“ฝนเป็นลูกคุณหนูที่ไม่ค่อยคุณหนูเลยเนอะ”
“ชมอยู่ใช่ไหมเนี่ย” ปลายฝนลากเสียงถาม
ณัฐวลัญช์หัวเราะเบา ๆ ปลายฝนเลยย้อนเพื่อนกลับไปว่า “ทำอย่างกับตัวเองไม่ใช่ลูกคุณหนู อีฟเชื่อไหมว่าฝนเห็นสภาพโรง’บาลตอนแรก ฝนตกใจเลยนะ ไม่อยากจะเชื่อว่าอีฟทำงานอยู่ที่นี่ มันกันดารมาก ผิดจากโรงพยาบาลในกรุงเทพเยอะเลย”
ณัฐวลัญช์ยิ้มแล้วตอบอย่างภาคภูมิใจ “เป็นเสน่ห์ของโรงพยาบาลชุมชนไง เดี๋ยวฝนอยู่สักพัก ฝนจะชอบ”
ไม่มีทางชอบแน่นอน ปลายฝนรำพึงรำพันในใจ
“ฝนหิวไหม” เจ้าถิ่นถามอย่างเป็นกังวล
“หิว”
“มันค่ำแล้วด้วย ตลาดวายหมดแล้วล่ะป่านนี้ ต้มบะหมี่กินก่อนแล้วกันนะมื้อนี้ อีฟยังไม่ได้ไปซื้ออะไรติดห้องไว้เลย”
“ฝนกินง่ายจะตาย ต้มมาเหอะ กินได้หมดแหละ”
สองสาวกินบะหมี่ด้วยกันไป พูดคุยเรื่องเ
