“ทำไงได้ กรอบคน กำลังคนถูกกำหนดมาเท่านี้นี่ฝน”
ปลายฝนเงียบคิดอะไรในหัว แว่วเสียงเพื่อนคุยอะไรไประหว่างทางตรงไปยังโรงอาหารแห่งเดียวของโรงพยาบาล แต่จับใจความอะไรไม่ได้เลย ส่งเสียงอืออาตอบรับเบา ๆ หัวก็ครุ่นคิดเรื่อยเปื่อยจนถึงโรงอาหาร สถานที่รวมพลของคนมาหาหมอและเจ้าหน้าที่ในโรงพยาบาล
ทั้งยังเป็นแหล่งซุบซิบข่าวประจำวันอีกด้วย
ทันทีที่ปลายฝนเดินเข้าไปด้านใน ทุกคนก็พากันมองมาที่เธอด้วยสายตาแปลก ๆ สงสัยจะคิดไปเอง ปลายฝนละสายตาจากคนเหล่านั้น มองเมนูอาหารแต่ละร้านว่าเช้านี้มีอะไรน่าสนใจบ้าง พอหันกลับไปด้านหลัง ก็พบว่าตัวเองเป็นเป้าสายตาของพวกเขาเหล่านั้นอยู่
‘มีอะไรกัน’ เธอพึมพำเบา ๆ ก่อนจะหันไปฟังณัฐวลัญช์พูดว่าเช้านี้กินข้าวราดแกงด้วยกันดีกว่า เลยพยักหน้าตอบว่าได้ แล้วเดินเลยไปดูผลไม้ที่หั่นใส่ถุงไว้แล้ว ซื้อมาเผื่อตนเองและเพื่อนด้วย
