ตอนที่ 20 แว่นเฉิ่ม Wawa Talk ฉันตื่นมาในช่วงสายของอีกวัน หลังจากได้รับการพักผ่อนอย่างเต็มที่ พลังที่สูญเสียไปเมื่อวานก็เริ่มกลับมาแต่สิ่งที่ไม่กลับมาคือแว่นของฉัน กรุงโรมโยนแว่นฉันทิ้งเมื่อวานและเผลอเหยียบมันแหลกคาเท้าเลยทีเดียว ตอนนี้ฉันเลยเปรียบเสมือนคนกึ่งตาบอดเพราะภาพที่มองเห็นนั้นไม่ชัดนัก “โรมตื่นหน่อย” ครั้นจะลุกไปทั้งอย่างนี้ก็กลัวจะสะดุดล้ม เลยต้องปลุกร่างหนาที่นอนหลับอยู่ข้างกายให้ขึ้นมาช่วยรับผิดชอบสิ่งที่เขาทำ “อือ จะนอน” กรุงโรมพึมพำด้วยน้ำเสียงรำคาญ มือหนาคว้าเอวฉันเข้าไปกอดพร้อมทั้งซุกหน้าลงกับหน้าท้องของฉัน ฉันเลยหยิกเข้าที่เอวสอบเพื่อให้คนเจ้าเล่ห์ตื่นเสียที เผลอไม่ได้เป็นต้องซุกตลอดเลย “โอ๊ยวา!” “ห้ามมาทำหน้าดุ พาวาไปตัดแว่นใหม่เลย” “วุ่นวายจริง เฉิ่มแล้วยังตาไม่ดีอีก” มือหนาขยี้ผมตัวเองจนยุ่งเหยิง เขาเหลือบมองฉันเหมือนไม่พอใจแต่เพียงครู่เดียวก็ดึงฉันเข้าไปจูบ