ตอนนี้ฉันกำลังปั่นจักรยาน โดยที่ด้านหลังของฉันมีดาวิกาที่ซ้อนท้ายอยู่ เหตุผลเพราะข้อเท้าของเจ้าหล่อนช้ำจนบวมเป่งมาก และฉันคิดว่าเธอน่าจะปั่นกลับไปเองไม่ไหวแน่ ๆ
ผลสุดท้ายคือบุหลันจะต้องเป็นฝ่ายที่ปั่นจักรยานกลับเองคนเดียว ซึ่งฉันก็ยังรู้สึกเป็นห่วงอยู่แม้จะรู้ว่าเธอไม่ใช่เด็ก ๆ หัดปั่นจักรยานสองล้อแล้วก็ตาม และฉันก็ปั่นตามเธออยู่ห่าง ๆ ไม่ได้ละจากไปไหน
เราเดินทางกลับมายังที่พักของดาวิกาซึ่งอยู่บ้านข้าง ๆ กับบ้านพักที่ฉันอาศัยอยู่กับบุหลัน ก่อนจะพยุงร่างของเจ้าหล่อนเข้าไปภายในบ้านโดยมีบุหลันเดินตามหลังถือข้าวของของดาวิกาอยู่ไม่ห่าง
แต่ฉันสังเกตมาได้สักพักแล้วว่าบุหลันเงียบไปเลย ดูไม่ร่าเริง ไม่ดีใจเหมือนกับที่เจ้าตัวมักจะทำกับฉันอยู่เป็นประจำเสมอ แถมยังชอบมองมาที่ฉันกับดาวิกาด้วยสายตาเศร้า ๆ แปลก ๆ อีกด้วย
“ส่งแค่นี้ก็พอแล้วค่ะ เดี๋ยวดาวจัดการตัวเองต่อเอง” เจ้าหล่อนยกยิ้มออกมาให้พวกเราไ
