หงส์ไม่เคยเห็นพี่เลโอใจร้ายขนาดนี้เลย
1280 คำ
ล่าหัวใจนายอัศวิน
ผ้ายับที่พับไว้ เขียน
บทที่ 7
•Part.เลโอ Talk•
ผมรีบกลับจากบ้านไอ้เคลียร์ที่ต่างจังหวัด แล้วรีบตรงมาที่บ้านทันที หงส์โทรบอกผมว่าน้าดาตกเตียง อาการไม่ค่อยดีนัก พอรู้เรื่องผมก็รีบขอตัวกลับบ้าน แต่เพราะทุกคนเองก็ไม่มีรถกลับ แล้วก็เห้นว่าเที่ยวกันจนพอแล้ว เลยจะกลับพร้อมกันทีเดียวเลย
“หงส์น้าดาเป็นไงบ้าง” เมื่อเข้ามาถึงผมเห็นหงส์ยืนรอผมอยู่แล้ว หงส์คือน้องสาวต่างแม่แต่ว่าแม่ของหงส์ก็เป็นน้องของแม่ผม เรื่องมันบัดซบจนผมไม่อยากพูดถึงความสัมพันธ์ในครอบครัวตัวเองนัก
“ไม่เป็นไรมากแล้ว แต่ช้ำบางจุด ดีที่พี่มุกดามาเจอก่อนไม่งั้นคงแย่” ยัยมุกดาเหรอ เผลอๆ นี่อาจจะเป็นผลงานของแม่นั่นก็ได้ ผมเข้าไปคุยกับน้าดาอยู่สักพัก พอถึงเวลาพักผ่อนของท่าน ผมก็ตรงไปที่บ้านเล็กทันทีตั้งใจจะไปหักคอยัยนั่นไม่อยู่แป็บเดียวก่อเรื่องจนได้ แต่หงส์วิ่งตามมาคว้าผมไว้ซะก่อน
“พี่เลโอจะไปไหน” หงส์รีบคว้าแขนผมเอาไว้ เพราะคงจะรู้ว่าผมกำลังโมโห และน่าจะรู้ด้วยว่าผมกำลังจะไปไหน
“พี่จะไปถามยัยนั่นไง ว่ามันทำอะไรน้าดา” เป็นผีมือยัยผู้หญิงหน้าเลือดนั่นนแน่ ๆ ไม่มีทางเป้นคนอื่นไปได้หรอก มันก็คิดจะทำทุกทางนั่นแหละที่จะทำให้ตัวเองได้สมบัติเงินทองของพ่อ
“พี่เลโอใจเย็นก่อนนะ ไม่ใช่ฝีมือพี่มุกดาหรอก”
หงส์กำมือผมแน่นในตาจ้องมองผมอย่างวิงวอน
“ไม่ใช่ยัยนั่นแล้วจะใคร คนที่อยู่ตรงนั้นตอนน้าดาตกเตียงมีใคร ก็มีแค่ยัยมุกดานั่นไม่ใช่หรอ”
หงส์มองหน้าผม มือก็ยังคงฉุดยื้อแย่งดึงแขนผมไว้ไม่ปล่อย แต่สักพักหงส์ก็หยุดคิดตามที่ผมพูด ผมเลยอาศัยจังหวะนี้เดินต่อไปจนถึงในครัว กลิ่นกะทิอบเทียนหอมฟุ้งเชียวนะ เนียนจริงๆ ทำเป็นไม่รู้ร้อนรู้หนาว
“ หน้าเธอกับถนนเนี่ยอะไนมันด้านกว่ากันนะ”
ยัยมุกดาวางทัพพีลงอย่างแรงแล้วหันมาทำหน้านิ่วคิ้วขมวดใส่ผม
“อะไรของคุณอีก มาถึงก็มาด่าฉันเลย”
“ทำเป็นหน้าซื่อตาใส เธอนี่มันแสดงเก่งจริงๆ เธอทำอะไรน้าดาล่ะห๊ะ!!”
ผมเดินตรงข้าไปชี้หน้ายัยมุกดาในระยะประชิดตัว แต่เจ้าตัวไม่มีทีท่าว่าจะกลัวผมแม้แต่น้อย
“นึกว่าเรื่องอะไร”
“นอกจากเรื่องนี้แล้วยังมีเรื่องอื่นอีกหรือไง”
ยัยมุกดาหันกลับไปวุ่นกับการทำขนมต่อปล่อยให้ผมยืนโมโหเป็นคนบ้าอย่างไม่สะทกสะท้าน
เพล้ง!!!
ผมแย่งจารจากมือยัยมุกดามาทุ่มลงพื้น แต่ถือว่าได้ผลมันก็พอจะยั่วโมโหให้แม่นั่นหันมาคุยกันต่อได้
“ไม่มีมารยาท”
“มี แต่ให้กับแค่คนที่อยากจะให้”
ดวงตาที่เคยใสซื่อฉายให้เห็นรังสีอำมหิต ยัยนั่นจ้องผมอย่างอาฆาต คิดไว้ไม่มีผิดนี่มันงูพิษตัวเป็นๆ เลย
“คุณนี่มันเหมือนอย่างที่คุณท่านพูดไว้ไม่มีผิด เด็กมีปม ชอบทำตัวเรียกร้องความสนใจ ขาดความอบอุ่น ไม่มีใครรัก”
“หุบปากเน่าๆ ของเธอไปเลย ตัวเองดีนักนี่ หอบผ้าหอบผ่อนมาอยู่บ้านผู้ชาย มาทำให้เมียเค้าต้องล้มป่วย แล้วรอแย่งทะเบียนสมรส มันทุเรส”
เพี้ยะ ฝ่ามือเล็กๆ ฟาดลงบนหน้าผมเต็มแรง ถ้าผมหน้าตัวเมียกว่านี้อีกสักหน่อยคงยกครกที่วางอยู่ใกล้ๆ มือทุ่มใส่หัวยัยนี่ให้ตายไปแล้ว
“หยาบคาย”
“จุ๊ๆๆๆ ความจริงมันก็เจ็บแบบนี้แหละ เจ็บ! กว่าที่เธอตบหน้าฉันอีก ! จำไว้!”
“ คุณจะมาหาเรื่องแค่นี้ใช่มั้ย”
“ป่าว ฉันจะมาเตือนเธอ ว่าถ้าเกิดอะไรขึ้นกับน้าดาหรือยายหงส์ เธอต้องรับผิดชอบ”
“ รับผิดชอบอะไร ถ้าฉันไม่ได้ทำอะไรผิดซะอย่าง ฉันจะบอกคุณณรงค์”
“ อย่าลืมสิว่าผัวเธอน่ะพ่อฉัน….”
ผมพูดไม่ทันจบมือยัยมุกดาก็ง้างขึ้นเหวี่ยงมาตบผมอีกครั้งแต่คราวนี้ผมตาไวเลยคว้าแขนเรียวๆ เล็กๆ ไว้ได้ทัน
“รอบเดียวเท่านั้นมุกดา จำไว้บอกกับผัวเธอน่ะ อย่างดีเค้าก็แค่ขู่จะตัดออกจากมรดกบ้าบออะไรนั่น ซึ่งฉันไม่ได้อยากได้อยู่แล้ว”
ผมพูดจบประโยคไปพร้อมกับโยนร่างเล็กๆ แห้งๆ ของยัยมุกดาลงพื้น
“ฉันกับคุณณรงค์ยังไม่ได้เป็นอะไรกัน กรุณาทำความเข้าใจใหม่ด้วยค่ะ”
“ใครๆ ก็คิดแบบนี้ทั้งนั้น ผู้หญิงอะไร หน้าด้าน เมียเค้ามีอยู่ตั้ง 2 คนยังกล้ามาเสนอหน้าลอยหน้าลอยตาอยู่ในบ้าน คิดเอานะว่าวันงานแต่งคนจะนินทาขนาดไหน เมียนอกทะเบียน คนในทะเบียนก็ยังไม่ตาย เมียน้อยหมายเลขหนึ่งก็ยังแข็งแรงดีอยู่ มีอีหนูรุ่นลูกมาแต่งงานจัดใหญ่จัดโตอีกคน ถ้าฉันเป็นเธอคงอายจนฆ่าตัวตายไปแล้ว เชือกมีนะ จะกินยาตาย โดดน้ำตายโดดตึกตายได้หมด ทำที่บ้านหลังนี้ตามสบายฉันไม่กลัวผี”
ยัยนั่นคงโกรธจัดจนหน้าแกงก่ำ มือกำแน่น สงสัยคงอยากจะตบผมอีก
“โอ้ย!”
ผมแค่เดินออกมาไม่กี่ก้าวก็รู้สึกได้ว่ามีคนเดินตามมา ว่าไม่ทันขาดคำ แขนของยัยนั่นก็เหวี่ยงจะฟาดเข้าหน้าผมอีก แต่อย่างเลโอ รอบเดียวเท่านั้นแหละ ผมคว้าแขนเล็กๆ นี่ไว้อีกครั้งแล้วหักไปข้างหลัง จนเจ้าตัวร้องลั่น
“บอกแล้วไงครั้งเดียวเท่านั้นแหละ ถ้าฉันเลวเท่ากับไอ้รามหรือพ่อ ป่านนี้ฉันทุ่มครกนี่ใส่หัวเธอไปแล้วจำไว้”
พูดจบผมก็ผลักยัยนั่นลงไปกองที่พื้นอีกครั้งก่อนจะชี้หน้าแล้วปาดคอขู่ จากนั้นก็เดินออกมาจากห้องครัว
“หงส์”
ผมตกใจนิดหน่อยเพราะออกมาเห็นหงส์ยืนนิ่งอยู่ คงจะแอบดูอยู่หน้าประตูนานแล้ว
“พี่เลโอ ใจร้ายกับพี่มุกดาเกินไปหรือป่าวคะ เค้าอาจจะไม่ได้เป็นแบบนั้นก็ได้”
ดูจากอาการยืนนิ่ง ตัวสั่นแบบนี้ หงส์คงกลัวผมที่เป็นปีศาจหักแขนแม่มดเมื่อกี้นี้แน่ๆ ผมดึงน้องสาวเข้ามากอด ตัวยายหงส์สั่นมาก ยิ่งกอดยิ่งสั่น แถมยังเย็นเยือกไปหมด
“หงส์กลัวพี่หรอ”
หงส์พยักหน้าตอบ
“หงส์ไม่เคยเห็นพี่เลโอใจร้ายขนาดนี้เลย”
“พี่เป็นแบบนี้แค่กับคนเลวๆ เท่านั้นแหละ อย่ากลัวเลย”
ผมพูดพร้อมกับลูบหัวน้องสาวอย่างเอ็นดู
“แต่พี่มุกดาไม่ใช่คนเลว”
“หงส์ยังเด็ก ไม่ทันมารยายัยนี่หรอก ไปเถอะ เราไปหาน้าดากันดีกว่า”
ผมเดินโอบน้องสาวออกมาจากตรงนั้น สักวันผมจะทำให้ทุกคนเห็นว่ายัยมุกดาไม่ได้เป็นแบบที่ทุกคนเห็น แววตาที่มองผมตอนนั้น มันชี้ให้เห็นแล้วว่า ตัวตนจริงๆ ของยัยนี่เป็นยังไง
- ผู้เขียน
