อาจารย์คนนี้คือที่รักของฉัน

อุดมคติ(ที่ท้าทาย)

คิ้วหนาขมวดเข้าหากัน เสมือนกับสิ่งที่อยู่ตรงหน้านั้น แปลกประหลาดอะไรซะมากมาย สายตาคมเหยียดมองเธอตั้งแต่หัวจดเท้า ก่อนจะวกขึ้นมาหยุดที่ใบหน้าใหม่ เขาไม่ได้ยิ้มตอบ แบบที่เธอกำลังยิ้มให้ จากนั้นปากเรียวก็ขยับถาม โดยใช้น้ำเสียงติดความรำคาญ

"อะไร"

คนถูกจ้องเกิดอาการเกร็งตัวขึ้นมาง่ายๆ นอกจากเขาจะมีใบหน้าที่ชวนหลงใหล ตาคมๆ ของเขาก็สามารถทำให้เธอละลายได้ง่ายๆ จริงๆ เธอเคยเรียนกับอาจารย์คนนี้มาแทบนับครั้งไม่ได้ แต่เธอกลับไม่เคยให้ความสนใจ มากไปกว่าลูกศิษย์กับอาจารย์ เขาอยู่สูงจนเกินกว่าเธอจะคิดจะฝัน นอกจากอาจารย์คนนี้จะมีน้องสาวเป็นขวากหนาม คอยขวางกั้นบรรดาหญิงๆ แล้ว ตัวของเขาเองก็คืออุปสรรคชิ้นใหญ่ เพราะเขาไม่เคยเปิดโอกาสให้ใครง่ายๆ

เธอคือคนแรก ที่ยัยสองยินยอมเปิดทางให้ และอุปสรรคของอาจารย์คนนี้ เธอคิดว่าตัวเองมีดีมากพอที่จะก้าวข้ามไปได้

"อะไร"

เสียงห้วนถามขึ้นใหม่ แววตาหงุดหงิดจงใจถ่ายทอดเพื่อให้อีกคนสัมผัสได้ แต่เหมือนเธอจะไม่สนใจ

"เกมส์เพื่อนยัยสองไงคะ พี่หนึ่งจำได้ใช่ไหม"

คนที่โดนทักไม่ยอมหลบตาไปไหน และเลือกที่จะไม่พูดอะไรอย่างเดิม

"ที่ไปส่งยัยสองเมื่อวานไงคะ"

"แล้วยังไง?"

คนถามเลิกคิ้วสงสัย ไม่แปลก ที่ใครต่อใครพยายามจะหาเรื่องวุ่นวายมาคุยกับเขาอยู่ร่ำไป แต่ความเป็นจริงแล้ว เขาไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องในหัวข้อที่พวกเธอๆ ชวนคุยแต่อย่างใด และเขาก็อยากจะรู้ ว่าผู้หญิงคนนี้มีดีอะไร ทำไมน้องสาวของเขาถึงเปิดโอกาสให้เธอเข้าหาเขาง่ายๆ ทั้งๆ ที่ความจริงแล้ว ยัยสองน้องสาวของเขาไม่เคยเปิดโอกาสแบบนี้ให้ใคร

"เกมส์มาขออนุญาตพี่หนึ่ง พายัยสองไปกินข้าวที่บ้านค่ะ"

เธอโชว์ยิ้มกว้าง และยังเลือกที่จะยืนขวางเขาเอาไว้ ลานจอดรถ คนไม่ค่อยเพ่นพ่านสักเท่าไหร่ เธอคิดว่ามันคงไม่น่าเกลียดอะไร เพราะเธอไม่ได้แสดงออกต่อหน้าใคร

"ไปคุยกันเอง"

"แต่พี่หนึ่งเป็นผู้ปกครองไงคะ เกมส์เป็นคนชวน เกมส์เลยมาขออนุญาตให้ ถ้าครั้งนี้ยัยสองกลับช้า พี่หนึ่งโทรตามได้เลยค่ะ"

เธอยื่นกระดาษสีขาวเล็กๆ ไปให้ ตาคมเหยียดมองอย่างสนใจ ก่อนที่เขาจะเห็นตัวเลขอารบิกสิบตัวอยู่ในนั้น

"แจกเบอร์?"

เขาเอ่ยเสียงเรียบ และพิจารณานักศึกษาที่ยืนเบื้องหน้าใหม่

"เอาเวลาไปสนใจการเรียนดีกว่าไหม ทำตัวแบบนี้ อนาคตจะเป็นแม่พิมพ์ของชาติได้ยังไง"

น้ำเสียงของเขาติดความไม่พอใจ แต่อีกคนกลับไม่สลดแต่อย่างใด

"เกมส์ตั้งใจเรียนนะคะ ตั้งใจพอๆ กับยัยสอง หรือถ้าพี่หนึ่งคิดว่า เกมส์มีอะไรที่ด้อยไป หรือควรปรับปรุงเพื่อให้เหมาะแก่การเป็นครูตรงจุดไหน พี่หนึ่งพอจะมีเวลาแนะนำไหมคะ"

เกิดมาเธอเคยให้ท่าผู้ชายขนาดนี้ซะที่ไหนล่ะ นี่เขาคือคนแรกเลยนะ ทำไมต้องเหยียดสายตามองกันแบบนั้นด้วยล่ะ

ถ้าไม่เห็นว่าเพอร์เฟคจนไร้ข้อตำหนิ เธอไม่ตื้อขนาดนี้นะบอกเลย

"จะให้แนะนำอย่างนั้นเหรอ?"

นักศึกษาสาวรีบพยักหน้า อย่างกวิตาน่ะเหรอ จะถูกผู้ชายปฏิเสธง่ายๆ อาจารย์หนึ่งที่แสนดีของยัยสอง ก็คงจะเป็นอย่างผู้ชายพวกๆ นั้น ไม่มีทางจะปฏิเสธเธอได้ เธอมั่นใจ!

รอยยิ้มละมุนละไมปรากฎแก่ใบหน้า เชื่อเถอะว่ารอยยิ้มของกวิตาสามารถมัดใจบุรุษเพศได้ เธอค่อนข้างมั่นใจ และเวลาเพียงไม่กี่วัน พี่ชายของยัยสอง จะต้องเป็นคนของเธออย่างแน่นอน!

"ควรเอาเวลาไปตั้งใจเรียน ไม่ใช่เขียนเบอร์แจกใครไปทั่ว เธอเป็นนักศึกษา ไม่ใช่พนักงานแจกโบรชัวร์"

อาจารย์หนุ่มส่ายหน้าอย่างเอือมระอา เมื่อไหร่นักศึกษาพวกนี้จะเข้าใจสักที ว่าพวกเธอมาที่นี่เพื่อศึกษา เพื่ออนาคตที่ดีในวันข้างหน้า ไม่ใช่ใส่ชุดนักศึกษาสั้นๆ เน้นรัดเปี๊ยะ แล้วเทียวเดินไปเดินมา หรือเอาแต่มองหา ว่าที่สามี!

คนที่ฟังกัดฟันกรอดพร้อมกับหันมองตามแผ่นหลัง หน้าสวยนิ่งงัน แต่ทว่าข้างในกับสั่นเร่าๆ

เขาก็ปฏิเสธแบบซึ่งๆ หน้า แต่มันกลับท้าทายให้เธออยากได้

ไม่สนใครง่ายๆ ไม่ชายตาแลใครมั่วๆ งั้นเหรอ เดี๋ยวเธอจะล้มกระดานที่เขามาดมั่นในอุดมคติให้ดู แล้วมาคอยดูกัน ว่ากี่วัน สิ่งที่เขามาดมั่นจะเปลี่ยนไป!

เขาจะต้องสนใจเธอ และชายตาแลแค่เธอ คอยดู!