ล่าหัวใจนายอัศวิน

ชอบพี่เค้าเหรอ?

ล่าหัวใจนายอัศวิน

ผ้ายับที่พับไว้ เขียน

บทที่ 5

ปังๆๆๆๆ

“ไอ้ไม้ ! ไอ้ไม้ !”

เสียงพ่อเรียกดังลั่นบ้าน สลับกับเสียงทุบประตูไม้ราวกับจะพังมันเข้ามา โหยพ่อยังเช้าอยู่เลย

ปัง ! ปัง! ปัง ! เสียงทุบประตูดังขึ้นอีก มันฟังดูรุนแรงขึ้นและถี่รัวกว่าเดิม โหหหห ฉันงัวเงียลุกจากเตียงเดินโซซัดโซเซไปเปิดประตู

“ไรพ่อ”

“ เฟิร์นมาหา”

เรื่องแค่นี้พ่อถึงกับจะพังประตูห้องลูกสาวเชียวหรอ อ่อเฟิร์นเป็นเพื่อนสนิทที่โรงเรียนของฉันเองอะ แล้วมันมาทำไมแต่เช้า คนจะหลับจะนอนโว้ย

“บอกมันรอแปบนะพ่อ”

ฉันเดินกลับเข้าไปอาบน้ำแต่งตัว แต่งตัวของฉันคือเสื้อยืดกางเกงขาสั้น (ไม่สั้นสก๊อย) เขียนคิ้วทาแป้ง มัดผมรวบๆ รุ่ยๆ

“กล้วยไม้~”

เรียกชื่อเต็ม ลากเสียงยาวแบบนี้ มีอะไรแน่ๆ ปกติไม่อีไม้ ก็อีทอมวันนี้มาแปลกๆ ขนลุกว่ะ

“ มีไร เรียกแบบนี้ อย่าลีลา”

“ แหมมมม ก็แบบคิดถึงงี้”

มันพูดพร้อมกับทำท่าบิดไปบิดมา

“ มีอะไร”

“ หุ้!!! เข้าเรื่องเลยนะ”

ฉันพยักหน้า

“เมื่อคืนกูเจอมึงเดินอยู่กับผู้งานดี”

เฟิร์นเพื่อนรักถามเสียงอ่อน เสียงหวาน ใครวะ อ่อ สงสัยจะแก๊งพี่เคลียร์ก็นะต้องยอมรับว่าเค้างานดีกันจริงๆ

“เมื่อคืน? ถนนคนเดิน?”

มันพยักหน้าหงึกหงักเหมือนตุ๊กตาหมาหน้ารถพ่อ พร้อมทั้งทำตาหวานปิ๊งๆ น่าสยดสยอง

“ ก็พี่เคลียร์ไง แล้วมึงเห็นกูแต่ไม่มาทัก?”

“เออกูติดช่วยแม่ขายของ พี่เคลียร์ก็งานดี แต่ไม่ใช่ คนที่เดินกับมึงดิ”

เดินกับฉัน...

“นายเลโอหรอ?”

“ ไม่รู้สิ คนที่เดินหิ้วถุงให้มึงอะ ตัวสูงๆ หล่อๆ หล่อแบบแบดเกาหลีอะ”

“ เออ เค้าชื่อเลโอ”

“โอ้ยอยากโดนสิงโตขย้ำคอ เพื่อนพี่เคลียร์หรอ พักอยู่ไหนอะ”

มันว่าแล้ววิ่งไปชะโงกหน้ามองหน้าต่างฝั่งที่หันหน้าไปทางบ้านพี่เคลียร์

“น้อยๆ หน่อยมั้ง ลีโอไม่ใช่หรอวะสิงโต”

“โอ้ยไลออนโว้ย ลีโอมันเบียร์ แต่เลโอเป็นกลุ่มดาวสิงโต ช่างแม่งเหอะ มึงไม่มีธุระไปบ้านพี่เคลียร์หรอ”

เฟิร์นหันมาถาม สะดีดสะดิ้งนักนะมึง

“ กูจะไปทำไม”

ถามว่าไปมั้ย ไปแน่ๆ แต่ไม่พามึงไปหรอก 55555 (เค้าเรียกกันซีน)

“ มึงกั๊กปะเนี่ย”

สีหน้าและน้ำเสียงมีการเปลี่ยนไปอย่างกะทันหัน สมเป็นเพื่อนกูจริงๆ

“กั๊กบ้าอะไรล่ะ ก็กูไม่มีธุระ มึงอะมาหากูมีธุระแค่เรื่องผู้ชายหรอ”

“กูอยากไปดูดอกไม้บ้านนาวัน ปบ้านพี่เคลียร์กันนะ”

“จะไปทำไม บ้านกูกล้วยไม้ทั้งสวน ห้อยตามบ้านก็มี”

“โอ้ย ก็อย่างที่มึงรู้ไง ไปนะ นะๆๆ”

“กูหมายถึงว่ามึงจะไปทำอะไรให้มันเนียน จะโต้งๆ ไปว่าแอ๊วหนุ่มมันน่าเกลียด”

เฟิร์นมันก็เป็นงี้อะ เห็นผู้ไม่ได้ แต่มันไม่เอาจริงเอาจังหรอก เฟิร์นเป็นสาวอวบผิวขาว ผมบ๊อบ นิสัยก็เฟรนลี่ อารมณ์ดี จริงใจ หนุ่มๆ ชอบเยอะ แต่มันไม่เอามีตั้งแต่จิ๊กโก๋หลังห้องยันนักกีฬาหนุ่มหล่อของดีของโรงเรียน

“อืมมมม ไปปรึกษาเรื่ิองมหาลัยไง”

ไอเดียอ่อยผู้ชายนี่มึงคิดไวกว่าสมการคณิตแบบง่ายอีกนะ

“แต่มึงติดโควตาแล้วนิ”

“ โอ้ยอีกล้วยไม้ ข้ออ้างค่ะมึง เซ่อซ่าแบบนี้ชาตินี้มึงจะหาผัวได้มั้ย ไปลุก”

ว่าแล้วมันก็ลากฉันไปบ้านพี่เคลียร์จนได้

*บ้านพี่คลียร์*

มาถึงเห็นป้าวันกำลังนั่งเด็ดยอดฟักทองอยู่หน้าบ้าน เฟิร์นมันก็บังคับให้ฉันถามว่าพวกพี่เค้าอยู่ไหน อยากจะมาอ่อยผู้ชาย แต่มาลำบากกูตลอด เอากูเป็นตัวปูตลอด

“ ป้าวัน”

ฉันร้องเรียกให้ป้าแกได้ยินก่อน ป้าวันวางมือจากยอดฟักทองแล้วหันมายิ้ม

“ ป้าวันหวัดดีค่ะ”

อีเฟิร์นรีบยกมือขึ้นไหว้อย่างงดงาม

“ จ่ะ มีอะไรหรือป่าวสาวๆ”

“คือไม้พาเฟิร์นมาหาพี่เคลียร์น่ะจ่ะ พอดีมันอยากปรึกษาเรื่องเตรียมตัวเข้ามหาลัย”

“ยังไม่ตื่นเลย เห็นมีแต่พ่อเลโอมาช่วยป้าทำกับข้าวเมื่อเช้า แต่ไม่รู้ไปไหนแล้ว”

เป้าหมายหลักก็หมอนั่นแหละป้า ฉันหันไปมองหน้าเฟิร์นแล้วส่งจิตถามมันว่า เอาไง มันพยักหน้าไปทางศาลาริมน้ำ เป็นซิกที่แปลว่ามันเห็นเป้าหมายแล้ว มึงนี่มันมีเรด้าหาผู้ชายจริงๆ นั่นแหละ

“เอ่อ งั้น...เราไปนั่งเล่นริมน้ำกันเนาะ”

“เออ...เนาะ ดีเลย แหะๆ ไปๆๆ”

ว่าแล้วเราก็ลาป้าวันมาที่ศาลาริมน้ำ ใช่เลยเป้าหมายมานั่งจิบกาแฟชิวๆ ใช้ชีวิตเหมือนคนกรุงหนีความวุ่นวายมาพักอยู่บ้านนอกเด๊ะ อยู่นี่เอง เฟิร์นมันทั้งทุบหลัง ทุบไหล่ฉันให้ทักนายเลโอแต่ดูท่าแล้วเสียงทุบคงดังมากจนอีกคนหันมาทักพวกเราก่อน

“ ไง ตื่นเช้าเชียว”

พี่เค้าร้องทักพร้อมกับยิ้มร่า จริงๆ เวลายิ้มก็…น่ารักจริงๆ เนาะ

“ขอนั่งด้วยนะ”

“ เอาดิ เอาโอวัยตินมั้ยเดี๋ยวพี่ไปชงให้”

เออจะอบอุ่นไปถึงไหน คิดว่าตัวเองเป็นพระรองซีรี่ย์หรอ

“ไม่เอาอ่ะ เอาเลย ตามสบาย”

เฟิร์นสะกิดให้ฉันแนะนำมันสักที มึงเนี่ยน้า ฉันหันไปค้อนมันทีนึงแล้วหันไปหานายเลโอ

“นี่เฟิร์น เพื่อนฉันเองอะ”

“สวัสดีค่ะพี่เลโอ”

ไวเลยนะมึง ก้มกราบมั้ย เบญจางคประดิษฐ์เลยมั้ย อัญชลีวันทา อภิวาทไปเลย โอ้ยยยยย

นายเลโอยิ้มพร้อมกับรับไหว้ พอมานั่งใกล้ๆ ก็ได้รู้อีกอย่างว่าตัวหอมมาก หอมแบบ หอมยังไงล่ะ หอมแล้วมันส่งผลให้เรารู้สึกอบอุ่นแค่นั่งใกล้ๆ

“ รู้จักชื่อพี่ได้ไงอะ”

คุณพี่เลโอถามงงๆ

“ เอ่อ...อ่อ ไม้มันเล่าให้ฟังค่ะ”

กูไปเล่าอะไรตอนหนายยยยย

“อ่อ เล่าว่าไงอะ”

อีเฟิร์นเหวอสิคะก็ฉันยังไม่ได้เล่าอะไรเลย มันหันมาอึกอักกับฉัน

“เออเฟิร์นมึงมีเรื่องอยากปรึกษาพวกพี่ๆ เค้านี่”

ฉันเลยรีบตัดบท

“ปรึกษาไรอะ”

“ มึงเอางี้เลยหรอ”

มันกัดฟันกระซิบฉัน กูเปลี่ยนเรื่องช่วยมึงนะเนี่ย

“ว่าไง”

“อ่อ อยากถามเรื่องเข้ามหาลัยอะค่ะพี่แบบว่าพี่เตรียมตัวยังไง ตอนเลือกคณะ สาขาอะไรแบบนี้อะค่ะ”

ตอแหลหนักมากกกกกก มันติดละ ฉันนี่ดิยังไม่ได้เลือกอะไรเลย ยังไม่ได้ตัดสินใจอะไรเลยด้วยซ้ำ

“อ่อ ตอนแรกพี่เรียนนิติ เพราะพ่ออยากให้เรียน แต่เรียนไปมันไม่ใช่เลยซิ่วมาเรียนวิจิตรเพราะชอบ”

เหมือนพี่เคลียร์เลย ทะเลาะกับลุงครามบ้านแทบแตกสุดท้ายพ่อจ่ายค่าเทอมก็ต้องยอมเรียนนิติ แต่ก็ไปไม่รอดต้องซิ่วไปเรียนอย่างอื่น

“นี่พี่รุ่นเดียวกับพี่เคลียร์ปะคะ”

“ ใช่ๆ 22 จะ 23”

23 22 21 20 19 19 หูยแก่กว่า 5 ปีเลยหรอวะเนี่ย แล้วกูไปเรียนเค้าไอ้มั่งแหละ อีมั้งแหละ

“จริงๆ พี่ว่าเราควรเลือกงานที่เราอยากจะทำก่อนแล้วศึกษาว่างานนี้ต้องเรียนจบอะไร เรียนอะไรมา ปรึกษากับที่บ้าน อย่าไปฝืนทำอะไรที่มันไม่ใช่ตัวเอง เพราะต่อให้เราทำได้ มันก็ทำไปแบบไม่มีความสุขหรอก”

ฟังดูหล่อไปเลย คำพูดคำจา เวลาไม่พูดจาปากหมากวนส้นตีนนี่ เคลิ้มไปเลยเหมือนกันแฮะ

“ แล้วพี่มีแฟนยังอะ”

มึงยิงตรงงี้เลยหรอวะ ฉันค่อนข้างตรงใจกับการหักดิบที่ไม่เกี่ยวเหี้ยอะไรเลยกับคำถามก่อนหน้านี้

“555555 ถามงี้เลยหรอ”

คนถูกถามหัวเราะลั่น

“ก็สงสัย พี่ดูน่ารักขนาดนี้ หล่อก็หล่อความคิดก็เท่ สาวคงชอบเยอะ”

เออก็ไม่รู้ทำไมต้องสนใจฟังขึ้นมา จะอยากรู้อะไรวะเนี่ย หัวใจของฉันเต้นัวตึกๆๆๆๆ จนจับจังหวะไม่ทัน รอลุ้นฟังคำตอบราวกับลุ้นหวย

“ไม่มีหรอก”

พีคกว่าตอนอยากรู้ก็ตอนรู้นี่แหละ ใจมันวูบ ร็สึกวิงเวียนศีรษะคล้ายจะเป็นลม ไม่รู้เป็นไร

“หรอคะ แล้วพี่มาทำไรที่นี่อะ”

มันนึกจะถามอะไรก็ถามอะ ถามไปทั่ว

“ พี่มาถ่ายรูป พี่ทำฟรีแลนซ์หาตังเรียน”

“ เจ๋งอะ เนอะไม้เนอะ “

มันหันมาสะกิดฉัน ฉันก็แค่พยักหน้าตอบ ยังปรับสมดุลร่างกายอยู่

“สร้อยสวยนะ”

ฉันก้มมองสร้อยที่คอตัวเอง ตายแล้วลืมถอด อย่างงี้เดี๋ยวก็หาว่าเราเห่ออะดิ

“อือ ตอนมืดๆ สวยมากเลย”

ฉันตอบๆ ไปแก้เก้ออะ

“ เออกูไม่ได้สังเกตเลย ซื้อจากไหนวะ”

“ถนนคนเดิมเมื่อวาน”

ฉันกำลังจะอ้าปากตอบ คนบางคนก็ชิงตอบไปซะก่อน

“อ๋อ แพงปะไม้”

“790”

ยังไม่ทันได้ตอบก็โดนแทรกขึ้นอีก

“ไม่ใช่ 490 หรอ”

“เดี๋ยวนะ ตกลงใครซื้ออะ”

“พี่ซื้อ ก็คนขายเค้าบอก 790”

พี่เลโอตอบเฟิร์นก่อนแล้วหันมาตอบฉัน

“ตอนไม้ถามเค้าบอก ก็พี่เค้าบอก 490”

“ พี่ซื้อให้มันหรอ”

พี่เลโอพยักหน้ารับ เราคุยกันอยู่นานจนแม่เฟิร์นโทรตาม ฉันเลยกลับมาบ้านพร้อมกับมันเลย

“ ยังไง มีซื้อของให้กันด้วย”

ทันทีที่เดินมาถึงบ้าน มันก็ยิงคำถามทันที

“เร็วเล่าๆๆๆ มีซื้อสร้อยให้ด้วย แพงอีกต่างหาก”

ฉันถอนหายใจแรง จี้ถามอยู่ได้มึงเนี่ยนะไม่รู้สักเรื่องจะได้มั้ย

“ค่าพายเรือ ฉันพายเรือพาหมอนี้ไปถ่ายรูปในคลองมา”

“ค่าตัวมึงนี่แพงเนอะ 790 ยังกับทัวร์ vip”

“ จริงๆ ตกลงกันไว้ 1000”

“อีหน้าเงิน เป็นกูนะ จัดให้ฟรีๆ แถมจะพายให้ออกไปถึงทะเลจีนแดงเลย เอ๊ะๆ แต่กูเห็นมึงตั้งใจฟังตอนกูถามเค้าว่ามีแฟนยัง แถมหน้าแดงเหงื่อแตกซิกตอนเค้าตอบว่าไม่มี”

“อะไร!!!”

หน้ามันร้อนวูบขึ้นมาอีครั้ง ฉันหันหน้าหนีเฟิร์นไม่อยากให้มันมอง เป็นอะไรวะเนี่ย แต่มันจับไหล่ฉันหมุนกลับไปทางมัน

“ มึงชอบพี่เค้าใช่ปะ”

“จะ จะบ้าหรอ คนยังงั้นอะนะ ปากก็หมา หน้าตาก็โรคจิต”

“หรอปากหมา ตรงไหนเค้าออกจะพูดจาดี หน้าตาโรคจิต ตรงไหนวะ มึงโกหกไม่เนียนเลยนะ เอ๊ะๆๆ หน้ามึงแดงๆ นะเนี่ย”

มันว่ายิ้มๆ มึงจะแซวกูอีกนานมั้ยแค่นี้ก็แย่แล้วโว้ย

“กูช่วยจีบเอาปะ”

“ไม่เอา กูไม่ได้ชอบ”

“ มึงไม่เอากูเอานะ”

ฉันนยืนนิ่งมองหน้ามัน ตอบไปดิไม้ ตอบไปว่า แล้วแต่ ขยับปากตอบสิวะเฮ้ย!!

“นิ่งเลย นี่ไง มึงชอบเค้า”

“กูไม่ได้ชอบ”

“อะๆ ไม่ชอบก็ไม่ชอบ กูเตือนไว้เลยนะ ชอบก็รีบบอกเค้าไป เค้าไม่ได้อยู่ที่นี่ มัวช้าเค้ากลับไปแห้วเลยนะมึง”