PART ดาวิกา
ก๊อก ๆ
ฉันหันหน้าไปสบมองที่ประตูบ้านพักของตัวเองก่อนจะเกิดเป็นความสงสัยขึ้นมาในทันใด เพราะไม่แน่ใจว่าใครกันแน่ที่มาหากัน
ข้อเท้าที่บวมเป่งของฉันในตอนนี้มันทำให้ฉันต้องคิดและตัดสินใจ ก่อนท้ายที่สุดแล้วฉันจะส่งเสียงตอบกลับไปเพราะตอนนี้ตัวเองไม่สามารถที่จะลุกเดินเหินได้สะดวกอย่างที่ใจหวัง
“เข้ามาได้เลยค่ะ ไม่ได้ล็อคประตู”
“งั้นขออนุญาตนะคะ” เสียงตอบรับจากภายนอกพาลให้รอยยิ้มของฉันประดับอยู่ที่มุมปากเพราะจำได้ดีว่ามันเป็นเสียงของใคร
นับจากที่รัตติกาลจากออกไปมันก็ผ่านไปแค่ประมาณหนึ่งชั่วโมงที่ผ่านมาก็เพียงเท่านั้น ฉันไม่แน่ใจว่าเธอมาหากันเพราะเหตุอันใดกันแน่ แต่มันทำให้หัวใจของฉันดวงนี้ฟูฟ่องขึ้นมาอย่างมีความสุขเพราะคิดไปเองฝ่ายเดียวแล้วว่าเธออาจจะมาเพราะความเป็นห่วง...หรืออาจจะมาเพราะความคิดถึง
ร่างสูงโปร่งที่ฉันหลงรักตั้งแต่แรกเห็นเดินเข้ามาอย่างระมัดระวังก่อนที่เธอจะสบมองใ
