“ไม่ต้อง!” อวดดี ฐานทัพคิดอย่างโมโห เขาตวาดเสียงดังให้กับคนที่ตั้งใจจะก้มลงไปเก็บกะละมัง ชายหนุ่มก้มลงหยิบกะละมังเจ้าปัญหาเอาไปวางไว้บนเคาเตอร์เสียเอง แล้วหันมาส่งสายตาดุให้คนอวดดีอีกครั้ง
“ออกไปใส่เสื้อผ้าข้างนอก” วงแขนแข็งแรงช้อนอุ้มเอาร่างไร้เรี่ยวแรงขึ้นแนบอก ดวงตาคมดุก้มลงมาสานสบกับคนในอ้อมอก พวงดอกแก้วหน้าม่อย หลุบตาลงไม่กล้ามองหน้าเขา
“คุณนี่ดื้อจริงๆนะดอกแก้ว ดื้อด้าน อวดดีในเรื่องที่ไม่ควรอวดดี” คนถูกกล่าวหาเม้มปากแน่น ไม่เคยมีใครมาว่าเธอแบบนี้สักที แล้วเธอก็ไม่ได้เป็นแบบที่เขาว่าด้วย แค่เธอไม่ยอมให้เขาใส่ชุดชั้นในให้เนี่ยนะ เขาถึงกับต้องมากล่าวหากันแบบนี้ด้วยเหรอ ทีตัวเองล่ะ จอมบงการเอาแต่ใจ ที่เธอต้องอยู่ในสภาพช่วยเหลือตัวเองแทบไม่ได้เลยแบบนี้ก็เพราะเขาไม่ใช่เหรอ
“เสร็จแล้ว ไปกินข้าว จะได้กินยาแล้วมาพักผ่อน”
“ขอบคุณค่ะ” เธอเอ่ยออกมาด้วยเสียงเบาหวิว เจ็บคอไม่อยากพูดแต่ก็ต้อ
