ล่าหัวใจนายอัศวิน

หนูเป็นลูกพ่อนะ

ล่าหัวใจนายอัศวิน

ผ้ายับที่พับไว้ เขียน

บทที่ 2

สวัสดีฉันชื่อกล้วยไม้พ่อชื่อช้าง บ้านฉันชอบกล้วยไม้กันมาตั้งแต่รุ่นปู่ ที่บ้านก็เลยทำฟาร์มกล้วยไม้แถมยังเอามาตั้งเป็นชื่อลูกอีก อยากชื่อเท่ๆ แบบพี่เคลียร์ลูกพี่ลูกน้องกันก็ไม่ได้ ตอนนี้ฉันอยู่ ม.6 กำลังจะเข้ามหาลัย นี่ก็ว่าจะไปเรียนที่มอเดียวกับพี่เคลียร์ แต่ติดที่ว่าถ้าพักที่เดียวกัน ฉันคงต้องกระชับมิตรกับไอ้โรคจิตเพื่อนพี่เคลียร์นั่นอะ วันนี้พ่อก็ให้พาเค้าไปถ่ายรูปดอกผักตบชวาในคลอง แล้วก็บัว ดอกหญ้า ต้นไม้ ป่า เขา ลำเนาไพร ก็อย่างว่าคนในเมือง มีอะไรสวยอ่ะดอกผักตบอะเอ้อออออ

-บ้านป้าวัน-

ฉันมารอเป็นนานสองนานก็ยังไม่เสร็จสักที ลีลาจริง

“เพื่อนพี่แอบหลับหรือป่าวพี่เคลียร์ ช้าจัง”

ฉันบ่นกับพี่เคลียร์อยากไปแล้วก็ชักช้าลีลา

“ มันจะไปถ่ายรูปก็เตรียมของเยอะหน่อย”

พี่เคลียร์แก้ตัวให้เพื่อย

“เอาลงเรือไปเยอะๆ ได้จมกันพอดี”

ฉันบ่นต่อ เคยนั่งเรือมั้ยเนี่ย ไม่ใช่พาฉันไปเรือคว่ำจมน้ำตายฉันไม่ช่วยหรอกนะ

“เฮ้ยๆ เตือนไว้ก่อนนะเว้ย กล้องไอ้เลโอเนี่ย หลายหมื่นนะเว้ย ไปทำของเขาพัง กล้วยไม้ลุงช้างเนี่ยไม่เหลือเลยนะ”

พี่เคลียร์โวยลั่น

“ อะไรอะพี่เคลียร์ ไม้ไม่ไปละ”

มันแพงขนาดนั้นฉันไม่เสี่ยงดีกว่า พูดจบฉันก็หันหลังเตรียมเดินกลับ

“ เฮ้ยๆ ใจเย็นดิ”

พี่เคลียร์โดดมาคว้าแขนฉันไว้

“ลุงช้างสั่งแล้วก็ทำไปเหอะ เนี่ยถ้าทำดีอยากให้มันถ่ายรูปไปติดพอร์ตฟอริโอให้ก็ขอมันได้เลย มันถ่ายรูปสวยนะ”

“ได้หรอ”

แบบนี้ค่อยน่าสนใจหน่อย

“ไอ้เลโอมันใจดีนะ แต่…”

พี่เคลียก้มลงมากระซิบ

”ปากหมาไปหน่อย”

ไอ้โรคจิตนั่นเดินมาพอดี พวกเรานี่แยกออกจากกันแทบไม่ทัน

“นินทากูรึไง”

ไอ้พี่เลโอโรคจิตถามพร้อมกับเดินเข้ามาหาพวกเรา

“ป่าววววว”

พี่เคลียร์ก็ตอบซะเนียนเลยเสียงสู๊งงงงง

“ จะไปได้รึยังมารอแต่เช้าละ”

ฉันเท้าเอวถามคนตรงหน้าที่ยืนสะพายกระเป๋าเก๊กอเกือบหล่อยู่ตรงหน้า

“ก็นำไปดิ“

ฉันเดินนำมาที่ศาลาริมน้ำหลังบ้านพี่เคลียร์ ฉันเป็นคนลงเรือก่อนแล้วหมอนั่นก็ตามลงมา

“อะนี่ไม้พาย”

หมอนั่นมองไม้พายหน้านิ่งๆ แล้วเงยขึ้นมามองหน้าฉัน

”เอ้าเฮ้ย รับไปสิ มองอะไรล่ะ”

”พายไม่เป็น”

แน่ะ!!! ตอบมาหน้าตาเฉย จะกินแรงกันนี่หว่า

”พายไม่เป็น !!? โตจนป่านนี้พายเรือไม่เป็น ฉันพายเป็นตั้งแต่ ป.5 โน่น โกหกปะเนี่ย จะกินแรงกันใช่มั้ย !!!”

”จะโกหกทำไมล่ะ พายไม่เป็น”

“พาย!!! ไม่เป็นก็ไม่ต้องไป”

รู้จักไอ้ไม้น้อยไปซะแล้ว ฉันเตรียมขึ้นจากเรือ แต่ก็ต้องชะงักเพราะแสงวาววับจากแผ่นธนบัตรสีเทากระทบกับแดดอ่อนๆ สะท้อนเข้าตา

“1000 บาทสำหรับค่าพาทัวร์ในหมู่บ้านวันนี้”

ฉันรีบเอื้อมมือไปคว้าแต่ไม่ทัน ไอ้เจ้าของเงินมันดึงกลับไปก่อน

”อย่าลีลาได้ไหม”

ฉันร้องว่า

”หลังเสร็จงานจะจ่ายทันที”

หนอยยยยลูกไม้เยอะนักนะ

”งั้นก็จ่ายมัดจำมาก่อน”

ไม่ได้หรอกเกิดมันตุกติกขึ้นมาล่ะ นี่กล้วยไม้ไม้นะเว้ยไม่ใช่จะหลอกกันง่ายๆ นายเลโอล้วงมือเข้าไปใยกระเป๋ากางเกงก่อนจะยื่นเงินมัดจำให้ฉัน

“อะไร!!!”

“ เงินมัดจำไง”

ดูมัน ดูมันนนนนน ตอบมาหน้าตาเฉย

“ค่าแรง 1000 มัด 20!!!”

ใช่สีเขียวอี๋กระแทกเข้าหน้า จะบ้าเรอะสัก 100 ก็ยังดีมั้ง

“จะเอาไม่เอา”

นายนั่นพูดแล้วก็ทำท่าจะเก็บเงิน

“เห้ยๆๆๆ จะ จะ ใจเย็นดิพี่”

ฉันพูดพร้อมกับเอื้อมไปหยิบแบงค์ 20 มา เอาๆ ไปก่อน

“เสร็จงานอย่าลืมนะ”

ฉันพูดพร้อมกับยิ้มหวานนนน ใจดีสู้เสือไปก่อนเดี๋ยวอดหมด

ฉันพายเรือพาคุณพี่ช่างภาพหาถ่ายตั้งแต่สากกระเบือยันเรือผุๆ ริมคลอง แวะจุกแวะจิก ดีที่แดดไม่ร้อนอากาศดีด้วย

“ อยู่เฉยๆ นะ”

อยู่ดีๆ มาบอกให้อยู่เฉยๆ ตกใจดิ

“อะไร”

“อย่าขยับ”

เอ้า อยู่ดีดีก็บอกให้ฉันอยู่เฉยๆ

แชะ

“ ถ่ายอะไร”

พอได้ยินเสียงชัตเตอร์ฉันก็รีบถามทันที

“ก็บอกให้อยู่เฉยๆ แล้วไม่ต้องมองกล้อง มองไปทางโน้นโน่น หุบปากด้วย”

นายเลโอชี้มือสั่ง เออเอาวะ 1000 ไอ้ไม้ท่องไว้ 1000

”โอเค”

”ถ่ายไรอะ”

“เมื่อกี้ผีเสื้อมันมาเกาะหัวเธอน่ะ พี่เลยถ่ายแสงมันสวยพอดี”

ก็นึกว่าอะไร บอกดีดีแต่แรกก็จบแล้วมะ

“ สระผมบ้างนะ คงเค็มอะ มันถึงมาเกาะ”

นั่นไง !!! ปากหมาจริงๆ ด้วย มันว่าพร้อมกับทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้หันไปถ่ายนกถ่ายไม่ต่อ 1000 ไม้ 1000!!! หู่ววววใจเย็นๆ

พายเรือกันจนพอใจก็พายกลับเล่นเอาฉันแขนแทบเดี้ยง ก็พายอยู่คนเดียวเฮ้อ

“ อะ นี่ค่าจ้าง”

หมอนั่นยืนแบงค์พันให้ฉัน ปน่นอนสินี่รีบคว้าแบบทันทีเลยจ้า

“โอกาสหน้าเชิญใหม่นะคะ”

“ไม่เอาอะแพง คราวหน้าพายเองดีกว่า”

ไหนบอกพายเรือไม่เป็นไง นี่มันหลอกกันนี่หว่า !!! หึ้ยยยยย

“ นี่!!! ไหนบอกพายเรือไม่เป็นไง”

“ อ่าวหรอ พูดงั้นหรอ สงสัยเมาเรือ”

มันพูดพร้อมกับหัวเราะเบาๆ แล้วเดินถือกล้องผ่านหน้าฉันไป

“ แบบนี้มันกินแรงกันนิ”

“กินแรงอะไร เงินก็จ่ายแล้วนี่”

เออนั่นดิ แต่..

“ ไม่รู้อะ แล้ว...มาโกหกว่าพายไม่เป็นทำไม”

“ นี่พี่ก็จ่ายเงินให้เราไปแล้วจะอะไรอีก”

“ เห็นฉันเป็นคนหน้าเงินหรอฮะ!!!”

“ ไม่ใช่คนหน้าเงิน งั้นน... เอาคืนมา”

เห้ยๆๆ เงินฉันนน อิเลโอเอามือมาล้วงกระเป๋ากางเองฉันแย่งเงินค่าแรงไปต่อหน้าต่อตา ไม่ได้นะเว้ย ฉันพายเรือแทบตาย

“ เอาเงินฉันคืนมานะ”

โอ้ยยยยยทำไมมันสูงอย่างงี้วะ ฉันพยายามกระโดดแย่งเงินของตัวเอง แต่ด้วยความสูงที่ต่างกันมาก กระโดดยังไงก็ไม่ถึงสักที ก็ไอ้บ้านั่นมันดันชูมือสุดแขนเลย

“ เอาเงินฉันคืนมานะ”

“ ไหนบอกไม่น่าเงินไง ไม่หน้าเงินก็พายให้ฟรีดิ”

“ ได้ไงอ่ะ พายไปตั้งไกล พายไปพายกลับ พายอยู่คนเดียว พายจนปวดแขน”

ฉันพยายามกระโดดแย่ง จนในที่สุดก็เกิดแสงสว่างในสมอง ฉันกระโดดขึ้นไปขี่หลังไอ้คนขี้โกง เอาขาสองข้างพันรอบเอวมันแล้วพยายามดึงแขนลงมา

“ ทำอะไรกันน่ะ”

เสียงคุ้นๆ เห้ยยยย พ่อ ฉันรีบกระโดดลงมายืนตั้งหลัก ดีล่ะจะฟ้องพ่อ เหอะๆ

“ พ่อไอ้บ้านี่มันเอาเงินไม้ไปอะ”

“ เงินอะไร”

“ นั่นไงพ่อแบงค์พันในมือมันอะ”

ฉันกอดแขนพ่อ ชี้ใหม่พ่อดูที่มือมัน พร้อมกับทำเสียงออดอ้อนให้พ่อช่วย พ่อเห็นหน้าหมอนั่นแล้วมันอดขำไม่ได้เลยหลบหลังพ่อแล้วแลบลิ้นหลอก โอ้ยยยสะใจ

“ ไม้ไปเอาเงินมาจากไหน พ่อว่าพ่อยังไม่ได้ให้ตังเรานะ”

“ เงินค่าจ้างพายเรือน่ะครับ พอดีผม จ้างน้องเขาให้พายเรือพาผมไปถ่ายรูป”

“ โอ้ย ไม่ต้องหรอกครับ ไอ้ไม้ หนูไปเอาเงินพี่เค้าทำไมตั้งเยอะแยะขนาดนี้”

อ่าวพ่อ นี่ลูกนะ

“ เก็บไว้เถอะ พอดีลุงมีเรื่องจะขอให้ช่วยสักหน่อย”

“ ได้ครับ จะให้ผมช่วยอะไร”

“พ่ออออออ”

“อะไรคนโตเค้าจะคุยกัน เอ้อออไม้นี่”

“ พ่อไม้พาย...”

“ ไอ้ไม้”

ง่าาาพ่อดุไม้ทำไม

“เดี๋ยวไปคุยกันในบ้านดีกว่ามั้ยครับตรงนี้ร้อน แมลงเยอด้วย”

“เออดีดี ไปๆ”

ฉันยังเกาะแขนพ่อแน่น แต่พ่อแกะมือฉันออกแบบไม่สนใจใยดี เหนื่อยฟรี พ่อเทอีก ไรว้า

“ขอบคุณนะครับ น้องไม้เนี่ยเป็นคนน้ำใจงามจริงๆ”

ไอ้ขี้โกงก้มลงมากระซิบที่ข้างหูฉัน หนอยยยยรู้จักไอ้ไม้น้อยไปโว้ย ครั้งนี้ฝากไว้ก่อน หึ้ยยยยยย