“จ้า ฝนก็คิดถึงอีฟ”
วางสายจากกันแล้ว ก็ลุกขึ้นเปลี่ยนเป็นชุดทำงาน เลือกเป็นกางเกงขายาวเข้ารูปดูถนัดทะแมงทีเดียว ลงมาที่ด้านล่าง รับเพียงสมูทตี้ปั่นจากกล้วย ดื่มไปครึ่งเดียวเท่านั้น ปลายฝนพาตัวเองขึ้นรถ ขับออกจากบ้านไป เธอพารถตรงขึ้นทางด่วน ก่อนจะเลยไปยังทิศทางหนึ่ง ขับไปได้ราวครึ่งทางของจุดหมายแล้ว ก็ค่อยโทรศัพท์หาเพื่อนที่เป็นเจ้ารีสอร์ตติดทะเล คุยกันครู่เดียว ตกลงกันแล้วก็วางสายจากกัน ค่อยต่อสายหามารดาหลังจากนั้น
รอไม่นาน ปลายสายกดเชื่อมต่อสัญญาณทันที ปลายฝนเงียบไปเดี๋ยวเดียว ก่อนปั้นแต่งเสียงอ้อนไปตามสาย “คุณแม่ขา”
“ว่าไงลูก”
“ฝนอยากหลบหาที่สงบ ๆ อยู่สักพักค่ะ”
“ที่ไหนดี”
“คุณแม่จำสุนันได้ไหมคะ”
ปลายสายเงียบทบทวนความจำ ถามกลับมาว่า “สุนันทรัตน์ ลูกสาวเจ้าของรีสอร์ตแถวชะอำ ที่มีเรือน
