศีรษะไปแนบอกของเขาอย่างตั้งใจ เช่นเดียวกับกลิ่นอ่อนๆ ของกายสาว ที่ลอยเข้ามาปะทะจมูกอาจารย์หนุ่มจังๆ

ศรัณย์เผลอนิ่งงันอย่างไม่ได้ตั้งใจ เธอชิดกับเขาจนตัวติดกันเลยก็ว่าได้ จู่ๆ ก็นึกคิด ขนาดจมูกเขาไม่ได้ชิดกับส่วนไหนของกายสาว กลิ่นของเธอยังกวนใจเขาได้ขนาดนี้ ถ้าได้สัมผัสกับแก้มนุ่มๆ นั่น เห็นทีว่าจะดี

หลายวินาทีที่อารมณ์แบบนั้นแทรกเข้ามา ก่อนที่เขาจะสลัดความคิดบ้าๆ และส่ายศีรษะไปมา สาบานเถอะว่า เขาจะไม่มีทางแตะเครื่องดื่มที่มีดีกรีนั่นอีกเด็ดขาด