“ดีนะที่ฝนตัดสินใจโทรหาอีฟ รู้ไหมจีพีเอสมันพาฝนเข้าป่า หลงสองรอบแล้ว”
“ก็เคยบอกแล้วว่าอย่าเปิดจีพีเอสมาไง โทรหาอีฟแต่แรกก็ถึงแล้วล่ะป่านนี้”
สองสาวยังคงคุยสายกันตลอดการเดินทาง เพื่อสอบถามทางอยู่เป็นระยะ ๆ จนในที่สุดปลายฝนก็พารถของตัวเองมาจอดที่หน้าโรงพยาบาลเล็ก ๆ ห่างไกลจากกรุงเทพเกือบห้าร้อยกิโลเมตร จอดมองป้ายหินอ่อนบอกชื่อโรงพยาบาลแล้วก็ค่อยพารถเข้าไปด้านในนั้น
รถสีสดเด่นตา รูปลักษณ์ปราดเปรียวแปลกประหลาดเรียกสายตาคนในนั้นได้แทบทุกคน ปลายฝนยื่นหน้าออกไปมองดูรอบ ๆ ก็เบ้ปากน้อย ๆ บอกเพื่อนไปตามสายว่า “ฝนจอดรถตรงไหนได้บ้าง”
“เดี๋ยวออกไปรับ”
รอไม่นาน ก็เห็นณัฐวลัญช์ในร่างกลมอวบ สวมเสื้อเชิ้ตคลุมทับด้วยเสื้อกาวน์สีตุ่น ๆ ท่อนล่างเป็นกางเกงสแลกสีดำเดินดุ่ม ๆ ไปหาลุงที่ป้อม ทั้งคู่คุยกันไป ตาก็มองเธอไปพลาง
